Aklýn Zifiri Karanlýk Ýçinde, Aþkla Sevmelerle Aydýnlansýn Ýsterim

Sözlerim birikmiþken aklýmda gönlümde kaçmasýydý senden yüz bularak senin gibi kaçmalarýyla, iþte bu gidiþin gibi ruhumu delen, belki de yalnýzlýða beni terk ederek gitmendi senin de farkýna varmadýðýn, sözlerle sana eþlik eden gönlüm birazcýk rahmetle sana yaklaþýrken, sen kaçýnca þimdi bana kalan yüreðimin acýsýný, kalemimin kelimelere dokunarak kendimi avutma çabam bu yazdýklarým.  Düþ mevsiminde sensiz gezerken, gönlümün ucunda saklý bir sevinçtin, kuþtun uçtun gittin, içimde sýzan aþkýn pýnarýnda ki suyu, þimdi hasretimle içerken iksir bildim þimdi bu hasrete, aþka eþlik eden coþkuyu yazarken hissederek bilerek, özümseyerek yaþýyorum. Elbette ki hüznü ve hasreti de kelam ile süsledim, astým yalnýzlýðýmýn duvarýna, hasretin bakýþlarýyla sözcüklerin parýltýsý yüzümdeki gölgelere ýþýk gibi yansýrken, aydýnlanmak için þiirler okudum, þiirlerle ördüm zamaný…

Sen giderken gönlümde ki mevsimlerin esintisini tazeliðini götürsen de, ben yine arardým ve buldum anýlarýn içinde gezerken yazarken… Giden sendin, düþler hatýralarýmýz deðildi, düþlerimiz dünden kalan gecenin içinde kaybolmayan bir dost bakýþlý yaren, eflatun gözleriyle bakan, yalnýzlýðýmýn rüzgârýna göðüs geren hatýralar ve biz içinde hala dün olduðu, gibi mahzun duruyor… Dündeki sýcaklýðýmýzý o an ki gibi tutan, lakin kayýplarý hemen yazmayan az bekleyen anýlar, içini yine gülümsemelerle doldurmamýz için bekliyor… Sen ki kayýplar ülkesinde bir prenses olsan da, kaybetmeyi neden seçtin sormak isterdim, aþkýn gülümsemeler sarýlmalar cennetinde saklý kalsaydýn, ben seni arar anýnda bulurdum… Sen þimdi kayýplar ülkesinde kaybolanlarýn senaryosunu yazdýn, nasýl oynanýlýr nasýl bulunulur ki bilemedim! Okudukça yazdýðýn bu senaryoyu tüylerim gönlümle diken diken, eden ruhumu parçalayan yorumuyla mutluluðumu çalan anlatýmýnla yazýmýnla, sanki beni yok etmeyi seven senin özellikle benim için yazdýðýný, lakin oyuncusu olan benin oynamakta korktuðu bir senaryo olsa gerek diye düþünürken, ürperiyorum!

 Hele þükür ki, hatýralar kendilerine sahip çýkarken, elinde sanki bir çorap varmýþ gibi ucundan sökerek bozmana izin vermiyorlar… Sen ki her söktüðünde, ben umut serpip yeniden örerim yanýmda aþkýn iðnesi ipliði mevcut iken, yarama açtýðýn yaralarýnla ben aþkýn ipliðiyle dikerken, her diktiðimde sana dair bir özlemim varsa da yavaþ yavaþ yok oluyor acýlarýn ekseninde… Sanma ki hasretin bitiþiðinde duran hüznün bir kor yaktýkça yakar beni kül eder savurur daðlara ovalara, tam tersi, sen daðýlma mý istedikçe onlar beni bir arada daðýlmadan tutuyorlar, bilirsin severim þiirleri, okudukça þiiri, þiirin içinde var olan gülümsetme tadýna kokusuna hayran koklayarak yeni ülkelere þehirlere kasabalara yolculuk ediyorum… Aslýnda sen giderken sevinen sen deðil bendim arkada kalýrken sevinenim, bir de bu açýdan bak istersen yanýldýðýný anlayacaksýn, eðer anlar ise bu garip þairin söylediðini kulaðýna gönlüne küpe olarak tak, baktýkça hatýrlayasýn ve hatandan dönmek için hala bir yolun olduðunu bilesin…

Özümde ne saklý ise, kelimelerim de sözlerimde açýkça ve açýk bir þekilde açýklýyorum. Gecenin karanlýðýnda bak gönlümdeki aþkla yanan aþkýmýzýn kývýlcýmlarý, gökyüzünde yýldýz olmuþ sana göz kýrpýyor, takip et beni bulacaksýn, takip etmez isen kendi karanlýðýnda kalarak boðulacaksýn, bunu istemem bilirsin.

Aklýn zifiri karanlýk içinde, aþkla sevmelerle aydýnlansýn isterim, senin aklýn aydýnlanýrsa benim ki de aydýnlanýr bilirsin, bilmezsen de ben hiçbir þey yapamam senden ayrý yollara düþer, seni arkamda bilinmezliklerin kuyularýnda býrakarak yoluma devam ederim, vesselam,

Mehmet Aluç