Maðrur bir notanýn öfkesi,

Hele ki çaldýðý üzünçten mütevellit

O nakarat ki paye verdiðim…

Sondan bir önceki durak,

Elimde begonyalar, selam verdiðim

Düþ seli, maðdur çocuk.

Dilinde sevi, yüreði pamuk;

Gözlerinde hüzün hele ki

Dokunmaya kýyamazken saçýnýn tek teline.

Ne o, aðlayan gözleri mi yoksa

Ölümün tetikleyicisi,

Bir gýdým dahi nefreti barýndýrmazken

Masum gönlünde.

Dur durak bilmeyen bir sancý bu;

Derin bir kýyým, gök kubbeden damlayan,

Yýldýz parlaklýðýnda içimdeki isyan,

Susmaya dair bir güne gebeydim oysa ve

Suslardan ibaret bir imgeye

Düþmüþken yolum.

En densiz gölgeye rast geldim mademki

Ve boykot ettim vahþeti…

Hadi, ne duruyorsunuz;

Siz de koyun beni tefe.

Bir eksik bir fazla,

Ölsem bile, ne gam,

Aslý astarý olmayan bir dünyanýn güncesine

Teðet geçmiþken þu ömür,

Bir çocuk yerine de ölürüm hem de en asil

Ve þerefli naþý sunmuþken ahvalin önüne.

Bir çocuktan duydum son kez,

Ýbraz ettiði nasýl da dokunaklý bir söylence idi:

Gözleri iri iri, fazlasýyla maðdur,

Akla zarar o hüzün, resmettiði,

Dayanamamýþtým ve uzun uzadýya bakmaktan

Dahi hicap etmiþken o kýrgýn gölgeye…

Ölürüm inan ki hatta öldüm belki de:

Bir eksik olsam ne yazar ya da bir fazla:

Yeter ki ölmesin çocuklar;

Dokunmasýnlar ne bedenlerine ne de yüreðinin derinine.

Tek rahmet iken vicdan ve sevginin dili,

Ne gerek var böylesi ölümcül bir hükme:

Aðlama çocuk asla aðlama,

Aðlýyorum senin yerine, görmez misin,

Ýcabet ettim mademki en hüzünlü davete,

Son bulsa ömür ne gam.

Sen, çocuk, al tüm çocuk düþlerimi

Ve pay et arkadaþlarýnla:

Merak etme, yaþadým ben yaþayacaðým kadar,

Al ömrümün kalanýný ve yaþa doya doya.