“Neden sonra yataðýma geçip uzandým. Gözlerimi odamýn beyaz boyalý tavanýna diktim. Dedemin bana anlattýklarýnýn nasýl da bir kere daha bir damla gözyaþýndan bana yaþatýldýðýný düþünmeye koyuldum. Öylece uyuya kaldým. Rüyamda annem gelip baþucuma oturdu. Narin eliyle saçlarýmý okþadý. “Anneciðim” diye baðýrdým hüzünle, “Anneciðim!” “Yavrum?!” dedi sevecen sesiyle, “sen bugün aðlamayý öðrendin; þimdiye dek yaptýðýn sadece gözyaþý akýtmaktý, lakin bugün þu masanýn baþýnda aðladýn oðlum. Unutma ki, esneyen ya da gülen bir insan da gözyaþý akýtýr ama ona aðlama denmez. Ýþte sen de þimdi aðlamayý öðrenmiþ oldun bir tanem; dünya üzerinde acý çekmeyen çocuk yoktur. Japonya’da, Afrika’da, Ýskandinavya’da, dünyanýn her yerinde, her zaman çocuklar üzülür. Ama unutma, aðlamayý öðrenen çocuk mutlu olmanýn yolunu da bulmuþ olur!”

   Bu benim son rüyamdý.” (MELEÐÝN GÖZYAÞI-ARÝFZADE)