“En evvel bir kin gelip mýhlanmýþtý yüreðime; nasýl olurdu, nasýl olurdu da anneciðim bu gencecik yaþýnda ve üstelik “bir tanem” dediði beni býrakýp gidebilirdi? Lakin anlam veremiyordum, kimeydi bu kinim? Beni býrakýp giden anneme mi? Beni býrakýp giden annemin hastalýðýný geç fark eden babama mý? Beni býrakýp giden annemin derdine deva bulamayan tabiplere mi? Beni býrakýp giden anneme bu yazgýyý takdir edene mi? Sonradan anladým ki, bu sorularýmýn hepsinde “beni býrakýp giden annem” diyordum; suçlu annemdi ve benim kinim annemeydi.” (MELEÐÝN GÖZYAÞI-ARÝFZADE)