izlerken her akþam güneþin batýþýný,

ufku saran kýzýllýk beni kendine çeker.

hatýrlarým dün gibi göðsümde yatýþýný,

hasretin yýllar yýlý beni derinden yakar.

gazel düþmüþ gönlüme maziden rüzgâr eser,

fýsýldar kulaðýma senli anýlarýmý.

ruhumu saran özlem poyraz olup buz keser,

dolu yemiþ yüreðim duymaz hanilerimi.

sanýrdým ki aþk denen: ‘’gelip geçen bir heves’’,

unutulur zamanla hayat denen bu yolda.

her sonbahar gelende tükendim yavaþ yavaþ,

unutmak dursun yana kalmýþým sanki çölde.

kor düþmüþtü gönlüme anlamak zor olmadý,

kapandýkça içime sessiz bir yaþam sürdüm.

denedim ne çok çare gönül dünyam dolmadý,

gelir diye selamýn nice hayaller kurdum.

‘’lanet edemem aþka’’ kýsmette varmýþ çile,

ah! Þu özlem olmasa katlanmasý kolaydý.

yüreðimde saklý aþk elbet gelirdi dile,

umutsuz bekleyiþin sonu mutlu olaydý.

yokluðun artýk bana zulüm oldu sevgili,

inlese de her yaným bu gönül sana küsmez.

biliyor þimdi Macit, ömür doldu sevgili.

son nefesimde bile adýn dilimden düþmez.

Mehmet Macit

Ýzmir/ Dikili

10.02.2024