ABDURRAHÝM KARAKOÇ’U YÂD EDERKEN

Halit Yýldýrým

Giriþ

Yaþadýðýmýz anlar bir bir mazi olurken bizler de yaþlanýyoruz. Bazen geriye baktýðýmýzda o hatýralar bir film þeridi gibi canlanýyor gözlerimizde. Kimine gülüp geçiyoruz, kimi ise yüreðimizi delip geçiyor.

Fani dünya; her gün bir dalýmýzý kurutuyor, bir gülümüzü solduruyor, bir yapraðýmýzý döküyor. Hayat veren Yaratýcý, yine fani olan bedenlerimizi bu fani âlemde býrakýp ruhlarýmýzý ölüm meleði Azrail’in (A.S) kanadýna takýp baki âleme, edebi âleme uçuruyor. Ölüm; hayat dediðimiz bu fani rüyadan daha gerçek bir hal… Ve ölümün önünde nice sultanlar diz çöküyor, nice vazgeçilmezler vazgeçiyorlar tahtlarýndan, bahtlarýndan, eþinden, aþiyanýndan… Doðduðumuzda kulaðýmýza okunan ezanýn namazý bir gün kýlýnýveriyor.

Bu âlemden çekip gittiðimizde geride býraktýklarýmýz; “Ýyi adamdý” veya “kötüydü” derler ardýmýzdan kýsaca… Ama önemli olan “iyi adamdý, Allah rahmet eylesin” dedirtebilmek mesele.

Ardýnda güzellikler býrakan güzel insanlar eserleriyle yâd edilirler. Onlar yýllar geçtikçe deðerlenir, kýymetleri artar ve asla unutulmazlar. Mutlaka vefalý insanlar çýkar ve onlarý bir kez daha hatýrlatýr insanlara…

Güzel insanlar güzel atlara binerek terk ediyorlardý bu fani âlemi. Ýþte Üstad Abdurrahim Karakoç da bir güzel insandý. 7 Nisan 1932 tarihinde Kahramanmaraþ ili, Elbistan ilçesine baðlý Ekinözü (Cela) köyünde baþlayan dünya gurbeti 7 Haziran 2012 tarihinde Ankara’da son bulmuþtu.

Abdurrahim Karakoç; kýtlýk yýllarýna denk gelen ve kýt imkânlarla yaþadýðý ve hayatý boyunca özlem duyduðu çocukluk yýllarýnda þiir yazmaya baþlamýþ ve öldüðünde geride 12 þiir kitabý ve bir de köþe yazýlarýndan oluþan bir nesir kitabý býrakmýþtý.

Karakoç’un Mücadelesi ve Aksiyonu

Abdurrahim Karakoç da iman ve aksiyon adamý idi. Yaþadýðý dönemde Türk Edebiyatýnda özellikle hece þiirinde tartýþmasýz en büyük ustaydý. O þairliðin yanýnda saðlam bir fikir adamýydý ayný zamanda… O kendisini Türk Ýslam Ülküsüne adamýþ bir gönül eri, bir Alperen’di…

O yaþadýðý toplumun derdiyle dertlenen bir þairdi. O ilhamýný yine yaþadýðý toplumsal olaylardan alýyordu. Bu meyanda ona þiir malzemesi verenler, öfkesini bileyenler: milli ve manevi deðerlerimize düþmanlýk eden sözde aydýnlar, Ýslam düþmanlarý, iktidarlarýn ve muhalefetin irikýyým politikacýlarý, ihtilal cuntacýlarý, bilimsel cüppeliler, entellektüel züppeler, millî soyguncular, sosyete parazitleri, sermaye sülükleri, zulüm-iþkence makineleri, adalet katleden hukukçular, dalkavuklar, üçkâðýtçýlar oldular.

Onun bu Koçyiðit tavrý, düz bir adam olmasý, yalpalamamasý dostlarýnýn deðil fikri muarýzlarýnýn bile takdirini kazanmýþtý. Belki 70’lerin o vurdulu kýrdýlý zamanlarýnda onun þiirlerine yapýlan bestelerde isminden pek bahsetmek istemeseler de sonrasýnda bundan hiç gocunmadýlar. Zira onun þiirlerinden yapýlan ve çok tutulan þarklýlar ve türkülerin bestecileri onunla ayný dünya görüþünü paylaþmayan kimselerdi.

Zamanýn rüzgârýyla altüst olan dengelere, silinen çizgilere, deðiþen saflara þahitlik etti ama o Mehmed Akif gibi üstatlarýndan aldýðý manevi terbiye gereði gelenin keyfi için geçmiþe sövmedi, üç buçuk yolsuzun ardýnda zaðarlýk yapmadý… O hep ayný çizgide yaþadý. Fikrinde, zikrinde hiçbir sapma olmadý. Allah’a kulluk için yaþadý. Bu kulluktan hiç taviz vermedi. Bu istikamette giden trenler makas deðiþtirse de o iman istasyonundan ayrýlmadý. “Ýmam ayrýldý imandan, biz de ayrýldýk imamdan” diyerek çizgisinden taviz vermediðini deklare etti. Dimdik yaþadý, dimdik öldü… Hakkýnda açýlan davalarý bile bizzat kendisi savundu ve hepsinden de berat etti. Zira yanlýþ bir þey yapmadý…

“Hak Yol Ýslam Yazacaðýz” þiirinde kuþlarýn göz bebeðine bile bu düstur yazmayý hedef gösterdi. Bu þiiriyle gönülleri fethetti, unutulmaz bir slogandan öte hepimize bir ideal, bir hedef oldu mýsralarý…

“Hâkim Beð” þiirinde mahkemelerde bir türlü sonuçlanmayan davalarý,  “Tohdur Beð” þiirinde hastane çilemizi,  “Ýsyanlý Sükût” þiirinde hor görülen Anadolu insanýnýn ruh halini en güzel bir biçimde anlattý.

“Hasan’a Mektup” yazdý, “Ha Hasan’a, ha sana” dedi ve okuyucusuna memleket ahvalini en çýplak haliyle gösterdi. “Mihriban”larý ile âþýklarýn yüreðini lambada yanan alev gibi titretti… Gerdanlýklar dizdi, inci gibi küpe etti kulaklara… Her biri atasözü olacak koca koca laflar etti. Günlük yazýlarýyla okuyucusunu en üst perdeden uyardý, karanlýk gündemlere raðmen onlarý aydýnlattý… O nüktedan ve þairane üslubuyla okuttu kendini…

O aslýnda bunlarý okunsun diye deðil bu çarpýklýða, zulme, vurguna, talana, yolsuzluða, soysuzluða karþý durmak adýna yazdý. Yazdýðý þiirlerin hiçbir mýsrasý, yazdýðý yazýlarýn tek bir kelimesi bile yapmacýk, suni, riyakâr deðildi. Hakikati ortaya koydu. Tavrýný gösterdi. Zaman kalem zamanýydý ve o kýlýçtan keskin kalemiyle rýzaenlillah cihad etti.

Elbette bunlarý yaparken uluorta ve bayaðý bir üslupla deðil gayet sanatkârane, gayet edebi bir üslupla yazdý. Birçok hece þairi ondan etkilendi, hatta hiciv þiiri onun adýyla özdeþleþti ve bu tarz þiir yazan þairler “Karakoçvari” yazmakla isimlendirildiler. Karakoç ise katýldýðý sohbetlerde genç þairlere “Gölgede duranýn gölgesi olmaz, bir þairi seviniz, takdir ediniz fakat kimseye benzemeyiniz.” tavsiyesinde bulunarak onlara hep ileri bir hedef gösterdi.

Karakoç’un Þiiri ve Þairliði

Abdurrahim Karakoç’un þiirini ve þairliðini bilindik kalýplar içerisinde bir tasnife tabi tutmak derdine düþenler sýrf hece veznini kullandý diye onu Halk Edebiyatý içerisinde deðerlendirerek ona “Halk Þairi” veya “Sazsýz Halk Þairi” yakýþtýrmasýnda bulunmuþlardýr ki bu tasnif bize göre yanlýþtýr. Onu bu dar kalýba sýkýþtýrmak isteyenler aslýnda küçümsedikleri Halk Edebiyatý çerçevesinde Karakoç’u da yok etme derdine düþenlerdir.

Abdurrahim Karakoç; þiirlerinin neredeyse tamamýný hece ölçüsü ile yazmýþtýr. Bu gerçek yadsýnamaz. Ancak her hece ölçüsünü kullanan þairi Halk Edebiyatý çerçevesinde deðerlendirmek yerine onu HECE ÞAÝRÝ olarak kabul etmek daha doðrudur.

Buradan Halk Edebiyatýný küçük görmek gibi bir fikre kapýldýðýmýz da zannedilmesin. Bu konuda daha önce yazmýþ olduðum “Hece Öldü mü Öldürüldü mü?” baþlýklý bir yazýmdan alýntý yapacaðým.

“Edebiyat dönemlerini, akýmlarýný inceleyen edebiyat bilimcileri Hece Þiirini hep Halk Edebiyatý’nýn bir parçasý ve ana ögesi olarak göstermiþlerdir. Hatta hece þairlerini hep Halk Edebiyatý içerisinde deðerlendirmiþlerdir. Oysa Halk Edebiyatý kavramý Fuat Köprülü tarafýndan ortaya atýlmýþ ve Divan Edebiyatý’nýn karþýlýðý olarak kullanýlmýþtýr. Cumhuriyet sonrasýnda Divan Edebiyatý tamamen yerini yeni edebi anlayýþa terk etmiþ, günümüzde ise geçmiþte olduðu gibi bir havas edebiyatý oluþmadýðý için Cumhuriyet sonrasýnda bu ismin kullanýlmasý da kanýmýzca yanlýþ bir sýnýflandýrmadýr.

Halký ve onun deðerlerini hor gören bir zihniyetin mümessilleri köþe baþlarýný tutunca bu sýð ve anlamsýz görüþlerini bir kural gibi insanýmýza dayatmaya çalýþmýþlardýr. Bunun sonucu her hece þairi Halk Edebiyatý içerisinde deðerlendirilmesi bu tarzýn dýþlanmasýný, hor görülmesini, küçük görülmesini de beraberinde getirmiþtir. Bu cepheden bakýldýðýnda hece þiiri her dönemde olduðu gibi günümüzde de horlanmýþ, basit ve köylü görülmüþtür.

Oysa geçmiþte Tekke Þiiri örneklerinde hem aruz hem de hece beraber kullanýlmýþtýr. Bu gün en doðru tanýmlama bu tarza HECE ÞÝÝRÝ ve bu tarzý kullanan þairlere HECE ÞAÝRÝ þeklinde isimlendirilmesi olmalýdýr. Bu gün Halk Edebiyatý karþýlýðý olarak hece þiiri ile üretilen Âþýk (Ozan) Þiiri kullanýlmalýdýr ki bu tür de yabana atýlacak, dudak bükülecek bir tür deðil aksine içinde inciler saklý bir deryadýr.

Prof. Dr. Þükrü Elçin  “halk” teriminin bir dönem batý edebiyatý tesirinde kalmýþ fikir ve edebiyat adamlarý tarafýndan sun’i olarak ortaya sürüldüðünü söylemektedir. Bu da bizim tezimizi desteklemektedir.”

Abdurrahim Karakoç, Hece Þiiri’nin öldü sayýldýðý, Halk Edebiyatý’nýn küçümsendiði bir ortamda þiirleriyle adeta bu çevrelere meydan okuyordu. Yukarda da belirttiðimiz gibi o, þiirlerinde bu milletin deðerlerini küçümseyen bu çevreleri topa tutmuþ bir fikir adamýdýr.

Karakoç, bu çevreleri “kendi geçmiþinden utanan, her milli unsuru gericilik addeden, maymunvari batý taklitçisi, kozmopolit zihniyet sahibi” kiþiler olarak görüyordu.

Celalettin Tokmak ile yaptýðý bir mülakatta Karakoç, bu mevziden atarak hece veznini vurmak isteyenleri “seviyesizlikle” suçlamýþtý.

Hece þiirine saldýranlar için “Þiire meraklý, ama yazmaya muktedir olamayan insanlar” tanýmýný yaptý. Hem hecenin, hem kafiyenin ve hem de duygununu ayný anda verilmesinin bir maharet iþi olduðunu söyledi. 

Zaten kendisi de bu konudaki görüþlerinde “bu kozmopolit çevrelerin hece diyerek saldýrdýklarý þiirlerin, Âþýk Edebiyatýmýzýn ürünü þiirler olduðunu, bu þiirlerin ise irticalen inþa edilen, fazla derinliði olmayan ve içerisinde fikir taþýmayan þiirler olduðunu söylüyor ve bu yüzden Halk Âþýklarýnýn ayrý bir kategoride deðerlendirilmesi gerektiðini” savunuyordu. Onu “Halk Þairi” olarak deðil de “Halkýn Þairi” olarak vasýflandýrmak daha doðru bir yaklaþýmdýr.

Onun hakkýnda Hayrullah Eraslan “Karakoç'un Üçgen Þiir Piramidi” isimli bir kitap hazýrlamýþtý. Kitaba verilen bu isim aslýnda Aðabeyi Bahattin Karakoç’a aittir. Bahattin Karakoç’a göre 'Abdurrahim Karakoç; Hak Yol Ýslam Yazacaðýz (dava)- Mihriban (sevda) -Hasan'a Mektuplar (sosyal)' þiirlerinden oluþan Üçgen Piramidinin zirvesine çýkmýþ bir Cihan Þairi'dir'.

Bu kitapta bendenizin de bir yazýsý ve þiiri yayýnlanmýþtý. O yazýmda da Karakoç’un bir Hece Þairi olduðu üzerinde durmuþtum. Benim bu tespitim kitap hakkýnda Türkiye Gazetesindeki köþesinde bir deðerlendirme yazýsý yazan Merhum Sefa Koyuncu’nun da dikkatini çekmiþ ve yazýsýnda bu konuyu þu þekilde gündeme getirmiþti:

“Abdurrahim Karakoç bir halk þairi mi, zirvede bir cihan þairi midir? Bu sualin cevabý Abdurrahim Karakoç'un yaný sýra, vezinli kafiyeli þiirin günümüz þiirindeki yerini belirleyecek olmasý bakýmýndan da oldukça önemli. Bu çerçevede, 654 sayfalýk söz konusu kitabý baþtan sona inceledim ve gördüm ki, kitapta deðerlendirmeleri yer alan yaklaþýk 150 imzanýn kahir ekseriyeti, "Abdurrahim Karakoç bir halk þairidir" diyor. -Ancak istisnalar da var.

Halit Yýldýrým'a göre, "Abdurrahim Karakoç'a halk þairi veya sazsýz halk þairi demek yanlýþtýr." (a.g.e, s 172) Muhsin Ýlyas Subaþý'na göre Abdurrahim Karakoç, Neo-Klasik bir þairdir. (a.g.e, s 340) Beþir Ayvazoðlu ise, "1932 yýlýnda, Elbistan'ýn Ekinözü köyünde þair bir babanýn oðlu olarak dünyaya gelen ve beþ þair kardeþten biri olan Abdurrahim Karakoç, içinden çýktýðý halkýn ruhunu okuyup þiirin imbiðinden geçmiþtir. Bu tespitler, Abdurrahim Karakoç'u bir halk þairi olarak gördüðüm anlamýna gelmez; onun þiiri halk þiirinin bin yýllýk ses tecrübesine baðlý ancak bu þiirin zaaflarýndan arýndýrýlmýþ, teknik olarak son derece saðlam, ironi yüklü, yer yer hikmeti yakalayan etkili ve çok özel bir þiirdir. Ve arkasýnda aslýnda þairin entelektüel kiþiliði yatar!" diyor. (a.g.e, s 101-102)

Beþir Ayvazoðlu'nun sözünü ettiði "halk þiirinin bin yýllýk ses tecrübesi" vezin ve kafiyedir ki, Türk þiirinin bel kemiðidir. Ayný tespit divan þiiri için de geçerlidir. Çaðdaþ Türk þairi, bu bin yýllýk halk ve divan þiirinin ses tecrübesinden faydalanarak, gelenekten kopmadan yepyeni ve etkili bir ifade tarzý geliþtiren kiþidir ki, Abdurrahim Karakoç, bunu baþarmýþtýr.

Günümüzde, gelenek temeli üzerine bina edilen; gerek hece gerekse aruzla yazýlmýþ baþarýlý þiirlerin, "Üçüncü Yeni" olarak nitelendirilmesi de Bir ve Ýkinci Yeni'ye, yerinde bir tepkidir. Üçüncü Yeni, Bir ve Ýkinci Yeni gibi yýkýcý deðil, yapýcý anlamda bir yeniliktir. 1930'larda Nazým Hikmet, 1940'larda Orhan Veli ve arkadaþlarý (Birinci Yeni), 1950'lerde ise Ýkinci Yeni þairleri, vezin ve kafiyeyi atarak Türk þiirinin bel kemiðini kýrmýþlardýr. Abdurrahim Karakoç ise "serbest" modasýna hiç kapýlmadan, geleneðe baðlý kalarak yazdýðý ses getiren þiirlerle, vezinli kafiyeli þiiri düþtüðü yerden kaldýran, Türk þiirinin belini doðrultan büyük þairdir.”

Bu yazý da bizim görüþümüzü destekleyen bir yazý olmuþtur.

Abdurrahim Karakoç’un þiirdeki bu baþarýsý, ne hecenin matematiðinde ne de mani gibi peþ peþe gelen kafiyede aranmalýdýr. O hece þiirine daha farklý bir anlam derinliði, çarpýcý bir söyleyiþ tarzý getirmiþti. Geleneði bu günle birleþtirmeyi baþarmýþ, hece þiirini bugünden yarýnlara taþýmýþ bir þairdi.

Kendilerini modern þair ve yazdýklarýný modern þiir olarak göstermeye çalýþan güruha karþý Karakoç; Celalettin Tokmak ile yaptýðý bir mülakatta: “Modern þiir diye bir þiir yoktur. Aþaðýlýk duygusuyla büyüyen, þiir yazmaktan acizlerin uydurmasýdýr o deyim. Modern modadan gelir ve modanýn da ömrü bellidir. Çabuk gelir, çabuk gider. Modern þiir kavramý içinde bir de “anlamsýz” þiir görüyorum. Anlamý olmayan þiir modern ise ötesini hesap etmek bana düþmez.” diyerek tavrýný açýkça ortaya koydu.

Karakoç; “Kendi öz deðerlerimizi küçümsersek, kendi þairlerimizi ve þiirimizi ihmal edersek, batýdan gelen her þeyi ‘yeni, modern, çaðdaþ’ olarak görürsek o zaman elbette Türk þiiri geride kalacaktýr.” görüþünü savundu. Ona göre, Batý tükenme noktasýna gelirken Türk Edebiyatýnda ise eskiye göre daha bilgili, daha gerçekçi genç þairlerimiz yetiþmektedir… O edebiyatýmýz adýna ümitvardý.

O sanatý halký için yaptý, yazdýðý þiirlerin hepsi halký içindi. Ona göre merkezinde insan olmayan sanat, sanat deðildi.

Karakoç; gerçekten geleneksel halk þiirimize yepyeni söyleyiþler, orijinal imgeler kazandýrmýþtý. Bu konuda Dr. Mehmet Güneþ’in þu tespitlerine katýlmamak elde deðildir. “O, Türk halk þiirine kentli bir muhtevâ kazandýrmýþ ve heceye yeni ufuklar açmýþtýr… Onun þiirlerinde basit gibi görünen öyle derin ifâdeler vardýr ki, içine girip anlam denizinde ilerlediðinizde, kat kat derinliklerle karþýlaþýrsýnýz; yâni “sehl-i mümtenî”nin çok çarpýcý örneklerine þâhit olursunuz… Onun þiirlerini okuduðunuzda; suskun kalmýþ ve unutulmuþ kekik kokulu nice kelimelerle tanýþýr, Türkçemizin nisyâna terk edilmiþ bazý sözlerinin sizlere tebessüm ettiðini, can çekiþen bâzý kelimelerin de adeta yeniden hayat bulduðunu görürsünüz…”

O bir hiciv þairiydi ayný zamanda. Ama o bazýlarý gibi kimseye hakaret etmedi þiirlerinde. Ona göre hakaret hiciv deðildi. Onun hiciv anlayýþý hem ölçülü hem de mizahiydi.  O mizahla karýþýk hicivleriyle hem güldürdü, hem düþündürdü, hem de muhatabýna gerekli göndermeyi de yaptý.  Ama hicivi bir küfürleþme, sövme aracý olarak kullanmadý.

O hiciv yazmaya baþladýðýnda kalemi bir kýlýç olur kelime daðarcýðýndan en ince nükteleri yontuverir ve onlara yakýcý anlamlar katar. Hýrsýz, soysuz, vatan, millet hainlerini, din düþmanlarýný yaylým ateþine tutardý.

Karakoç ile Tanýþýklýðýmýz

Onu lise yýllarýnda okuduðum “Vur Emri” kitabý ile tanýdým... Mehmet Akif ve Necip Fazýl’dan sonra üçüncü rehberim, ustam, hocam olmuþtu adeta. Hangi kitabý çýksa gidip alýr ve þiirlerini tekrar tekrar okurdum. Sadece okumazdým birçoðunu da ezberlerdim...

Onunla ilk ve son defa 1995 yýlýnda Ankara’da Günalp Firmasýnýn Hanýmeli sokaktaki bürosunda karþýlaþtým. Hasan Saðýndýk, Selçuk Küpçük, Remzi Çayýr ve Fehmi Güney ile kýsa bir sohbetimiz olmuþtu. Çok nüktedan, çok zeki bir adamdý. O anlattý bizler gülmekten kýrýldýk…

Bestekârlýk denemelerimde kendi þiirlerimden sonra ilk bestelediðim þiirler Abdurrahim Karakoç’un þiirleriydi. Girdapta Bir Can, Sesli Düþünce, Kabil Mesajý, Hani Ya, Müslümanlar Bir Beden, Kabuktan Ýçe, Göç, Merhaba, Geceden Sabaha Doðru, Can Kurban, Unutursun Mihriban onun bestelediðim þiirlerindendi…

Yukarýda bir nebze bahsettiðim Hayrullah Eraslan’ýn hazýrladýðý kitap üzerine merhum Sefa Saygýlý’nýn bu yazýsý neþredilince kendi kendime þöyle dedim. “Ey Halit Yýldýrým, birisi çýksa “Karakoç hakkýnda bu hükmü veren adam kimdir, mesleði nedir?” diye bir araþtýrsa derler ki “bu adam bir Ziraat Mühendisidir ve arada þiir ve öykü de yazar.” O zaman belki de bu kiþi “Ziraatçý ne anlar edebiyattan” diyebilir. Ben bu yazý üzerine karar verdim ve o yýl Anadolu Üniversitesi AÖF Türk Dili ve Edebiyatý Bölümüne kaydoldum ve bu okulu bitirdim. Yani Karakoç sayesinde hem bir Hece Þairi oldum hem de ikinci bir üniversite bitirerek Edebiyat formasyonu sahibi oldum.

Kendisine ne kadar teþekkür etsem azdýr.

Karakoç’a olan sevgimi yine onu anmak adýna Genel Yayýn Yönetmeni olduðum Türkiye Dil ve Edebiyat Derneði Çorum Þubesince çýkardýðýmýz Edebiyat Bülteni dergimizde de özel bir sayý hazýrlayarak abideleþtirdik. 

Dergi hakkýnda bir deðerlendirme yapan Ramazan Avcý Hocamýzýn þu cümleleri de bu sevgiye þahitlik eder cinstendir. “Edebiyat Bülteni dergisinin, Cumhuriyet döneminin alpereni için en güzel özel sayýyý hazýrlama gayreti, derginin kapaðýndan baskýsýna, muhtevasýndan hacmine kadar kendini hissettirmektedir. Emeði geçenleri tebrik ediyor, þairimizi saygý ve rahmetle bir kez daha anýyorum.”

Karakoç’un Baðlum’daki Kabri

Emri Hak vaki olunca, bize gelen ilk haberler; onun baþ koyduðu Türk Ýslam Ülküsü davasýnda önce fikir babalýðýný yaptýðý, sonrasýnda ise tabi olduðu lideri, kadim dostu, Þehid Muhsin Yazýcýoðlu’nun yanýna defnedileceði þeklindeydi. Taceddin Dergâhýnýn o manevi atmosferinde, Allah dostlarýyla, velilerle diz dize, Akif’in Ýstiklal Marþýný yazdýðý divitin onlarca yýldýr inleyen ahengiyle koyun koyuna ebedi istirahatgâhýnda yatacak diye sevinmiþtim. Ancak bu olmadý…

Karakoç; Necip Fazýl’ýn hayatýnda çok önemli bir kilometre taþý olan Abdülhakim Arvasi Hazretlerinin komþusu oldu. Oysa Üstad Necip Fazýl da öldüðünde Arvasi Hazretlerinin yanýna defnedilmek için vasiyet etmiþti. Ancak bu vasiyet gerçekleþtirilememiþti.  O yýllarda 80 darbesi olmuþtu ve darbeciler bu vasiyetin gerçekleþmesine izin vermemiþlerdi.

Merhum Karakoç’u Baðlum’daki kabrinde ziyaret ederken yine yüreðim burkuldu. Ustanýn huzurunda dudaklarýmdan Yasin-i Þerifin kelimeleri, gözlerimden ise tutamadýðým yaþlar dökülüyordu. Ve huzurunda iken “Hakkýný helal et ustam, senden çok þey öðrendim… Hakkýný helal et…” cümlelerini fýsýldadým ona:

Ýnþallah benim gibi manevi talebelerine hakkýný helal eder üstad.

Onu anmak ne kadar güzel bir þeyse onun hakkýnda yazý yazmak gerçekten kolay bir iþ deðil. Ona olan vefa duygusu içinde yazdýðým bu üç beþ satýr yazý onun çileli hayatý, mücadelesi karþýsýnda çok sönük bir yazýdýr.

Rabbim nasip etti geçtiðimiz hafta sonu tekrar ziyaretinde bulundum. Hem Arvasi Hazretlerinin hem Karakoç üstadýn hem de Asým Köksal Hocamýzýn kabirlerinde sürekli ziyaretçilerinin olmasý insanýmýzýn vefalý olduðunu bir kez daha gösterdi bana. Demek ki insanlar güzel eserler býraktýklarýnda, örnek hayatlar yaþadýklarýnda Rabbim onlarýn makamýný, derecesini yüceltiyor ve onlarý unutturmuyor.

Karakoç üstadýmýza bir kez daha rahmet diliyorum.