Teneffüs zilinin çalýp, öðretmenin sýnýftan çýkmasýný beklerdim: Her öðrenci gibi ama benim niyetim daha baþkaydý: Sandalyeye zýplayýp kürsünün tepesine çýkardým; eh, doðal olarak þaþkýn bakýþlar üzerime toplanýrdý ve ben avaz avaz baðýrmaya baþlardým: ‘’ Seviyorum, tüm insanlarý, herkesi çok seviyorum’’ diye. Bunu sýk sýk yapardým; zamanla kanýksamýþtý sýnýftakiler. Sýnýfýn en aklý baþýndaki öðrencisi ki benim de çok sevdiðim bir arkadaþýmdý kendileri: ‘’ Gülüm, sen bir çýlgýnsýn’’, diye sitem ederdi. - ne de olsa ders arasý çalýþmalarýna engel olurdum.

Bu insan sevgim demek ki bana o günlerden miras. -her ne kadar binlerce kez yanýlsam da…

Seksenli yýllarda çok popüler olan bir yazar adeta bizim dünya görüþümüzü dile getiriyordu. Ben ve bizim kýzlar o aralar oldukça revaçta olan bu yazarýn kitaplarýný defalarca okumuþtuk. Leo Buscaglia adýndaki bu þahsý muhterem, benim gibi ‘’sevgi’ ye’’ takmýþ þahsýna münhasýr bir kiþi idi. Sürekli sevgiyi öven, önemine deðinen, pozitif bir zattý.

Sevmeye, sevilmeye atýf yaparken, benim tepinmelerim sonucu kürsü boydan boya ayak izi olurdu ( zavallý öðretmen) . Ýþ baþa düþer, ders öncesi bir güzel de silerdim ipuçlarýný, hiç üþenmeden.

O zamanlar sevgi her þeyden kutsaldý; her ne kadar onlarca kez darbe alsam da sevdiklerimden, hiç býkmazdým sevmekten, sevgi hakkýnda konuþmaktan, karþýlýksýz olsa da baðlanmaktan.

Yalan nedir bilmezdim, sevgim hep masum ve sonsuzdu. Gerçi bugün de deðiþen bir þey yok, sadece daha temkinliyim.

Hey gidi yýllar hey; hayatýmýn en güzel ve en sevgi dolu yedi yýlýný geçirdiðim okulum… Hatýralarým hala o kadar canlý ve unutulmaz ki.

O zamanlar sevmeye deðer o kadar çok insan vardý ki çevremde; ne yazýk ki çoðu kayýplara karýþtý bu gün, hepsi bir yerlere daðýldý gitti.

Aslýnda sevmek o kadar yalýn ve basit ki, insanlar nedense farklý farklý kalýplara koyuyorlar bu duyguyu. Sevme dürtüsü aslýnda hemen hemen her insanda mevcut: Bu doðal ve harika duyguyu nasýl kirletiyorlar anlamýþ deðilim. Ýnsanoðlu kodlanýrken bu hissiyat zaten onun genlerinde doðduðu andan itibaren mevcut.

Duygularýn en kolayý, en içteni, en zorlama gerektirmeyeni; üstelik Yaradan’ ýn gözünde o kadar makbul ki.

Toplumlardaki kirliliðin temelinde sevgisizlik yatýyor aslen. Donuk bakýþlý, kibirli insanlar görüyorum etrafýmda sürekli olarak. Bazen en çok aþka vurgu yapýlýyor, ama aþk her þey deðil ki, sadece iki cinsin mahremi bu. O kadar çok sevgi çeþidi var ki… Kalabalýklar içinde kaybolmuþ yalnýzlar o kadar çok ki yalnýzlýktan, sevgisizlikten. Sevmekten korkanlar da cabasý, aslýnda kendilerini bile sevmiyorlar. Görünüþte mutlu beraberlikler yaþanýyor ama korsan sevgi bazýlarýnýn yaþadýðý. Aþk bile bir çýkar iliþkisi doðrultusunda kullanýlýp özünü kaybediyor.

Paranýn kölesi olmuþ, tüm duygularýný yitirmiþ, hýrslý insanlar gerçek anlamda benliklerini yitirmiþ dolanýp duruyorlar. Bir tebessüm ya da sýcacýk bir merhaba, dünyadaki tüm hazinelerden daha kýymetli, bunu tüm benliðinle hissetmek mühim olan.

Madem paylaþtýkça çoðalan bir duygu bu, býrakýn sevin; önce kendinizi, etrafýnýzdakileri. Gülümseyebilmeye o kadar çok ihtiyacýmýz var ki.

Sevgi her þeyin tek ilacý; hüzün bulutlarýný daðýtacak kuvvetli bir yaðmur aslýnda: Ardýndan çýkacak güneþi görmeye deðer…