Güneþ doðalý saatler olmuþtu. Bentara erken kalkmayý severdi. Fakat bu sabahýn tembelliði onun deðil, olsa olsa yazarýn kabahati sayýlabilirdi.
Yazarýn þüpheleri vardý. Kelimeler gerçekten bu denli güçlümü idi? Bentara’yý uyandýrýp bir fincan çay sohbeti yapabilirdik belki. Bentara hazýr oluncaya kadar bende bir fincan çay alýp geleyim o halde.

Ýçeriye girdiðimde otel odasýnýn camýndan vuran sabah güneþi pencerenin önünde dimdik duran Bentara’nýn yüzünün sol yanýný aydýnlatýyor, kendinden emin duruþunu daha da ortaya çýkarýyordu.
“Sana da bir fincan çay içireyim mi Bentara”?
“Bir an önce baþlamak istiyorum, deðiþtirebileceðim bir yýðýn dünya var beni bekleyen.”
“Hadi ama Bentara dünyada her ölen hýrsýzýn yerine, yenisi doðar. Kurallar deðiþmez, yalnýzca çýkarlar taraf deðiþtirir.”
Bentara öfkeli bir ses tonuyla;
“Sen ne biliyorsun ki kaleme ve kelâma dair. Kelâmýn gizli ve edimsel gücü üzerine yazýlmýþ yüzlerce eser taþýyorum zihnimde. Ve sonunda…
Onu kullanmayý öðrendim ben.”
Nedir peki der gibi kelâmsýz bir bakýþ atýyorum kendinden fazlasýyla emin kahramanýma.
“Ýþte bu” diyor Bentara
“Sükuta yüklenen anlamlar… Sükutu yazabilir misin yazar? Hayýr. Yazdýðýn sürece kelâmýn gücünü asla tamamen kullanamazsýn.”
“Baþlangýçta kelam vardý” diyerek baþlar Yuhanna incili. Ve kelâm Tanrýyladýr. Söz sükuta öncelenir. Varlýk ki o baþlangýçta Tanrýnýn kendisinden baþka bir þey deðildir. Tanrý yokluktan, Logosta Kaostan önce gelir. Bu durum þaþýrtýcý deðil mi? Aslýnda deðildir sevgili yazar, Tanrýnýn varlýk ya da yokluk kategorisinden özge olmasý pek çok filozofunda dikkatini çekmiþtir. Ve yazar, ne yazýk ki þu günlerde Kant, varlýk bir yüklem olamaz diyerek bu kabulleri bozdu. Kant yanýldý dostum. Düþünmenin de bir eylem olduðunu düþünmeyerek yanýldý. Yüklemin varlýðý öznenin kanýtýdýr.”
“Baþlangýçta kelâm ve varlýk “tanrýyla” olmasaydý kelâmý sükûttan, varlýðý yokluktan türetmek durumunda kalacaktýk” der Parmenidus.
“Parmenidus’ta yanýldý dostum. Kelâm gerçekte iki sessizlik durumu arasýnda bir oluþumdur. Baþlangýç ve sonda sükut vardýr. Nasýl ki baþlangýç ve sonda “Hiç”lik varsa… Nasýl ki yaþam ölümle sarýlý ise, kelam da sükut ile çevrelenmiþtir. Öyle ise yazar söyleyeceðin her sözden önce ve sonra sükutun gücünü eklemeyi bilmelisin. Çünkü sükut anlamýn en temel önkoþuludur.”

“Güzel konuþuyorsun da okuyucu sýkýldý Bentara, reytingler düþüyor. Kim bilir kaç kiþi sayfayý kapattý.”
“Boþ ver, buraya kadar anlatýlanlarý anlamadýlarsa bundan sonrasýný da okumasýnlar yazar.”
“Haklýsýn Bentara nerede kalmýþtýk.”
“Utancýn verdiði anlamlý sükut ya da sevgili karþýsýnda nutku tutulan aþýk, gerçekte suçsuz olan kiþinin demir parmaklýklar ardýndaki çaresiz sessizliði, iþte bu sükutu yüzüne yansýtmayý baþaran kiþinin, dudaðýndan çýkan kelâmýn gücünü düþün.
Ölüm nasýl ki hayatýn her anýnda gizli ise sükuttan doðan anlam kelamýn her bir sesinde gizlidir. Bunu en iyi aþýklar bilir”

“Ne yapmamý istiyorsun Bentara.”
“Yaz ve çýkart beni buradan ve bir daha asla iþime karýþma. Kendi hikayemi kendi kelamýmla yazacaðým. Tanrýnýn sana verdiði cüz’i irade gibi.”

“Pekala Bentara yürü öyleyse cebinde binlerce soyut ve somut kelimelerle, yüzlerce yüklemle yürü…

***
Bentara 1786’da kasabalýnýn alaycý bakýþlarý arasýnda Bendeta’da kelimeler dükkanýný açtý. Meþk rengiyle boyayarak dükkanýný, bir masa ve iki tabure satýn aldý.
Veda etmek için uðradýðýmda masanýn sað köþesinde kiliseden kaçarken yanýna aldýðý kalýnca sözlüðü vardý. Masanýn hemen ardýnda bulunan duvara: Dünyada her insanýn bir kelimesi vardýr. Diye yazmýþtý.
“Güzel söz” dedim.
“Sözün gücüne inanýyorum çünkü” diye cevapladý Bentara. Masanýn kenarýnda duran gaz lambasýnýn ýþýðýný kýsarken “Þimdi gitmeni isteyeceðim, çalýþmalýyým” dedi. Meþk rengine boyadým dükkanýmý. Uzun bir yolculuða daha çýkmak istemiyorum çünkü...
(DEVAM EDECEK)