Aykýrý olduðunu bildiðim bir sarmalýn tam da merkezindeyim. Tuhaf hem de nasýl… Sarmal mý sanal bir kâbus mu, patavatsýzlýðý nüksederken o devingen hücum kadar silik iken bunca göreceli mahareti yaþanmamýþlýðýn?

Künyemi yeni kaybettim ve seyreldim dilim dilim ki dillendiremediðim bir gökyüzü, muhaberatý asýlsýzlýðýn ve görgüsüzlüðün.

Tümlenen nasýl da doðurgan ve etken bildiðimden ziyade eremediðim bir hidayetten mesulüm. Ölgün ve riya yüklü ne çok eylem.

Zýnk, diye durdu iþte o tekeri patlak otobüs. Efsunluymuþ tüm yolcular da ölüm teðet geçmiþ. Ýsi midir bunca muhalif beyanat yüreðin ama yok, yok, elbet vardýr bir nedeni. Yine de ne gönlün karasý ne de yüzümün. Hem daha yeni cilaladým. Gözlerim irileþti ve suskunluða büründüm.

Bir adým ötemde ve anlýk bir hezimetle ile çaldýlar ölünün kabrini. Yüklü dualarla ama her nasýlsa kabir azabýndan mütevellit.

Baþýný okþadým bilinmezin ve görmediðime duyduðum inanç kat ve kat yükselip, aþýyor duvarlarýmý. Evet, duvarlar… Bilmediðiniz, ötelediðiniz ben’in duvarlarý ve her nasýlsa yýkýlmaya çeyrek kala yoksa yýkýldý da mý altýnda kalmýþým nefessiz ve nasýl da acýrken yüreðin tecellisinden deðil de tesellisi iken þeytanýn azabý.

Kem gözler uzak dursun, dememe ne hacet. Deli fiþek bir coðrafya þu indinde saklý tuttuklarý ile hedefi on ikiden vururlarken. Adý saný olmayan aslýnda hiçliðin merkezi iken þu kýlý kýrk yaran her ne ise, bazen konduramadýðým bazense dillendiremediðim.

Uzaklardan bir adam haykýrýyor üstelik avaz avaz. Elinde kanla yýkanmýþ bir çocuk fanilasý. Ne yazýk ki içi boþ aslýnda iyi ki de içi boþ. Ya, adamýn aðzýndan akan salyalarýna ne demeli? Alyansý da kan içinde. Yere eðilip kontrol ediyor hala nefes alýp almadýðýný. Kaçmalý buralardan çok uzaklara sývýþmalý: Ýnsana dair hiçliðin sorgulanmadýðý bir mecraya yelken açmalý.

Deðiþmeliyim ve deðiþtirmeliyim üstümü baþýmý. Tüm patavatsýz çalkantýlarýndan uzak durmalý yeter ki kirlenen dünyalara ait hiçbir veri olmasýn elimde. Ve safça sýrýtmalýyým ve de boþ gözlerle. Dolarken gözlerim dolduramadýðým yüreðimden asýlý kalan hiçbir ölü barýndýrmamalýyým. Kâfi bu kadar üzüntü ve hangi mertebe ise ulaþamadýðým, acele etmeye de hiç mi hiç gerek yok.

Sahne arkasýndan gelen seslere bakýlýrsa; fazlasýyla hýrçýn ve kýzgýn melek görünümlü þeytan birikintisinden ibaret onca insan izleði. Adý insan ama asla da ihsaný yok yaþanmýþlýklarýn ve yaþamaya dair hiçbir isteði de. Kýlýksýz ne çok öngörü ve sallantýda yine mihrap. Temkinli olmakta fayda var ve alabildiðine uzak durmalý. Ne sakýncalarý var kim bilir de bunca isyan birikintisinde bir katre de olsa vicdandan eser yok.

Konuþmalý mý yoksa susarak mý bürünmeliyim o tuluata üstelik görmezden gelmem gerekenden öte gecelerin gün olmaktan vazgeçtiði bir geleceðe uzanýrken vefasýz zaman.

Tükenen ne zaman ne de insan aslýnda tüketilen þarjý tükenen bir telefondan ibaret. Bunca insaný yönlendiren akýllý makineler varken kimse akýllý olduðunu iddia etmesin. Üreten insan ama tüketilen de yine düþmüþken o çukura üstelik kendi elleriyle kazdýklarý. Evet, hepsi bir düþ çukuru: gerçeklerin boðulduðu ve var olmaktan vazgeçmiþ.

Amiel’in dediði düþüyor aklýma: ‘’Her manzara bir ruh halidir.’’

Ýçselleþtirdiðimden ziyade soyutladýðým hatta farkýna varmadan sonlandýrdýðým bir ömür iken hala sahip olduðuma dair geliþtirdiðim boþ bir inanç.

Adý olmayan ne çok ada ve günbegün kodlanan derken sayýlardan üreyen milyarlarca insan. Parmak izleri faklý olsa bile farkýndalýðýný yitirmiþ sonsuz haneli sayýsýz mizaç. Þair az mý haykýrdý; neyden ibaret olduðumuzu: ‘’Hayat okyanusunda birer adayýz; aramýzda bizi tanýmlayan, birbirimizden ayýran bir deniz var…’’

Adalar kadar baðýmsýz olsa keþke insan ruhu ama asla baðnaz deðil.

Keþke çoðaltacaðýmýza kini ve nefreti azalsa þu gölgeli yoksunluðu, varlýðýmýza delalet hiçliðin tokadý çarpmadan yüzümüzü. Ama öylesine yüzsüzüz ki umarsýz kimliklerimizle yok sayýyoruz adaletini ve asaletini olmayan vicdanlar kadar kayýplara karýþmýþken.