Bir şeyler var sanki kaderimin bilip de benden sakladığı
Her gün ölü yası tutmuş gözlerle uyanıyorum
Bütün sabahlara
Unuttuğun günlerin çığlığıyla
Ne yazsam içim ferahlamıyor
Sustukça büyüyen yalnızlığım da
Kalabalıklar bile kaybetmiyor beni
Örselenip duruyor içimde dinmeyen bir sancı
Sigaramın bıraktığı kuru bir öksürük gibi
Hasretin gittikçe büyüyor
Ve ben
Anılarımla her akşam senin yurduna yürüyorum
Bir ölüden emanet ruhuma sıkıştığım zamanlar dar geliyor
Tadı tuzu yok mevsimlerin
Derin bir uykuya geçti baharlarım unutulmuş akşamlar da
Her şey nasıl da yalanmış
Nasıl da sahte
Çiçek tozlarından oluşan yalancı baharlar
Nasıl da karanlıklara gömülüp kayboldu
Yasımı tutarken bütün siyahlar
Ben de kül rengi sayfalara serpiştiriyorum sensizliği
Kim bilir kaç şiir daha miras kalacak sana
Dar geliyor bütün gözyüzü gözlerime
Kuş seslerini işitmiyor artık sesine mahkûm kulaklarım
Karıncalanan göğsümde bir ağrı var
Ahlar içinde göç ediyor sensizliğe
Ben her gece saçlarının kıvrımlarından
Bıkmadan usanmadan
Yüzünün sarnıcına dökülüyorum bütün hasretimle
İçimde ki küçük çocuk adını sayıklarken bütün açlığıyla
Yokluğunla niyetleniyorum ben en uzun orucuma
Eksik bir vedanın kapısında küllenecek ateşim de kalmadı
Soylu yalnızlıklar rehin almış bedenimi
Bak üşüyor ellerim
