Sessiz bir düþün habercisiydi tüm olanlar. Olan ve olmasý gereken her ne ise. Fark eder miydi ki. Farkýndalýðýn çok uzaðýnda olan insanlar deðiþir miydi kýyamet habercisi fýrtýnalar yakýp yýkarken. Beþeri zevkler ve doyumsuzluklar ile nüksetmiþti bir kez sessizlik avaz avaz baðýrýrken yürek.

Baðýrmalýydý da yoksa nasýl dýþa vururdu duygularý her ne kadar kifayetsiz addedilse de varlýðý.

Ya varlýk dediðin ne olabilirdi þu yokluklar ile boðuþurken. Var olana þükür ve yokluða sabýr. Ötesiz ve bitimsiz bir sunumu aslýnda tüm olanlar her ne kadar derinlerde çaðlasa da ýrmaklar.

Yadsýnasý ne varsa ve kabul gören tüm öðretiler tarafýnca. Bu deðil miydi hayatýn yegâne merkezi. Tüme varmýþtý bir kez elindeki donelerle. Suretler nasýl karanlýktý ve nasýl ötelemiþlerdi birbirlerini.

Seyri hoþtu diðer yandan. Hüzün bile yeri geldi mi belli ediyordu hayatýn nasýl yaþanýlasý olduðunu.

Ýmtiyaz sahibi addedilen onca yetisiz ve kimliksiz ve kuþku dolu yansýmalar ve yanýlsamalar. Bu deðil miydi yüreði daðlayan? Daðlandýðý farz edilen ama tam tersi doyumsuz bir sevinç hüznün depreþtirdiði yalnýzlýðýn çoðula tekabülü.

Kol kanat germesi gereken nice mefhum köþede nöbette idi nöbet geçiren ruhlarýn zavallýlýðý ayan beyan nüksederken gecenin sessizliðinde. Gören ve duyan yok görünse de her þey kayýt altýndaydý.

Hayra yordu rüyasýný bir kez daha.

Yaþanmýþlýklar ve yaþanýlasý düþler idi her daim eþlik eden. Ne suç ne de günah. Ne hüküm ne de yargý. Ne nefret ne önyargý. Ne gizem ne de takýlan bir maske.

Olan deðildi hükmedilen sadece olmasý gerekendi eþliðinde ruh sonsuzluða kanat açmýþken.

Yeteri kadar yol almýþtý almasýna ama uzanan millerce uzunlukta ve bir o kadar engebeli bir mesafe duruyordu eþlik ederken onca bilinmezlik.

Gülmek ama doya doya. Ve yeri geldi mi nemli bulutlar seyrederken gökyüzünden onca kiri ve yaðmasý gerekirken temizlemek adýna kirli yürekleri.

Yaþlar sadece nimetti nazarýnda asla hicap etmediði.

Ne çalýntý idi hayatý ne de ihtiras taþýyordu heybesinde.

Olan deðil olmasý gereken ve önem arz eden. Üstelik hiçbir kýstasa tabi olmadan kurallarý ihlal edip top yekun çýkmak yoldan geçit vermeden ve hiçbir hakký olmadan üstelik.

Bir deli taþ atmýþ kuyuya ve bin akýllý çýkaramamýþ. Ne yazýk ki sosyolojik ve bariz bir eðilim. Tekilden çoðula varýp hak iddia etmek hiçbir hakký olmadan.

Güven duygusunun çoktan yitirildiði ve menfaatlerin öne çýktýðý yerli yersiz ne varsa.

Paranoyanýn iþgal ettiði zafiyet göstergesi zihinler. Zihinden öte kalýn bir ayraçla ayrýlmýþlar bitimsiz bir öfke ile.

Ýþgal eden her ne ise karanlýðý daha da koyulmakta idi gece zincirleri kendi ayaklarýna dolanýrken.

Münafýk düþüngeçler mümine ket vuran.

Çoktan yarýlanmýþtý yol üstelik. Dün derken varmýþýz güne. Gün derken devirmiþiz ömrü. Ömür derken yaklaþmýþýz köprünün son ayaðýna.

Görünen köy de kýlavuz istemez öte yandan. Zaaflarýnýn arkasýnda irade yetisizliði ile felç olmuþ onca ruh. Ýstifli bir öfke buram buram nefret kokan.

Sus payý bir söylemdi sadece dile gelen en azýndan kendi yaðýnda kavrulan bir kul kula kulluk etmekten hicap duyan.

Ne bariz ne de somut ama algýlarýn duyarlý titreþimleri bir o kadar sýnamakta can çekiþen tüm söylemleri.

Ne duyumlar ne de tutumlardý önem arz eden. Ne yalan ne de zikredilen baðnaz kelimeler gölge edebilirdi.

Anlam bulan onca duygu ve anlam yüklü onca kelime zikredilen ve tüm duygular her geçen an daha da pekiþen inancýn eþliðinde.

Sorumluluk addedilen tüm vasýflarý koydu cebine bir kez daha: Ne varsa vazgeçmeye niyeti olmadýðý ve her kim ise beraber yol aldýðý.

Dostunu düþmanýný tanýmýþtý artýk. Ne temkin ne de öfke. Ne sýkýlgan ve üþengeç bir ruh ne de dirayetsiz bir varlýk.

Yegâne Varlýk eþlik ederken ihtiyacý da yoktu harici ve anlamsýz gölgelere. Gecenin karanlýðýnda bir kez daha kýsaldý gölgeler ve derken nihayete erdi. Her þey öylesine sahte ve riya doluydu ki…

Yetileri, sezgileri ve süzgeçten geçen tüm duygularý…

Gerisi teferruattý sadece bir yalandan ibaret.