Artýk odanýn içinde hepsi bir aradaydý. Esen soðuk rüzgârlarýn eþliðinde, korku içindeydi genç kýz. Ne geldiyse baþýna, Ýstanbul sevdasýndan gelmiþti. Ne vardý ki bu þehirde de, gelip, baþýna iþ açmýþtý. Bir yandan da lanetler yaðdýrýyordu içinden. Adeta mýknatýs gibi kendine çeken bu þehrin ve bu garip insanlarýn esareti altýndaydý þimdi.

Binlerce düþünce geçiyordu zihninden: Çocukluðu, anacýðýnýn ölümü ve baþýna gelen her ne varsa…

Ýsmi ‘’Sevinç’’ idi ama sevinç içinde geçen tek bir mutlu günü olmamýþtý. Baðnaz bir kasabada geçen ömrü, ilk gençlik yýllarýnda yaptýðý hatalar ve þimdi de içinde bulunduðu bu inanýlmaz ortam.

Görüntü itibariyle aynýydý Muzaffer ama gözleri bir garip bakýyordu. Yoksa o da biliyor muydu genç kýzýn baþýna gelenleri… Nereden bilebilirdi ki… Çok olmuþtu o gideli, bebeðine hamile iken. Kim bilir belki de dedikodu çarký Ýstanbul’a kadar iþlemiþti. Milletin aðzý torba deðil ki büzesin.

Zavallý bebeði aklýna gelince, gözleri dolu dolu oldu. Masum yavrusu, nasýl da kýymýþtý ona. Ýþte yine, geçmiþi ile yüzleþiyordu için için. Daha dün gibiydi yaþadýklarý. Ama hiç sýrasý deðildi bunlarý düþünmenin. Yapmasý gereken; bir an evvel kaçmaktý bu ne idüðü belirsiz insanlardan. Aklý almýyordu olaný biteni. Hani Muzaffer yoktu buralarda, nasýl bir anda çýka gelmiþti. Belli ki akýllarýndan zoru vardý tümünün. Ývedilikle toparlanýp, bir þekilde dikkatlerini daðýtýp, çýkýp gitmesi gerekiyordu. Ama nasýl; eti budu neydi ki; bu adamlarla baþa çýksýn…

Ve Ali geldi aklýna, öyle ya, o terk edip onu gitmemiþ olsaydý, bunlarýn hiç biri baþýna gelmezdi. Ne vardý ki, onu öylece býrakýp, iþ kurmak için taþý topraðý altýn bu þehre gelecek; o günden beri hiç görmemiþti onu. Nerelerdeydi kim bilir…

Nasýl da tutulmuþlardý birbirlerine, nasýl da aklýný baþýndan almýþtý. Hayatýnýn hatasýný yapmýþtý oysa ona inanmakla.

‘’Þimdi sýrasý deðil, kahretsin,’’ diye söylendi kendi kendine.

‘’Allah’ým ne olur, yardým et,’’ diye de dua ediyordu bir yandan.

Bir anda doðrulup, Muzaffer’e baktý: ’’ Aðabey, ne oluyor, ne istiyorsunuz benden, býrakýn da gideyim’’ diyecekti ki, þamarý yedi. Ateþ gibi yanýyordu yüzü. Ve ardý arkasý kesilmedi gelen tokatlarýn. Muzaffer, çýldýrmýþçasýna baðýrýyordu, deli gibi üzerine yürüdü Sevinç’in.

Aniden, yaþlý adamýn ikazýyla, oda yankýlandý: ‘’Yeter, oðul, yeter, ölüsü deðil, dirisi lazým bize,’’ diye girdi araya.

Sevinç, aldýðý darbelerin etkisiyle, acý içinde kývranýyordu ve feryat figan baðýrýyordu bir yandan: ‘’Yalvarýrým, býrakýn gideyim.’’

Savunmasýz, minyon bedeni zangýr zangýr titriyordu. Bir kez daha üzerine yürüdü, öfkeli kuzen.’’Kaltak, nasýl yaparsýn, söyle…’’

Belli ki, olan biten her þeyden haberdardý. Böylesi hakaret ve ithamlara öylesine alýþmýþtý ki geldiði yerde, duygusuzlaþmýþtý adeta. Adýný bile söylemez olmuþtu insanlar, kullanýlan sýfatlar, isminin yerini almýþtý…

Kolundan sürüklemeye baþlayýnca Muzaffer ve adýný bilmediði, nursuz bakkal; artýk anladý ki kurtuluþ yoktu onlardan. Öte yandan, yaþlý adamla kadýn, her þey normalmiþçesine, sedire oturmuþ, film izler gibi onlarý seyrediyorlardý.

Yerlerde sürükleyerek, koridora çýkardýlar zavallýyý. Leþ gibi kokan, küçük ve karanlýk bir odaya soktular akabinde. Beline yediði tekmeyle, öðürmeye baþlamýþtý.

‘’Zýbaracaksýn ve sesini de çýkarmayacaksýn, anlaþýldý mý,’’ diye de tembihleyip, kapýyý üzerine kilitlediler.

Acý içinde kývranýyordu, el yordamýyla, doðrulmaya çalýþtý, ne mümkün. Bir anda tenine deðen soðuk, belirsiz bir nesneyle irkildi. Ve dokundu, karanlýktan hiçbir þey seçemiyordu oysa gözleri.

Öte yandan, dýþarýdan gelen sesler kesilmiþti.

‘’Burada öleceðim.’’ diye geçirirken içinden, karanlýða alýþan gözlerinin gördüðü þeyle, istem dýþý bir çýðlýk attý. Burasý onun mezarý olacaktý…

Devam edecek……..