‘’Yaralý bir güvercin kanadýnda buluþtuk

Her lahza bir delinin rüyasýný bölüþtük

Kýrýlan saatlerin pýnarýnda gün boyu

Yýkadýk ruhumuzda kanatýlan korkuyu

Hüznünü kaybedenler þimdi hayrandýr bize

Ruhumuza bakýyor bir kitap, bir þiraze…’’(Alýntý)

Gönlümün kuytularýný serinleten rüzgâr…

Ah, bir lahza tedirginliðinde

Ve aþka el pençe divan

Sözcüklerin bitimsiz hararetiyle…

Göðü kucakladým çünkü Rabbimdi: beni seven, beni bana sevdiren.

Aþkýn layýðý idi içimdeki rüzgâr…

Ah, büyülendiðim bir ömür her fasýlada her hasýlada yüreðimi yerinden söken aþkýn közünde saklý iken inancýn ve sevginin özü…

Kimdim ben hem?

Ne kibirli ne kindar.

Çatý katýnda aþkýn, hutbelere d/okunan bir beþer ve andýkça Rabbini ve iþte huzurun her saniyeye yayýldýðý tesirli bir ilaç

Saydýðým þafaklar.

Saydýðým sayfalar.

Saydýðým çentikler dünde kalan hatta günü de kurtarmayan ve tek terk etmeyen beni: O Ýlahi Iþýk.

Raf ömrü biter mi sahi insanlarýn ve sevginin?

Hani katýksýz ‘’dostunum’’ diyenlerine nereye kaçtýðýný da asla merak etmiyorum hele ki son birkaç senenin ertesinde ben þaþkýným da kendime ne de olsa beni terk etmeyen yine içimden sýzan ýþýk ve bir çocuk yüreði taþýdýðýma þahit Rabbim yoksa yoksa…

Sahi, dayanabilir miydim bu dünyanýn acýmasýzlýðýna?

Sevgiyi nankör bilen ve putlaþtýranlar ya da sýrça köþklerine adým atamadýðým…

Ah, lafügüzaf: hem ben karþýlýk beklemeden sevmiþken insanlarý bir þekilde aldým da karþýlýðýný en baþtan beri cereyana eden nerede ise herkes ve her þey.

Kimse bana öðretmemiþti nefreti ve merak dahi etmedim ve nefretini saklayanlara hep inandým deðil þüphelenmek aklýma dahi gelmedi nefret’ in bir olasýlýk olduðunu ta ki yaþayan ölüler gezegenine firar edene kadar tanýdýðým tanýmadýðým ve inanmadýðým kim varsa.

Bir kuþun kanatlarýndan yazýyorum bu satýrlarýmý ve alnýna bir buse konduruyorum yaralý kuþun ve ben geçici olarak noktayý koydum mu o da gidecek arkadaþlarýnýn yanýna ama biliyorum da asla beni terk etmeyecek.

Terk etmek ya da terk edilmek.

Tehir edilen bir duygu mu yoksa insanlar hep mi metazori severler ya da yarým aðýz.

Aðzým dolu dolu çýktým ben bu yola ve kendimi ilk hatýrladýðým dört yaþýmdaki halimden beri aðzým dolu dolu gülmedim ama hep gülümsediðim ve inandým ama inatlaþmadým kaderimle.

Sevdiðim deðer verdiðim kim/ne ise…

Durduk yere mesleðime âþýk oldum. Durduk yere mesleðimden oldum.

Firar ettim cehennemden ve cennetimi ihlal edenlere deðil kýzmak aklýma bile gelmedi onlarýn beni sevmediði gerçi düþündüm sonrasýnda, neden sevilmediðimi ama pes etmedim pas da vermediðim ve iþte kendi kaleme þutladým topu ve hep yenik düþtüm ama illa ki kendime ve yanýktý yüreðim hep bir ömür boyu hem kimse farkýnda deðilken sevdim ben çok sevdim ve Ýlahi Iþýk benim içimdeydi, gözlerimde.

Bazen küstüðüm hayat.

Yok sayýldýðým.

Bazen iki hatta üç yýl süren molalarla g/izlendiðim aslýnda dert ortaðým kimse bilmeden mimlendim.

Ama pes etmedim.

Yeni bir meslek buldum tekrar âþýk olacaðým.

Baþa döndüm; okula döndüm; amfilere döndüm.

Ya, yaþýtlarým ne mi yapýyordu?

Aklýma bile gelmedi hatta deðil kýskanmak kýskanýldýðýmý dahi bir kere düþünmedim.

Hayal dünyam geniþti ve hayallerimi paylaþtým bir baktým ki paylaþtýðým kimse hayallerimi de sýrtlanýp bana arkasýný dönmüþtü.

Dünde kalan her þey.

An ve gün itibari ile daha da beterini yaþarken…

Ama hep denmez mi? Mademki beterin beteri vardý.

Ruhumdaki oksijen.

Yüreðimdeki yangýn.

Bedenimse þaþkýn.

Uykularým kaçkýn.

Ve iþte azýcýk da olsa ninni söylemeye baþladýðým içimdeki mýzmýz çocuk.

Hangi renktim ben?

Acýlarýn ýrký yoktu madem ve matemimle restleþtim derken ivme kaybetti umudum derken zirve yaptý hüznüm ama içimdeki ateþe aralýksýz odun atýyormuþçasýna illa ki sevecek ve inanacak insanlar buldum.

Üç.

Ýki.

Bir.

Týp diyendi iþte o tek hanedeki sayý ve hep gerisin geri kaçtým ve ihlal edilmiþken sýnýrlarým mücadeleyi de elden býrakmadým.

Buruk ya da deðil içim.

Baþýbozuk düzense beni zorlamasýna raðmen ayakta kalmak mümkün/müþ iþte ve farkýnda olmadan müdahil olduðum bu hayat mücadelesi derken iklimler deðiþirken derken rüzgârla olan kavgam aslýnda ben hem rüzgârdým hem fýrtýna.

‘’Bülbüllere yabancý bir gülü arayanlar

Nasýl da karanlýðý oldular ömrümüzün

Korkusuyla yüzleþen kahramandý yüreðim

Kuþattý kâinatý efsunlu yüzün

Ordular dört yanýmdan geldi yakýp yýkarak…’’(N. Genç)

Belki de hayat devasa bir imgeydi.

Þiirler ise ayracý ömrün ve kocaman bir kudret: aþkýn da þahikasý iken kanatlarýmdaki mürekkep izi ve hayatý deðil sollamak hep saðaltýyordum acýlarý ve iþte saðdýcýmdý sevgi ve umut ve kalemin yüreðine kondum aslýnda koca kâinattý yüreðimdeki dala konan ve göçmen kuþlara özendim bir ömür ve ruhumla tavaf ettim dünyayý ve evreni ve bir göçün arifesinde biliyordum da nereye ait olduðumu ve o tam teslimiyet duygusuyla…

Hem yazdýklarým neydi bir þiire mahal verse de ya da binlerce þiire, hayat zaten bir þiirmiþ üstelik kendimi bildim bileli o soðuk binalarda bile çalýþtýðým yerlerin kafamý hep dýþarý çevirirdim ne zamanki içimi kasvet bassa ve demir parmaklýklarýn arasýnda ben hep özgürlüðün yolunu gözledim ve ait olmadýðým sayýsýz mekândan sonra rotamý daha da belirginleþtim çünkü beni çaðýran biri vardý en tepeye bu yüzden defalarca dibi görmüþ olsam da gözüm en yüksekteydi elbet Ýlahi Iþýðýn aydýnlattýðý o yol ve gök kubbe.

Bir çýkarým yapacaksam hayattan öncelikle çýkardýðým tüm olumsuzluklardan çýkýp da yola vardýðým durak üstelik geç kalmamýn da bir önemi yokken ne de olsa kaderin tayin ettiði doðru zaman doðru yer bazen aklýmýn zorlandýðý ama inancýn ve sevginin gücüyle bir þekilde üstesinden geldiðim ve mücadelemde saklý o tek hedef elbet tam teslimiyetimle Rabbimin bir þiir tadýnda süregelen hayatý rötarlý da olsa idame ettiðim…