‘’Mevsimlik bir aþkýn, ömürlük piþmanlýðý’’

Sabah erkenden çýkardý evden. Saat beþi buldu muydu kýraathane açýlmýþ olurdu. Çalýþtýðý için annesi ile pek ilgilenemiyordu... Yapabildiði tek þey evden iþe giderken onu düþünmek oluyordu. Yine böyle düþsel yolculukla Ali’nin gözü tanýdýk bir yüze takýldý... Üstelik bu yüz tanýdýklýkla kalmayýp, yüzünün güzelliðine anlam katan gözleri ile de Ali’ye bakýyordu... Ali hafýzasýný yokladý, ama kýzýn güzelliði hatýrlamasýný güçlendiriyordu... Ali hatýr ve gönül muhasebesi arasýnda git gel yaparken bu þaþkýnlýðý kýz bozdu..."Ali merhaba nasýlsýn uzun zaman oldu görüþmeyeli ama hiç deðiþmemiþsin’’ dedi. Aliyse yalnýzca merhaba diyebildi. Bir müddet yürüdüler. Ne bir rüzgâr sesi ne de mahalle de koþturan çocuk sesi vardý. Ali bir yandan yürüyüp diðer yandansa kendisine doðru tebessüm eden kýza bakýyordu. Ali’nin kalbi sanki yerinden çýkacak gibi atýyordu. Ali mahcup bir edayla kendisine bakan güzelliðe dönerek, ‘’ Tanýdýklýktan öte bir sima, ama nedense çýkaramadým ilkin, çükü; elimde olmadan yüzüne bakamýyordum. Benden önce kalbim tanýdý seni, ya sen eski sen deðilsin ya da ben deðiþtim bilmiyorum ‘’dedi. Bir müddet daha yürüdüler. Çocukluklarýnýn geçtiði mahalleye doðru yürümeye devam ettiler. Sevcan yine ayný evde oturuyordu. Ali evin önüne geldiðini sonradan fark etmiþti. Sevcan içeriye girmek üzereyken, Ali’’ seni yýllar sonra bir daha göreceðimi biliyordum çünkü insan, çocukluluðunun güzel hatýrasý olduðu mahallesini, anýlarýn hasretini bir yere kadar taþýyabilir yüreðinde. Ýnsan çocukluðunu unutamaz’ ’dedi. sevcan gözlerinden yanaklarýna süzülen yaþlarýný silmeye çalýþýrken, Ali de dayanamadý. Yine de gözyaþlarýný gizlemeye çalýþtý. Hayat ona sevdiðinin yanýndayken bile gururdan taviz vermemesi gerektiðini öðretmiþti. Sevcan hýzla çýktý merdivenlerden. Aliyse eve dönerken yol boyunca hayaller kurdu. Yýllardýr özlemini çektiði, hasret diye gönlünde taþýdýðý, adýna sevda dediði kalbinin tek sahibi olan sevcan yurda dönmüþtü. Sevcan mahalleden giderken daha on beþ yaþýndaydýlar. Ali o gün okula gitmemiþti. Secvan ve ailesi Almanya’ya gitmek için havaalanýna giderken, Ali de onlarý takip etmiþti. Sevcan Almanya’ya gitmek istemiyordu. Ailesinin kararýna itaat etmekten baþka çaresi yoktu. Uçaðýn hareket etmesine yarým saat kala Ali sevcan’ýn yanýna gelerek konuþmak istediðini söyledi. Bekleme salonunda boþ bulduklarý bir koltuða oturdular. Ali yalnýzca bir kez kurtulmuþtu esaretten. Tüm cesaretini toplayýp çocuksu bir sevinçle açmýþtý içini sevcan’a, sevcan aliye hiç o gözle bakmamýþtý. O yüzden seninle olmaz dedi olamaz geçmiþe yazýk etme. Gözyaþý içinde ayaklarýna kapandý sevcan’ýn. Ve bu sözler döküldü dudaklarýndan "Ömrümde ilk kez birine seni seviyorum diyebildim. Ýlk kez aþk diyebileceðim bir mecradayým ne olur bir þans ver. Þu kýsacýk ömrümde mutluluk diyebileceðim tek bir þey varsa oda sensin. Gideceðin yer ne kadar uzak olursa olsun, sen benim sabah güneþimsin, gecelerimdeki ay. Ve soðuk geçecek yýllarýmdaki yaðmur. Bu þehir bu sokak bu ülke seni hep özleyecek. ’dedi. Uçaðýn kalkmasýn son beþ dakika kalmýþtý. Ali elindeki mektubu sevcan’a verip hýzla uzaklaþmýþtý havaalanýndan. O günden sonra Ali her an posta kutusuna baktý. Sevcandan bir mektup gelir umuduyla. Sevcan’dan haber alamasa da her an iyi olduðunu Süheyla teyzeden duyuyordu. Sevcan ve ailesi giderken evini teyzesine býrakmýþtý. Ali her an uðrar bir ihtiyacý olup olmadýðýný sorardý. Süheyla teyze çok severdi aliyi, mahalle de top oynarken ne zaman Süheyla teyzenin bir þey taþýdýðýný görse hemen koþar evine kadar eþlik ederdi. Süheyla teyze de ona þeker verirdi. Ýki yýl boyunca posta kutusuna baktý ama eli boþ döndü her seferinde. Her posta kutusuna bakmaya gittiðinde Süheyla teyzenin kapýsýnýn önünden geçerdi. Yine böyle bir durumda ali kapýnýn önünden geçerken Süheyla teyze aliyi yanýna çaðýrdý. ‘’ oðlum sevcan’ýn annesi ve babasý ecnebi memleketten yurda dönüyormuþ annene bildirir misin’’ dedi. Ali ‘’ peki ya sevcan, oda dönüyor mu? ‘’dedi. Süheyla teyze ‘’ o gelemeyecekmiþ’’ dedi. Ali üzgün bir þekilde eve döndü. Sevcan gelmemiþti o yýl annesi ve babasý da iki hafta kalýp gitmiþti. Ali sev can’a dair haberleri almaya devam ediyordu. Bu durum böyle sürüp gidecekti. Ta ki iþ çýkýþý yolda karþýlaþýncaya kadar, Sevcan gittikten iki yýl sonra Ali babasýný kaybetti. Liseden yeni mezun olmuþtu. Babasý hasan amca zaten ara ara rahatsýzlanýyordu. Yine rahatsýzlanmýþtý. Ali ambulans çaðýrdý. Hastaneye gidene kadar yolda hayata gözlerini yummuþtu. O günden sonra alinin annesinden baþka kimsesi kalmamýþtý. Ýki katlý müstakil bir evde yaþýyorlardý. Mutlu ve mesut bir þekilde... Ama artýk mutlu deðillerdi. Ýki katlý müstakil evde yaþamlarýný sürdürmeye çalýþýyorlardý. Ýlk seneler böyle geçti. Ali ilk seneler fazla zorlanmasa da daha sonralarý annesine bakmasý için bir bakýcý bulmuþtu. Akþamlarý eve gelirken annesini hep aðlarken görüyordu. Yýllar geçse de bu hiç deðiþmedi. Babasýnýn gidiþi geride; Gözü yaþlý bir eþ; her an babasýnýn yokluðunu hissedecek bir evlat býrakmýþtý. Ýkisi de bu ölüme alýþamamýþtý. Ali annesinin ýsrarlarýna raðmen hiç evlenmemiþti. Babasýnýn ölümü annesini nasýl çökerttiðine en yakýný olan oðlu þahitti. Ya bende babam gibi geride gözyaþlarý içinde bir eþ ve babasýna doyamadan hayatýn içine atýlan bir evlat býrakýrsam diye düþünürdü hep. Hem sevcan da gitmiþti mahalleden. Ondan sonra bir baþkasýný sevemezdi. Acý bir tablo vardý bir film þeridi gibi akýp giden hayatýnda. Ama artýk sevcan yurda dönmüþtü. Bu Ali için yeni bir umuttu. Düþsel yolculuðunu bir kenara býraktýðýnda eve varmýþtý. Bakýcý olarak yanýna aldýðý makbule abla da yermeði hazýrlamýþ evden çýkmýþtý. Ali yemekleri ýsýtýp bir güzel yedikten sonra, Annesinin yanýna gitti. Annesi kuran-ý kerim okuyordu. Ali bir müddet Kuran’ýn maneviyat sokaklarýnda gezindi. Daha sonra annesi kuraný yerine koydu. Ali annesine doðru tebessümle bakýyordu. Annesi otuz yaþýna gelmiþ ve hala çocuk olan aliye þefkatle açtý kucaðýný. Ali sýmsýký sarýldý annesine. Sonra annesinin ilaç saati geldiðini fark etti. Annesine ilaçlarýný getirip içirdikten sonra, Allah rahatlýk versin deyip çekildi odasýna. Odanýn lambasýný yakýp bir dosya da biriktirdiði mektuplarýna baktý. Tam on beþ yýl boyunca aralýksýz mektup yazmýþtý sevcan’a, hiçbirine cevap alamamýþtý. En çok da bunu merak etmiþti on beþ yýl boyunca, sevcan’ýn on beþ yýl boyunca yazacaðý hiçbir þeyi yok muydu? Aklýný yiyip bitiren sorularla yýllarca savaþmak zorunda kalmýþtý. Ama artýk kalýcý olarak yurda dönmüþtü sevcan. Niye döndüðü konusu muamma olsa da, aklýný yiyen sorular cevabýný sevcan da bulacaktý. Iþýklarý söndürdü. Bu kez uyku erken inmiþti göz kapaklarýna.

Sabah yine erkenden uyanmýþtý. Sabah namazýný annesiyle birlikte kýldý. Ýçinde bir huzur vardý. Pencereden dýþarýya baktý bir müddet. Bulutlar deli bir kavgaya tutuþmuþtu. Anlaþýlan yine saðanak olacaktý. Delice bir yaðmur yaðýyordu. Dýþarýda çalýþmak zorunda olanlarýn dýþýnda kimsecikler yoktu. Sokakta; çöpleri toplayan belediye arabalarý, balýklarýn üzerine yaðmur gelmesin diye üzerini naylon poþetle örten balýkçýlar ve iþe yetiþmek için durakta bekleyen üç beþ ýrgat vardý sadece. Bugün kýraathaneyi çýrak açacaktý. Ali ilk kez kendisine zaman ayýracaktý. Kahvaltýyý hazýrlayýp annesinin ilaçlarýný da verdikten sonra, Saat yediyi gösteriyordu. Televizyondan gündemi takip etti bir müddet. Sonra tekrardan pencereden dýþarýya baktý. Yaðmur durmuþtu. Dýþarý çýkmak için hazýrlandý. Her ihtimale karþý yanýna þemsiyesini aldý. Ýstanbul yaðmur yaðarken nazlý bir kadýn gibiydi. Ýçindekilerini bir bir þehre kusuyordu. Sele dönüþtü bir anda ortalýk. Bugün Ýstanbul’u gezmekti arzusu. Yaðmur iþi zorlaþtýrmýþtý. Bir müddet kafeteryada oturdu. Etrafý izlerken birden telefonu çaldý. Numara telefon rehberinde kayýtlý deðildi. Telefonu açtý arayan sevcandý. Müsait olup olmadýðý sordu aliye, Ali de müsaidim deyince Ali sevcan’a bulunduðu mekâna gelmesini söyleyerek telefonu kapayýp beklemeye koyuldu. Kalbi küt küt atmaya baþlamýþtý. Üzerinden on beþ sene geçmiþti yine de hep ayný kalmýþtý yüreðinde tüten sevda ateþi… Sevcan kendisine has güzelliði ile girdi içeri. Ali dâhil içerideki herkesin gözü birden sevcan’a dönmüþtü. Üzerinde þýk bir elbise vardý. Yýllar en çok da sevcan’a yaramýþtý. Cýlýz ince biraz da utangaçtý lisede. Ali, Sevcan yaklaþtýðýnda doðruldu yerinden. Sevcan yerine geçince Ali de oturdu. Garson’a iki kahve getirmesini söyledi. Garson gelene kadar bir müddet dýþarýyý izlediler. Yaðmur dinmiþ, þehrin hüznü çukurlarda birikmiþti. Bulutlar bavulunu toplamýþ, güneþ bembeyaz diþleriyle sýrýtýyordu. Garson kahveleri masaya býraktý, Ali kahvesinden bir yudum aldýktan sonra ‘’ Bu kahveyi kýrk yýllýk hatýr olsun diye deðil kýrk yýl ayný yastýða baþ koymak için içmek isterdim’ ’dedi. Bu sözleri söylerken gözlerinden yanaklarýna iki damla yaþ döküldü. Sevcan da kahvesinden bir yudum aldý. ‘’ Ýnsan yaþayýp giderken ilerisini kestiremez bazen. Buradan gidiþimi hatýrlýyorum da sanki bir yaðmur bulutu inmiþti gözlerine anlam veremedim. Þimdi çok iyi anlýyorum seni her insan korkar sevdiðini kaybetmekten. O gün kaybedeceðim hiçbir þeyim yoktu belki de bu yüzden gaddardým biraz. Keþke zamaný geri döndürseydim demedim hiç, geçmiþ karanlýkken geleceði de kirletemezdim. Belki o yaþa geri dönemeyiz ama hayaller için geç sayýlmaz. Buraya geliþ nedenim geçmiþte kapattým sandýðým bir sayfanýn bana da sirayet etmesiydi. ’’ dedi. Ýstanbul susmuþ bu hasret kokan buluþmayý dinliyor gibiydi. Ali’nin en çok merak ettiði on beþ yýl boyunca Sevcan’ýn neden bir tek mektup bile yazmamýþ olmasýydý. Ali ‘’Sana yazdýðým mektuplarý saklýyorum hala bir dolap dolusu mektup birikti odam da. Herkes kurumuþ gül taþýrken sayfalar arasýnda ben çürümüþ cesedimi sakladým hep sayfalar arasýnda. Öldür öldüm dirildim, öldüm öldüm dirildim. Her an yeniden doðdum küllerimden içim kanayarak. Sensizken, ölmeyi bile beceremedim anlýyor musun?’’ dedi. sevcan daha fazla tutamadý kendisini gözyaþlarý içinde Aliye sarýldý. Ali yýllardýr özlem duyduðu kadýna on beþ yýlýn acýsýný çýkarýrcasýna sarýldý. Bir müddet sonra hesabý ödeyip çýktýlar kafeteryadan. Sevcan ‘’ mektuplarýnýn hepsini okudum. Gün geçtikçe sana âþýk olduðumu anladým. Ýlkin hevestir dedim. Ama gün geçtikçe içimde bir çýð gibi büyüyordun. Ama artýk kalbimdeki duygulara anlam verebiliyorum’ ’dedi. Sonra biraz yürüdüler. Sevcan ‘’Bana sormak istediðin bir þey yok mu ‘’ dedi. Ali sevcan’ýn ne demek istediðini anladý. Sevcan’a ‘’ beni burada bekle hemen geliyorum’’ dedi Ali kuyumcuya uðrayarak bir alyans aldý. Sevcan’ýn yanýna geldi. Beklenen soruyu sormadan önce bir gezintiye çýktýlar. Yol boyunca Ali tek kelime etmedi. Ýstanbul’u gezdikten sonra Yeþilköy havaalanýna geldiler. Sevcan hayret içinde Aliyi izliyordu. Buraya geliþ nedenini anlamaya çalýþýyordu. Boþ bulduklarý bir koltuða oturdular. Sevcan’ýn þaþkýnlýðý sürerken ali ‘’ Þimdi buraya neden geldiðimizi merak ediyorsundur. On beþ yýl önce göçüp gitmiþtin buralardan. O güne dair burukluk hala yakýyor yüreðimi. O yüzden getirdim seni buraya. Sana bir mektup vermiþtim ya hani iþte bence onlarý söylemenin tam da sýrasý eðer sende istersen’’ dedi. Sevcan evet dercesine baþýný salladý. Ali kaldýðý yerden devam etti konuþmasýna’’ Hep hayalini kurduðum bir gerçeðimsin. Gerçekleþmesini ölürcesine istediðim. Gökyüzünde yýldýzlarýn kalabalýðý içinde bir ay parçasý olarak doðdun hep geceme. Ansýzýn gitme kararý aldýn ve gittin. Gece döngüsüydün benim için. Gecenin ardýnda gündüz olsa da gece hep var olacaktýr. Sende öyleydin kalbimde. Gecelerimde olsan da yanýmda yoktun. Hayaline sarýlýp uyumak ne demek hiç bilmedin. Geceler yârim olmuþtu adeta. Ama geceleri soðuktu ve sen yoktun. O yüzden hep güneþin doðmasýný bekledim. Gözlerimin önünde gözlerin vardý güneþi beklerken. O yüzden bekledim hep seni bir gün geleceðini biliyorum kendimi o güne saklýyorum hep nasip olurda bir gün karþýlaþýrsak sana iki çift lafým var. Onu avazým çýkana kadar baðýrarak söylemek isterim diye. Þimdi söyleyebilirim artýk. Al gecelerini benden geceler ayazým. Gel de artýk biz olalým.’’ Dedi. Ve sonra döndü sevcan’a diz üstüne çökerek ceketinin cebinden aldýðý alyansý çýkardý. ‘’ herkesin bir hayali vardýr. Gerçeðim olur musun? ‘’ dedi. sevcan ne diyeceðini bilemedi ilkin, biraz bekledikten sonra evet dedi. Ali bu sevinçli haberi, annesine bildirmek için hemen telefonunu aldý eline. Ýkisinin de mutluluðuna diyecek yoktu. Þansa þarj bitmiþti. Sevcan eve gidince dersin dese de söz dinletemedi. ‘’ al bari benim telefonumdan ara’’ dedi. Numarayý çevirip beklemeye koyuldu. Tam kapatacakken boðuk bir ses çýktý’ ’alo anne’ ’dedi. Ama ses annesine ait deðildi. Konuþan makbule ablaydý ‘’ merhaba ali kardeþ bende seni arýyorum sabahtandýr telefonun kapalýydý sanýrsam þarjýn bitti. Her neredeysen hemen eve gel’’ dedi ve telefonu kapattý. Alinin yüzü sarardý. Kötü bir þey olduðu belliydi. Hemen bir minibüse atlayýp soluðu mahallede aldýlar. Mahallede kimsecikler yok gibiydi. Eve yaklaþtýkça kalabalýk belirginleþiyordu. Sevcan ve Ali þaþkýndý kalabalýk Ali’nin evinin önünde toplanmýþtý. Ali ‘’ bayram deðil seyran deðil mahalleli neden burada toplandý anlamýyorum. Hadi kalabalýðý anladým peki Ýmam’ýn ne iþi var burada’’ dedi. Sevcan ivedilikle içeri girmeye çalýþtý. Kalabalýk buna izin vermedi. Ali’’ ne oluyor burada kendi evimize de giremeyeceðiz, açýlýn da geçelim annem bekliyordur bizi hasta ilaçlarýný vereceðim daha’ ’dedi. Sonra kalabalýk imama seslendi. Ýmam içeri girdi. Ali bekledikçe daha da kuduruyordu. Ýçeriye girmeye yeltendi yeniden. Kalabalýk tuttu onu. Sonra kapý açýldý imam ve yanýna aldýklarý birkaç adam boþ girdiði evden, tabutla çýkýyordu. Ali durumu anlamýþtý. Dizlerinin üzerine çöktü ve aðlamaya baþladý. Kalabalýðýn çabalarý beyhudeydi. Annesini kaybeden birini zapt etmek ne kadar kolay olabilirdi ki. Cenazeyi yýkadýktan sonra ikindi namazýndan sonra topraða gömdüler. Mahalleli daðýlmýþtý. Ali ve sevcan kalmýþtý yalnýzca mezarlýkta. Ali’nin baþýný avuçlarý içine almýþtý sevcan. Bir anne þefkati ile okþuyordu Ali’nin saçlarýný, En yakýnýný kaybetmiþti Ali. En az bu þehir kadar kimsesiz, öksüz kalmýþtý. Babasýnýn ölümünden sonra hayat iyice de zorlanmýþtý. Ama annesi vardý yanýnda nazdan niyaza düþmemiþti daha. Ama bugün Ýstanbul’a yaðan rahmet bu hadisenin habercisiydi belki de. Son kez baktý bu toz yutmuþ þehrin yüzüne. Sonra kayboldu ortalýktan.

Tam iki ay geçmiþti bu acýlý hadisenin üstünden. Ali iki ay boyunca þehir þehir dolaþmýþtý. Yüreðindeki acýyý biraz olsun hafifletmek için. Sevcan bu süre zarfýnda hiç haber almamýþtý Ali’den. Ali ne dükkâna uðruyordu ne de eve. Ýki ay sonra geri gelmiþti Ali. Önce dükkâna uðradý. Dükkâna devren satýlýk yazýsýný astý. Sonraysa Sevcan’ýn evine uðradý. Yol her zamankinden uzundu. Eve vardýðýnda zili çalýp bir müddet bekledi. Tam gidecekken Sevcan tül perdenin ardýndan baktý. Aliyi görünce hemen dýþarý çýktý. Büyük bir özlemle sarýldý Aliye. Ama ali tepkisizdi. Kötü bir þeyler olacaðý belliydi. Bir müddet yürüdüler bir bank bulup oturdular. Bu kez aliydi bozan sessizliði’ ’Önce sen býrakýp da gitmiþtin beni. Sonraysa babam, þimdiyse annem yarý yolda býraktý beni. Senin boþluðunu doldurmaya yeltenmedim hiç. Annem ve babamýn yanýmda oluþu biraz olsun hafifletmiþti acýmý. Babam vefat edince savaþ da yenilgiye uðramýþ bir ordu gibi kalakaldým. Sonra topladým kendimi annem yanýmdaydý sýrtým asla yere gelmezdi. Onunda vefat haberi yaþama arzusunu koparýp attý içimden. Senin çýkýp geliþin benim için bir umuttu. Ama beni menfaatsiz sevebilecek tek kadýn olan annem bile beni bu acýyla bir baþýma býrakýrken, sen bu kor aleve dayanamazsýn. Gidiþin mevsimlik bir hasretti. Öyle bir zaman da geldin ki ben bile bende deðilim artýk. Mevsimlik bir aþkýn ömürlük piþmanlýðýsýn sen. Gidiyorum artýk buralardan sende bir yol çiz kendine. Ýnan senle olmayý senden daha çok isterdim. Ama artýk olmaz. Sen bende kaldýkça kendim olamayacaðým. Sen benden gidersen belki bir ömür aðlayacaðým. Bu nasýl bir imtihan bu nasýl bir kader, Anladým ki ben sana hiç kavuþamayacaðým. ’dedi. Sonra kayboldu birden ortalýktan. Sevcan parmaðýndaki yüzüðe sarýlýp aðladý. Söylenmeye baþladý kendi kendine ‘’ insan tarlaya ne ekerse onu biçer. Ali benim sevgi tarlamdý. Ben kalbini yeþertmek yerine gözlerini yaþarttým hep. Þahit ol koca Ýstanbul sevcan kefaretini ödüyor. ’dedi.

SON