Hiçliðin istikrarý ki muhalif bir tümcenin istirahatý.

Iskaladýðým gökyüzünde yitip giden

Ve indinde tevafuk yüklü mizacýn gönül yarasý

Ýken kapanmaktan aciz ve depreþen yengilerde

Sus payý söylencelerde yiten,

Tekerinde dengini yok eden

Bir aþk ki bu;

Tutkulardan arda kalan yenilgiden ibaret

Bir döngünün kýblesine döþediðim mizacý tevekkülün,

Demli bir isyanýn en münafýk gölgesi.

Sanrýlardan ibaret olsa da özlemi,

Sancýlardan arda kalan en sitemkâr hezeyan

Ki kýrýk bir sarnýcýn indinde gölgelere yýðdýðým

Bir tufanken yüreði esir kýlan.

Haznesi dolu mu yoksa,

Boþa koyup da dolamaz iken hicap yüklü bekleyiþin

En hazin ekseni þu kaybolmuþluktan

Bir adým sonra, büyüyen bir boþlukta mý?

Sakalým olsa dinler miydi beni yoksa onca insan

Hele ki geride kalan o kekremsi dokunuþtan

Bin beter kýrýðý can’ýn

Canan bellediðim o bitimsiz sevdanýn nazarýnda,

Kýrýk bir güfte miyim de, sarmalý

Gönülsüz bir hutbede git gide devinen

Ve anlýk bir ikrarý soluklanýp da

Týrsak bir gölgeyi rahmet bilen þeytanýn indinde.

Ne çok aciz kelam bazense yüreðin çeperinde,

Kýrýk bir nizamdan yol bilip de,

Varamadýðým en uzak yakaya el sallamaktan da öte.

Veda busemi kondurduðum o çocuktan arda kalan

Tek bir tekerleme iken takýlý zihnimde,

Zýtlýklara rast gelip elimdeki rotayý kaybetmekten beter

Kendimden geçtiðim tufanda

En büyük hezeyan þu insanlýðýn gömülü olduðu

Hak bilmez metruk vicdanlarda.