Gecenin Karanlýðýnda -1-

Damýmýzýn-eskiden evler çatýsýz olduðunda buna dam derdik, üstü gökyüzüne açýk  yaz gecelerinde sýcakta içeriden yatýlmaz bu dam üstüne yatak yorgan seriliri yatýlýr ve gece yýldýzlarý sayarak uyurduk- üstünde önümüzde her zaman yeþil yapraklarýyla açan, aðaçlarýn dallardan dallar uzanýrdý. Dallar öylesine sýk deðil, güneþ ýþýðýný aþaðýya özgürce süzüyordu yansýtýyordu. Kuþlarýn sesi, açan çiçeklerin kokusu, hayatýmýzýn içine doðru kilometrelerce uzayýp giden toprak yolu sarýyordu. Gece karanlýk çökünce köpeðimiz karabaþ, beni yolda beklerdi, beni sokakta kendisiyle oynamadýðýmý fark eder, beni sanki azgýn diþleriyle bekler, saldýran olursa onlarý bertaraf etmek korkutmak için çýkarýr, lakin hiç ýsýrmazdý. Gece karanlýðýna sinemanýn en son seansýna girer gece yarýsýnda çýkardým, geldiðim yol karanlýktý maðarada bir dehlize girmiþ, çýkýþý olmayan yere benzerdi. 

Etrafýmda gece havlayan köpekler olunca, uzakta karabaþ havlayarak “sakýn ona dokunmayýn” derdi ve köpekler yanýma varmadan, uzaklaþýrlardý. Karabaþýn içgüdüsünde, korumanýn ýþýltýlarý parlardý, çok severdim, yýrtýk bir topla onunla maç yapar oyunlar oynardým. Elimdeki ekmeðe sürülmüþ tereyaðýndan bir ýsýrýk aldýktan sonra, her zaman kalanýný ona verirdim, sevinç içinde havalara zýplar boynuma sarýlýrdý.

Mehmet Aluç