Bunca acýya, hüzne raðmen, rüzgârý arkama alýp, hayata gülümseyerek bakabilmek, benliðindeki onca aðýrlýðý tebessüm ile karþýlayabilmek daha da acýtýr içimdeki yaralarý.

Hayatý hep güllük gülistanlýk geçeceðini sananlar, bað bozumu bir ömürden arta kalanlarýn izlerini toparlamaya çabalýyor.

Ýçimizde biriktirdiðimiz her acý anýda, yaðmur yaðdýðý zamanlarda, çocukluðumuzda söylediðimiz;

Yaðmur yaðýyor,

Seller akýyor,

Arap kýzý camdan bakýyor.

An ve an canlanýyor zihnimizin ücra köþelerinde.

Çocuksu bir tebessümle dönüveriyor gün, dünden bugünümüze.

Keþke diyoruz içten içe yaðmurun altýnda arýnmayý diliyoruz çoðu zaman.

Geçen zamanda nasýl ruhlarýmýzýn kirlendiðini anýmsýyoruz çoðu zaman. Oysa hepimiz biliyoruz yaðmurun içimizdeki hüznü arýndýrmayacaðýný.

Hayaller kuruyoruz çoðu zaman cam kenarlarýnda, olduk olmadýk zamanlarda, hayallerimizi þeytan uçurtmalarýna ekleyip salýveriyoruz gökyüzümüzdeki umuda.

Düþler saðanak olup yaðýyor kalbimizdeki acýlara ya tutarsa hesabýna.

Çok uzaklardan gelen bir dost gibi, kulaklarýmýza misafir oluyor bir name, bir týný.

Ýç ferahlýðýnda yaþarýyor gözlerimiz, kucaklaþýyor yaðmur damlalarýyla

Bazen bir týný duyarsýn

Çok uzaklardan

Tedavülden kalmýþ anýlar dökülür tek tek

Zihninin tozlu raflarýndan

Eskiden öpeyim de geçsin derdi annem,

Þimdi öpse de geçmiyor yürekte kanayan

Sureti yitik anýlarýn

Güne kavuþurken raksýdýr karanlýkta,

Her düþen yaðmur damlasýnda,

Esir ettim hüznümü muammaya

Göç ederken ebediyete

Ve düþtü kirpiklerimden gece,