Hızla akan
zamanda değerleri unuttuk,
Erişilmez
değildik, alaycı gözle baktık.
Olmasak da
farkında seven kalbe umuttuk,
Küçük çıkarlar
için nice canları yaktık.
Çaldık seven
kalpleri yalana yalan katıp,
Düşünmedik gözlerden
akacak gözyaşını.
Aşkla yanan
bir kalbi susuz çöllere atıp,
Unutturduk
gülmeyi haram ettik aşını.
Sevgileri
katleden en azılı katildik,
Nice masum
duygular sayemizde kül oldu.
Zalimler
kervanına ön sırada katıldık,
Tomurcuk olan
güller zamansız bir bir soldu.
Böyle mi
olmalıydı sevmelerin bedeli?
Ne aşklar da
sadakat, ne sözlerde durmak var.
İnsanlık denen
duygu gönüllerden gideli,
Buğuludur
bakışlar, yüreklerde ahuzar.
Kalmadı eski
aşklar denilse de hep vardır,
İnsan denen bu
varlık asla aşksız kalamaz.
Gerçek aşkı
bulana bu Dünya şimdi dardır,
Aşk denen
güzelliği gönüllerde bulamaz.
Aşkı bulan
garibin kulak sağır, göz kördür,
Kırmıştır
yürekleri, kırılmıştır yüreği.
Mevla affetse
kulu helallik işi zordur,
Kazıp dursa
kabrini isyan eder küreği.
Macit’te
Mecnun gibi, Leyla! Diye ağladı,
Döktüğü
yaşlarına hicranlarını kattı.
Vuslatsız
kalan sevda ciğerini dağladı,
Her fecrin
doğumunda umut diye ah! Etti.
Mehmet Macit
15.08.2016
Dikili/İzmir