Hiçlik mertebesine ermek hem de asýlsýz

Bir zerre kadar kýymetsiz iken medeniyet.

Ve indinde taþ tutan bir yürekten akýbet dileyen

Bir reçetede saklý tuttuðum en beþeri zafiyet;

O kekremsi nefret, yaþamý tehdit eden

Nasýl da göreceli bir tahakküm,

Adýný kondurduðum þu denklem.

Bir riya belki de bir çöküþ,

Bir kýdem belli ki þu derin serzeniþ.

Yine de yâd ettiðim adýnýn ilk hecesi

Ve tekil bir maðduriyet iken evrenin en izbesi.

Bir solukta tükettiðim türevi

Þu yýlgýn gönlün;

Hani olur da baþýn göðe eren günbegün,

Yine de en sefil tümce, maðdur kýlýndýðým

Biraz da kekremsi bir hüznü baþ tacý ettiðim.

Ne derdindeyim ne de telaþýnda

Beþeri bir yükün aðýrlýðý þu paye verdiðin düþlerin,

Ne varým ne de yok;

Belli ki olmazýn oluru bir imgenin peþinde

Ve sersefil tokuþturduðum derin haznemde.

En akýlsýz ve en soluk;

En dingin yine de münafýk bir gölge iken

Ýsyan bildiðin.

Dualar içimden taþan,

Aþk ise derin bir hicran.

Olur mu hiç vazgeçmek

Devran ererken, bir baþýma

Gönülsüz kalp atýþlarým en sitemkâr çaðrý olsa da.

Dünden uzandým madem

Ve mademki yarýnlardan medet umdum,

Ne zehir taþýrým ne de kin beslerim.

Altý üstü bir fani, dertop etmiþ

Þu biriken hüznü.

Yaftalandýðým kadar aldýrmadýðým,

Son bilip de saldýrmadýðým.

En silik tümceyim evrende:

Kâh gülmelerden kâh elemden ibaret.

En yitik imgeyim, biriken hezeyandan doðan,

En soluk gül’üm belki de,

Pembenin niyazýnda çýtkýrýldým bir serçe,

Tünediði dalý rahmet bilen.

Demli coþkular, nazenin rüyalar;

Sözsüz þarkýlar, yalansýz aþklar

Hele ki gölgelendiðim bir ebemkuþaðýndan sýzan

O heyecan kadar da eremediðim hidayetin

Tek tanýðý iken evren.

Soluðum hem de nasýl,

Yorgunum ezelden.

Sondan baþa sayarken birer ikiþer,

Kim bilir hangi imin derdindeyim?