Þair Ayný Zamanda Udi Olmayý Kafasýna Koyan Lakin Olamayan

 Mehmet Efendi

Evlendiði günden bir ay sonra, hani bal ayý’mý kal ayýmý yoksa bizim ayý ayýndan sonra, evin içinde terlikler havadan uçuyordu. Baþýna bela mý sevdamý aldýðýný bilmeyen þair ayný zamanda udi olmayý kafasýna koyan lakin olamayan Mehmet Efendi, her gün kendi kýrýk dökük kel baþý kalabalýk masasýnýn üstünde kalemi birkaç bir kaç nüsha kâðýt ve okuduðu romanýn olduðu masanýn baþýnda bunlar bir kardeþ gibi dururken hiç yanýnda ayrýlmaz iken, aralarýndaki organik baðý kimse anlayamazken her gün þiirler yazarken bilgisayarýnda, kendi halinde pardon laptopunda, tam ilham geldi yazayým derken, terlik havadan uçarak kafasýnda küt diye þahlandý, haliyle ilhamda bu acý ve korku içinde kaçmýþ bir köþede saklanmýþtý. Eþi Leyla Haným Efendi. Kýzgýn bir dil ile. Bu arada laf arada kaybolmasýn, þair ayný zamanda udi olmayý kafasýna koyan lakin olamayan Mehmet Efendi, 16. yüzyýlda Baki, Fuzuli, Yahya Bey, Hayreti gibi ünlü þairlerinin þiirlerine benzer izler az bulsak ta onlar gibi olmadýðý pek kesinken, onlar gibi olmak için gece gündüz þiirlerini okurken, gerektiðinde translate yani çeviri için google amcaya baþýný vururken baþ aðrýsý çektiði de söylenilebilinir, hecenin izleri þiirlerine pek uðramaz var olduðuna da rastlamamýz pek mümkün deðildir, bu böyle biline, nereden kalmýþtýk, evet devam edelim.

-Herif herif, sana kaç defa daha diyeceðim, her gün temizlik yaparken ayakaltýnda olma, çocuklarýn odasýna geç diye? Hem o masanýn üstü daðýnýk kalmasýn daðýtýrým kafaný da þiirlerini de bilgisayarýnda ona göre.

Ýþte bu son cümle ile her gün yüreðinden vuruluyordu, o uykusuz gecelerde yazdýðý gözü gibi sakladýðý gönlü olan hatta gözü gibi sakýndýðý sakladýðý bin bir emekle yazdýðý þiirlerin baþýna bir þey gelmesin diye mecburen, sinesine hançeri sokarak kalkacaktý masanýn baþýnda, hem de etrafý toplayarak, sonunda. Ayný zamanda yine dip not vereyim þiirin verdiði birikim ve kültürün izdüþümü oluþumu konumu itibarý ile aldýðý mektebi bilgilerle, þair ayný zamanda udi olmayý kafasýna koyan lakin olamayan Mehmet Efendi, içindeki geliþmeleri anlamaya çalýþmak için kafa yorduysa da bir þey anlayamadý, buda þiirle olmamýn bir imtihanýdýr diyerek kafasý rölanti de kayýþý sýyýrýrken, elektrik fiþini çekerek kabullenmekten baþka çaresi olmadýðýna, karar verdi en sonunda. Buda bir erdemdir sonuçta! Yine bir dip not bilgi bakýmýndan geçiyorum, ayný odanýn içinde þiirin havasýný koklarken içerisinde kültürün yamacýnda yaþamanýn gururu ayný odanýn içerisinde cereyan eden kültür ve sanat faaliyetlerinin etkisi çekim gücüyle, karþýlýklý birbirinden etkilenmeleri gerekirken, bu romantik þiir ortamýnda, bunun karþýlýðýnda hatta neticesinde diyelim anlaþýlýr olsun, karþýlýklý alýþveriþte bulunmasýndan insanýn daha tabii ne olabilir ki? Lakin olmuyordu, bunu bir þiirimde irdelemem gerekir derken, gülümseyerek. Lakin aklý hala bu temayül ve þiirle karþýlýklý etkileþimin asýrlardýr halký sanat ortamýnda buluþturarak, sanatsal anlamsal farkýna varýmsal verimsel gelimsel gidimsel bilimsel filimsel anlamýnda kültür zevki ve seviyesinin artmasýyla çok ilgisi vardý, lakin bu eve bundan bir hava esmiyor hatta hiç etkisi dahi yoktu, Ýçinde La havle çekerek.

-Hayatým istediðin gibi oldu mu, bak ben çocuklarýn odasýna geçiyorum. Diyerekten masanýn baþýnda kalktý, sanki miyavlayarak,pardon mutlu oldun mu hayatým diyerekten…

Etrafýna baktý usulca, ilhamý göremeyince.

-ilham ben çocuklarýn odasýna gidiyorum, beni takip et.

Dedi içinden, oysa her gün bu fýrçalarla korkan çekinen ilham zor geliyordu, hatta bir defasýnda þiir yazarken ilham elinde kalemle þiir yazmýþtý, oysa her zaman yazdýrandý ilham.

Yeter Mehmet Efendi artýk silkelen yeter

Her gün fýrça yemenden ben oldum beter

Hanýmýna haddini bildir giderim olursun beter

Gönlüm razý deðil fýrça yemene bitsin bu keder

Bak el âlem duyar sana herkes kýlýbýk der

Kýlýbýk demezse de þiirlerini okurken pýsýrýk der

Konuþmak yerine yazmayý seçti, þair ayný zamanda udi olmayý kafasýna koyan lakin olamayan Mehmet efendi.

Beklerim saatlerce zor gelirsin

Verdiðin ilhamla iki söz söylersin

Haným bu beklediðim sancýlarla

Yazdýklarýmý siler karýþtýrýr korkarým

Senin kafana terlik deðer diye korkarým

Köþe bucak saklarým asýl budur sancýlarým

Ben ne derim sen ne dersin çýksýn artýk canlarým

Sabýrla bir la havle çekerek çocuklarýn odasýnda küçük taburenin baþýna geçti, ilhamla muhabbet ederek yazmaya devam etti. Yine takýldýðý yerde devam etti týpký bozuk plak gibi düþünmeye, bilirsiniz þairin iþidir düþünmek fikir düþünce sancýsý fikir sancýsý içinde yeni oluþumlara buluþmalar koþmalara kapý açmak olduðunu. Leyla hanýmla aksine birbirinden tamamen uzak ve birbirine yabancýda hiç deðillerdirdi, lakin iþte o lakin den gerisi yoktu, attý bu düþünceyi bir kenara yazmaya devam etti.

Bal ayý bitti kal ayý geldi

Kalayýnýn oklarý sinemi deldi

Kim kýrkýndan sonra evlenmek iyidir dedi

Aradýn iþte bela baþýný yedi kendi geldi

Ensesinde soðuk nefesi hisseden Þair ayný zamanda udi olayý kafasýna koyan ama olamayan Mehmet Efendi, eþinin arkasýnda- sýrtý dönük kapýya oturduðu için geldiðini görmeyen, pencereden ýþýk almak için pencereyi önüne alan biraz sonra odasý kararacak olan anýn son dakikasýnda- yazdýðý þiiri sessizce okurken, o gür yýkýcý sesi ile. Yine bir dip not, bu sefer Leyla hanýn cönk defteri açýldý kapatýlmamak üzere desek daha doðru olur. Týpký evet buraya çok uygun olur þimdi alýntý yapacaklarým.

Çok divan okudum methini yazdým

Sana meyledeli cihandan bezdim

Þimdi devamýný yazarsam anlam bozukluðuna anlam düþmesine vesile olacak ama siz okuyun ama okumamýþ gibi yapýn, bu sizden ilk ricam.

Cihan baðýn seyran eyledim gezdim

 Gönül seni sevdi güller içinde.  Gevheri (Köprülü 1962: 209)

Neyse devam edelim biz, Leyla haným cönk defterini açarak sayfanýn baþýndan baþladý.

-Vay vay baþýma gelenler vay vay, oy gözün çýkmaya, ilhamýn evine yanýna gelemeye, benim için mi söylersin yazarsýn bu sözleri? Ben saçýmý gönlümle süpürge edem, kýrkýmdan sonra yanýna gelem oy oy senin yazdýklarýna bak. Utanmadan birde yayýnlayacaksýn, beni cümle âleme rezil mi edeceksin herif herif…

Bin bir hýþýmla baþýnda dönen dolaplarý anýnda sezen Þair ayný zamanda udi olayý kafasýna koyan ama olamayan Mehmet Efendi olacaklarýn senaryosunu anýnda yazýlmadan, beþ karýþ havaya sýçrayarak anlayan sezen fark eden hatta fark ederek farklý olan iþte böylesine farklý olarak havaya bir terennüm ile gönül’e hitap edilen edasýndan uzak çok uzak týrsarak, hatta evet hatta fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lâ tün / fâ i lün ritmine uygun bir edayla deðil ödü þokuna karýþarak sanki sýçradý, laptopu taburenin üstünden düþerken arkasýný döndü, burnundan alev saçan eþine dönerek, ilhamý da dürterek, içinden.

-Haydi, kurbanýn olayým bir þeyler söyle söyleyeyim, þimdi ilhamlýðýný göster elini öpeyim.

Ýlham tamam bu iþ bende diyerek gönlüne fýsýldadý.

Hayatým sana yazmadým bu þiiri

Gönlümdeki duygularýn biriken kiri

Sen ol istedim bu gönlümün piri

Sende ne insaf yokmuþ bilemedim

Gömersin her gün beni topraða diri diri

Söyledikten sonra elini aðzýna kapattý, içinden, sen neler söyletirsin bana ilham, ortamý neden gerersin? Ýlham göz kýrptý devam dedi.

Bir gün dedim biter sözlerin

Bana gülerek bakar gözlerin

Neden elinde gezer terliklerin

Terlik yemekten þiþti kellerim

Terlikli þair efendi oldu adým söylerim

Alýr ben þimdi baþýmý giderim

Leyla Haným hýþýmla. Bir dakika kusura bakmayýn dip not alt yazý geçeceðim, bu arada divan þiirinden örnek vererek bilgimizi pekiþtirelim ,Leyla haným sanki Sümmani’nin (Rayman, 1997: 189) söylediði gibi

Siyah zülfün misk ü amber kâkülün

 Bölünmüþ gerdandan bele düþüptür

Sümmânî (Rayman, 1997: 189)

Siyah saçým mis ü amber kokardý kâkülüm

Bölünürdü gerdanýmdan belime kadar düþerdi

(Siyah zülfüm misk amber kokardý zülüf sýrma saçýmla ile)

( Senden önce gerdanýma saçlarým düþerdi, sonra kalanýyla belime kadar)

(Þimdi süpürge eder yerlerde sürünür yoktur bir deðeri bir þiir kadar)

Sanki seni sevmeden önce saçlarým miski amber kokardý kâkülüm, bölünür gerdandan düþerdi belime düþerdi saçlarým, senin için süpürge ederim görmezsin dercesine gibi sanki. Not buradaki anlam bakýmýndan çeviri bana aittir buraya uygun olsun diye böylesine çevirdim bilginiz olsun. Umarým sanat adýna þiir adýna bir gafa düþmem, kusurum var ise af ola.

-Nereye gideceksin? Dýþarýda soðukta ilham gelir mi yanýna? Ben gibi gönlü sýcak bir evi bulurda gelir yazarsýn sayemde, özür dileyeceðine gideceðim diyor, haydi sýkýysa git bakalým. Hafýza kartýný alýyorum, þimdi þiirlerini çalarak deðiþtirerek seni rezil etmek için soyulmuþ kelle misali kýrparak karýþtýrarak yazýyorum yayýnlýyorum, haydi sýkýysa git. Ay sana laf söylemekten yoruldum, kalk bulaþýk tabaklarýný diz ayyy koy makineye, çamaþýrlar yýkanmýþ sermek için kalk balkona, beni çileden çýkarma…

Eyvah yine sinesinde yüreðinden vurulmuþtu.

A benim gözleri kara yârim

Sazým yok elimde sana çalamam yârim

Sen gel otur yanýma yaralarýný ben sarayým

Sen gel rahat et ben kalkayým

Yapayým bir kahve karþýlýklý içelim

Sen otur ben sana yardým edeyim.

Elden ne gelirdi, þairlik fedakârlýk isteyen, gerektiðinde çaktýrmadan ödün vermek deðilse de sýkýysa verme dedirten bir gönül iþiydi tabi gönül kalýrsa içinde. E öyle herkes þair olamýyor, insaný þair yapacak birisi de –he- ha- ya- (kelimeleri pardon heceyi ayrý ayrý okuyun) deyince bulunmuyordu. Kalkarak hanýmýný alnýndan öptü. Hanýmý Leyla Haným þaþýrdý.

-Herif herif þimdi bu neydi, nereden icap etti

-A gözümün nuru beni þair eden yârim, bugünkü yazýmý da yazdýracak ilhamý getirttin bana yazacaklarýmý yazdýrttýn, yoksa ha deyince þair olunmuyor hayatým…

Þaþýrdý Leyla Haným.

-Yani þimdi sen benimle… O zaman þartlarým var gel yanýma,  bundan sonra yazarken benimle temizliðe yardým etmeden ucundan kýyýsýndan tutmadan yazmaya baþlamayacaksýn…

-Ama hayatým bu kadar da olmaz!

Ben þairim yazarým nasýl temizlik yaparým 

Temizlik senin için ben ayaðýna dolanýrým

Sakarlýðým meþhurdur tabaklarý kýrarým

Sonra kýzarsan þair’liði býrakýr

Sana her iþine puan vererek gurmelik yaparým

Výr výr výrla dýrdýrla huysuzlukla saçlarýný yolarým.

Leyla Haným aldý sazý pardon kalemi eline.

Beni výr výr výrla dýrdýrla böyle korkutma

Þaire olurum öyle karþýmda durma

Ýlham ben güzelim diye yanýma gelir

Güzelliðimle cilve yapar onu etkilerim

Kafamýn tasýný attýrarak bozdurtma

Ben bir haným efendiyim beni doldurtma

Otur oturduðun yerde boþa kudurma

Yazacaksan yaz þiirini beni böyle yordurtma.

Ýþte sezen gezen hisseden yazan Þair ayný zamanda udi olayý kafasýna koyan ama olamayan Mehmet Efendi’nin bir günü böylelikle devam ederken, þairlik nasýlmýþ nasýl yazýlýrmýþ, kolay mýymýþ artýk siz karar verin demeyeceðim pardon diyemeyeceðim yani þair doðumdan sonra  olunmaz mý olunur, herkes þair doðsa, doðarken herkes gülerdi yani…

Mehmet Aluç