Söðüt Dallarý Arasýnda El Sallayarak Giden Mutlu Günleri

Yaðmurlu bir geceydi, yaðmur hafifleyerek çiþelerken, akþam karanlýðýný bir sis kaplamýþtý. Pencereden, bir metre ilerisi görülmüyordu. Yamaçlarda akan suyun sesi yoldaki çukurlarý doldurarak, kapýnýn önüne kadar geldi. Telaþla kapýdan dýþarýya çýkarak, yamaçlardan akarak gelen yaðmur suyunun önüne set çekerek, kapýdan diðer yöne akmasýný saðlayarak, evin içine girmesine engel olmasý için bayaðý güç sarf ettikten sonra kapýyý kapatarak içeriye girdi.

Yanan sobanýn yanýna gitti, üþüyen ellerini ayaklarýný ýsýtarak, sobada demlenen çaydan bir bardak içerek, içini ýsýttý. Pencerenin yanýna geçerek yaðan yaðmura bakarken, yaðarken topraða düþen yaðmurun sesine, kulaðýný verdi. Yüzünde hafif bir gülümseme belirdi. Geçmiþ günlerdeki o mutlu mesut günleri aklýna gelmiþti. Þimdi bu odada bu kulübede, yalnýzlýðýyla hatýralarý dolduruyordu, onlarla þimdi mutlu mesut yaþýyordu. Bazen evin içinde dolaþýrken ayaðý hatýralara takýlýr gibi hissederek, usulca yürüyerek buna özen gösteriyordu. Artýk saðlýk durumu da iyi deðildi. Kalktý tepedeki dik yamaca bakarak eski günlerin özlemiyle kendisine sarýlarak, aþaðýdaki uçurumun kenarýndaki aðaçlara ve akan þelalenin akýþýna bakarken sarýldýðý o ana döndü.

Buraya geleli daha altý ay olmamýþtý. Evlendikten sonra, eþinde çýkan astým nedeniyle bu dað havasý iyi gelir diyerekten, burasýný satýn almýþ burada yaþamaya karar vermiþlerdi. Bu dað havasý kulübe sessizlik temiz hava yeþillik, eþine çok iyi gelmiþ, yüzünde pembe gülücükler açtýrtmýþtý. Kendisine.

-Hayatým burasý bana çok iyi geldi. Sana teþekkür borçluyum.

Kendisi eþinin soðuk ellerini þefkatle tuttu.

-Ne teþekkürü hayatým, bana da iyi geldi.

Þimdi o þefkat ve sevgi dolu sesini duymak için, ne gerekirse yapmaya hazýrdý. Ýçini piþmanlýk kapladý bir anda, daha iyi olmasý için yurt dýþýndan doktor getirmek için, bunu ona açýnca “Hayatým ben iyiyim, buna ne gerek var” derken, onun sözünü dinlediði için piþmandý þimdi. Kesin bir karar varmak için, bir hafta beklemiþ eþindeki iyileþme devam edince kendisi de gerek olmadýðý yönünde, karar vermiþti. Yine bir öðleüstü tepelerde el ele geziyorlardý. Güneþ yaz sýcaklýðýnda ýsýtýrken, eþine bir þeyler olacak diye yüreði buz tutuyor adeta titriyordu. Ben sizi tanýþtýrmayý unuttum. Þükrü bey ve biricik eþi Nursel hanýmefendi.

Bu dað havasý güneþ aðaçlarýn yeþilliði kuþ sesleri ölüyü diriltirdi, lakin Þükrü beyin içinde tarifi olmayan bir sýkýntý vardý. Üzüntülü anýnýn bir an geçmesini içinde dilerken, eþi Nursel’e hissettirmemek için mütemadiyen gülümsüyordu. Her zamanki daðýn tepesinde oturmak için yaptýðý banka gelerek oturdular. Bir dakika dahi olsun gözlerini eþinden ayýrmadan göz ucuyla takip ediyordu. Bunu fark eden Nursel.

-Hayatým, endiþelenmene gerek yok, ben iyiyim. Anýn tadýný çýkaralým, beni gizli gizli seyretmeni, üzülmeni istemiyorum

-Duygularýmý bakýþlarýmý gizleyemedim, yakalandým her zaman ki gibi!

Bir sevinç canlýlýðý içinde, güldüler. Gülümsemeleri daðdan yankýlanýrken, kulak kabartarak dinlediler. Þükrü doktorun kendisine söylediðini söylemediði için, eþi öðrenerek ”Neden bana söylemedin, ömrümün az kaldýðýný” kimselerden duymasýn diye, endiþe eþini saracaðýndan korktuðu için bu dað evini, bu yönden tercih etmiþti. Ona yalvaran gözlerle bakmasýný istemiyordu, bunu öðrenerek güçsüz kalmasýný hiç istemiyordu. Gözlerinde akan yaþlarý içinde biriktiriyordu. Kendi kendine “Kusuruma bakma hayatým, bu gerçeði sana söyleyerek yýkýlmana razý olamam, beni bir korkak bil, nedenini sana bundan dolayý açýklayamam. Beni yalnýz býrakmandan deðil, zaten yalnýz býrakacaksýn bu günlerini üzülerek bedbaht bir þekilde geçirmeni istemiyorum, ne olursun beni bundan dolayý af et”. Eþine

-Buralardan sýkýldýysan kasabaya ya da þehir’e inelim. Bir otelde birkaç gün kalalým.

Gülümseyerek.

-Hayatým ben sýkýlmadým, sen sýkýldýysan gidelim, benim hastalýðým sayesinde burada kapalý kalmana üzülüyorum.

-Hayýr, hayatým ne kapalý kalmasý. Sen üzülme, ben seninle nerede olsa mutluyum. Bak elini vur kalbime, yanýndayken nasýlda hýzlýca atýyor. Bir kelebek gibi, kucaðýma alarak seni uçurmaya bile niyetim var.

Kahkahalarý yine yankýlanarak,daðlardan kendilerine döndü. Ýncecik bedenine iyice sarýlarak kucaðýna aldý. Nursel.

-Hayatým, beni çocuklar gibi dizinde oturtmayý çok seviyorsun da, ben çocukluðumu çoktan bitirdim.

-Olsun hayatým, seni çocuklar gibi seviyorum elimde deðil, günlerce dizlerimde otursan beni memnun eder çýlgýnca sevindirirsin.

-Öyle olsun hayatým, az kollarýmý boynuna dolayarak uyuyayým.

-Uyuyabilirsin hayatým sabaha kadar seni uyandýrmam.

Saatlerce oturmuþ, uyandýrmamak için özen göstermiþti. Gel gör ki ecel onu o andan sonra elinden almýþ, hareketsiz býrakmýþtý. Bunu anladýðý anda içinde fýrtýnalar kopmuþ, o boþ bedenini dahi taþýyamaz olmuþ, yere dizindeki cansýz kalan eþiyle yýðýlmýþ, saatlerce kalmýþtý. Kucaðýnda eve kadar taþýmýþ, sabaha kadar baþýnda kalarak solgun gülümseyen yüzüne bakmýþtý. Yaný baþýnda sabahýn güneþ ýþýklarýyla kendine gelirken, telefonu eline alarak, kaynanasýna ve kayýnbabasýna haber verdi. Aðlama sesleri telefonda duyduðu anda kapattý, gözlerinde akan yaþlara müdahale etmeden uzun süre aðlamaya baþladý. Öðlene doðru ayak sesleriyle kalktý, pencere yaklaþtý, söðüt dallarý arasýnda el sallayarak giden mutlu günlerinin el sallamasýný görür gibi, gelenlerin ise yalnýzlýðý olduðunu fark etmiþti.

Mehmet Aluç