Online Üye
Online Ziyaretçi
Açıklama okuyan değerli dostlarım ben ilkokul üçe kadar okudum hatalarımı
mazur görün nokta vürgül paragraf mı diyorsunuz onlarıda beceremedim böyle düz
yazıyorum bu okuduğunuz çok uzun bir roman gibi adını koyamadığım bir hikaye
kendimce koyduğum isim çıplak ayaklarım
İsyan etmeden bu hayatta bende varım diyenlere ne mutlu
Giriş
Altı yaşında hatırladığım ilk günüm babam yüzünü avuçlarının içine koymuş
duvara sırtını dayamış ıslak gözlerle bana bakıyor du
Benim karnım aç korkumundan acım diyemiyordum akıllıca oturuyordum annem
duvarın öbür köşesinde bağdaş kurmuş karşı duvara bakıp sanki duvar da bir
insanla hiç durmadan aralıksız konuşuyordu babam zorla susturmaya çalışıyordu
ama annem hiç susmuyodu çünkü annem bir iç güdü yokluğu olan birtür akıl
hastası idi babam da saf yürekli gariban içina kapalı sanki acılardan zevk alan
bir hali vardı çünkü göz yaşı hiç kurumuyordu
yokluk çaresizlik annemin hastalığı babamı iyice perişan hale koymuştu
çalışamıyordu çalışmaya gittiği zaman annem evden gider başına bir kötülük
gelmesinden korkardı
sadece yaptığı iş ramazan ayında savur davulu çalardı karşılığında un
bulgur toplardı onunla bir yıl boyunca geçinirdik babam davul çalıyor deyince
iyi bir davulcu değildi işte savurda insanları uyandırsın diye tam tum çalardı
köyün muhtarı bu işi babama verirdi ona oyunu verme karşılığında
Bir gün muhtar babamın yanına geldi bu sefer kazanırsam seni köyün okuluna
hademe olarak aldıracağım dedi ve kazandı sözünü de tuttu köyün okulunda babam
çalışmaya başladı devlet işcisi değildi öğretmenler kendi aralarında para
toplayıp veriyorlardı yani işin sigortası falan bir garentiside yoktu parası da
çok azdı geçici bir iş idi babam okulun sobalarını yakardı akşam sınıfları
süpürür sobaların içindeki közü mangala koyar eve getirirdi onunla ısınırdık
babam iki yıl bu işi yaptı sonra babamı okuldan çıkardılar
ben sekiz yaşına gelmiştim babam beni daha okula yazdırmamıştı babama okula
gitmek istediğimi söyledim babam önlük kalem defter alamam okuyup ta ne
yapacaksın dedi okullar açılmıştı emsalerim hep okula gidiyorlardı mahalleden
bir emsalimin arkasına takıldım okulun bahçe giriş kapısına kadar emsalimle
bereber geldim o emsalim bahçe kapısından içeri girdi andımızı söylemek için
sıraya girdi çocuklar tertemiz giyimişler siyah önlük beyaz yakaları vardı
önlerinde yüzü meleği andıran güzel bir bayan öğretmen duruyordu
ben okulun bahçe kapısından saklanarak bakıyordum çünkü üstüm başım yırtık
yamalı üstelik kirli utanıyordum öğretmen çocuklara hazır oldiye seslendi o
arada ben başımı bahçe kapısından uzattım öğretmenle göz göze geldim ve ben
başımı tekrar duvarın arkasına aldım andımız okunmaya başlandı bende
kıpırdamadan durdum ve orda olmadığım için sessizce ağlamaya başladım ve and
biti öğretmen bahçe kapısına doğru hızla geliyordu ve ben kaçmak istedim
öğretmen hey kaçma dur dedi ve durdum
öğretmen yanıma geldi ellerimi tuttu yere çöktü senin adın ne diye sordu
ali diye cevap verdim okula gelmek istermisin dedi istiyorum ama babam önlük
kalem defter alamadı dedim öğretmen tamam yavrum benimle geldiye elimden tutup
beni okulun sınıfına doğru götürüyordu o an kendimi Cennetin bahçesinde elimden
bir melek tutmuş yaradanın huzuruna götürüyor hissine kapıldım öğretmen bana
başka soru sormadan muhtaç bir ailenin çocuğu olduğumu anlamıştı çünkü yürekten
benim gözlerime bakmıştı adeta benim içimi duygularımı ihtiyaçlarımı okumuştu
ve sınıfa öğretmenle beraber girdim
Öğrenciler daha önceden sınıfa girmişlerdi bütün sınıf bana bakıyordu
üstümbaşım kirli diye çok utanıyordum Öğretmen hadi Ali geç akadaşlarının
yanına boş bir yere otur dedi arka tarafta boş bir sıra vardı geçip oturdum
öğretmen çantasından kağıt kalem çıkardı getirip bana verdi o gün verdigi
kağıda hep a harfini yaptım öğretmen bana aferin ne güzel yapmışsın dedi ve
okul paydos oldu ben dışarı çıkarken Öğretmen bana sen bekle dedi ve bekledim
sınıf boşalmıştı öğretmen ismimi biliyormusun Ali dedi ben hayır öğretmenim
bilmiyorum dedim öğretmen ozaman söyleyeyim tanışalım benim adım şükran
Elbistan da oturuyorum bir anem var birde senin yaşında erkek kardeşim var
babamızı kaybetik sana kardeşimin kıyafetlerinden getirsem giyermisin dedi
ve ben giyerim öğretmenim dedim ozaman yarın nüfüs cüydanını al gel senin
okula kaydını yaptıralım dedi öğretmenim benim nüfus cüzdanım yok dedim çünkü
daha ben nüfusta kaydım bile yoktu öğretmen olsun önemli değil yarın yine gel
olurmu dedi olur öğretmenim gelirim dedim sınıftan çıktım çok sevinerek eve
geldim babam sordu nerdesin diye
okula gittiğimi şükran öğretmenin okumam için yardımcı olacağını söyledim
babam iyi oğlum bu sene gitte geleceksene seni mal gütmek için çırak veriyim
seneye biraz daha büyürsün ozaman bu işi yaparsın dedi benim aklına çoban
olacağım korkusu takılı verdi aslında çobanlık ta bir meslek gerekirse ekmeğim
için cobanlık da yapardım ama ben okumak istiyordum cahil kalmak istemiyordum
ertesi gün okula gittim sınıfa girdim şükran öğretmen sıramın üzerine siyah
fermuarlı bir çanta bırakmış Öğretmen çanta senin aç içinde kalem defter var
dedi ben çantayı açtım içinden defter kalem silgi kalem açaçağı çıktı çok
sevinmiştim
ama sınıftaki çocukların kıskançlı bakışları beni rahatsız etmişti bir ders
geçti tenefus zili çaldı dışarı çıkıyordum şükran öğretmen yine bana sen kal
diye seslendi bütün çocuklar dışarı çıkmışlardı şükran öğretmen siyah bir
poşetin içinden siyah önlük beyaz yaka birde pantolon çıkardı benim üzerin deki
kirli kazakla pantolonu çıkardı Öğretmen beni bir anne gibi giydirdi sen
nekadar güzel bir çocuksun böyle saçların sarı gözlerin yeşil buradaki
çocuklardan çok farklısın diye beni sevdi başımı okşadı hadi şimdi dışarı
arkadaşlarının yanına git diye tenefusa gönderdi
ben okulun bahçesine çıktım bütün çocuklar başıma toplandı bazıları
kıskançlıktan beni kızdırmak için vay artist gibi olmuş diye ıslık çalıyorlardı
benim temiz giyinmem bazı çocukları kıskandırmıştı o gün okul paydos oldu ben
eve gidiyordum okulun bahcesinden uzaklaşmıştım okuldan üç tane çocuk bana
sataşmaya başladı bende karşılık verince kavga ettik benim önlüğüm çamur oldu
kolu da omuzda ki dikiş yerinden söküldü ağlayarak eve geldim babam ne oldu sana
diye sordu bende kavga ettim deyince babam sen neden kevga edipte öğretmenin
verdiği önlüğü daha bir gün giymeden yırttın diye benim yüzüme kuvvetli bir
tokat vurdu
sonra babam önlüğünün üstünde ki çamuru ıslak bir bezle sildi ama çamurun
lekeleri geçmemişti önlüğünün sökülen omuzunu kalın beyaz bir ip ile dikti ama
bembeyaz ipin dikişi siyah önlüğün üzerinde sırıtıyordu annemin hiç bir şeyden
haberi yok yine duvarla konuşuyordu başını usul usul sallayıp duvarda
birilerine bana yapılanları anlatıyordu oğlumun önüne geçmişler yakasının
düğmesini koparmışlar önlüğünün kolunu sökmüşler siz beni oğluma sahip
çıkarmıyorsunuz diye kızarak duvara konuşuyordu annemin duvara da olsa beni
koruyan çığlıkları çok etkilemişti annemin konuştuklarını dikkatle dinlemeye başladım
hiç atılacak bir sözü yoktu bu benim dikkatimi çekti oysa annemi deli diye
kimse dinlemiyordu ama babam farkındaydı babam bana dedi oğlum annen hep haklı
konuşur ama birşey yapamaz zavallının duvarla yaptığı sohbetin içinde bulunmak
istiyorum kimlerle konuşuyor çok merak ediyorum ama bazende çok oluyor
susmasını istiyorum susmuyor dedi
ben ertesi gün okula gidiyordum şükran öğretmenden çok utanacağım diye çok
üzülüyordum verdiği kıyafetleri bir gün içinde eskitmiştim böyle bir duygu ile
sınıfa girdim şükran öğretmen hemen ne oldu sana Ali diye sordu ben o an göz
yaşlarını tutamadım
mahcup bir ifadeyle çocukların yaptığını anlattım Öğretmen olsun Ali sen
üzülme dedi ve çocuklara kızdı sakın bir daha böyle birşey duymayacağım
çocuklar yaptığınız şey çok ayıp hepimizi
ALLAH yarattı sizin Aliden ne farkınız var sadece şanslısınız akıllı anaya
babaya sahip olduğunuz için siz kendinizi onun yerine koyun bakalım çocuklar
diye söyledi o gün hep insanı hor görmeme düşkünlere nasıl yardımcı saygılı
olunacağı hakkın öğretti bütün sınıfa şükran öğremeni sanki beni korusun diye
bir melek olarak göndermişti köyün okuluna yüce Rabbim ben öyle düşünüyordum
bir daha bana ilişen dalga geçen olmadı
okulun ilk yarısını tamamlamıştımbir kış günüydü annemin hamile olduğunu
bilmiyordum annemin karnı iyice büyümüştü ben öyle öğrendim annemidoğuma yakın
konuşmayı kesti iyileşti sanki ALLAH tarafından beyni değişti hastalığından
kurtuldu benimle ilgilenmeye başladı bana banyo yaptırdı karnımı doyurdu
yaptığı yemek tavanın içinde sadece bir soğan kavurmuş benim hatırladığım
annemin elinden ilk defa yemek yiyordum o soğan kavurmasının tatını hiç bir
yemekten alamıyordum ve anneme sordum neden şimdiye kadar yemek yapmadın diye
annem dedi beni karnımda ki çocuğuna bak diye bıraktılar oğlum artık bana
karışmıyorlar dedi ben anne kimler seni bıraktı dedim Annem amaa oğlum
kaçsenedir kimlerle konuştuğumu görmedin mi duvarın içindeki adamlar dedi ben
anne duvarın içinde adam falan yok dedim annem amaa oğlum sus duyarlar yine gelirler
diye korktu
ve aradan iki ay gibi bir süre geçti annem doğum yaptı bir oğlan kardeşim
dünyaya geldi adını babam Ömer koydu annem doğumdan hemen sonra yine eski
haline geldi duvarın içinde ki bahsettiği kişilerin anneme verdikleri süre
dolmuştu galiba Ömeri bir kabus gibi görüyordu Ömer ağlamış karnı açmış hiç
umrunda bile değildi babam komşulardan süt alıp Ömeri yaşatmaya çalışıyordu
babamın iyice eli kolu bağlanmıştı bırakıp dışarı adım dahi atamıyordu annemin
tavırları konuşmaları baba mı korkutuyordu ömeri boğar öldürür diye ben okuldan
gelince biraz babam dışarı çıkardı ben Ömere bakardım ve böylece ömer altı
aylık olmuştu okadar güzel bir çocuktu ki saçları kahve rengi gözleri mavi
kendini sevdirirdi
okullar tatile girdi babam köyün sığırlarını gütmek için sığır çobanı
olmuştu beni yanında götürmeye başladı Ömeri artık evde annem ile yalnız
bırakıyorduk akşam eve geldiğimizde Ömer ağlamaktan kirli yüzünde göz yaşları
yol oluşturmuştu annem hiç elini bile sürmemiş dışardan Ömerin ağlamasını duyan
komşular müdahale etmek istemişler annem kimseyi yanına dahi yaklaştırmıyormuş
karışmayın ağlasın benim çocuğum diyormuş komşular babama söylüyorlardı ama
babam da sanki ölmesini istermiş gibi hiç umursamazdı Ömer iyice zayıflamıştı
artık sürünüp oturuyordu dokuz on aylık olmuştu benimle oynamak isterdi gıdık
derdim aklını yittirmiş gibi gülerdi arkasından ağlar gibi yapar abi diyemez
aba der parmağıyla yemek yediği tabağı gösterirdi tabağı boş elline verirdim
ağlamaya başlardı ben biliyordum karnı aç onun için ağladığını ama benimde
karnım aç evde hiç birşey olmazdı zaten her acıktığımızda yiyecek ellimize
geçmezdi
o yaz bitmişti okullar açılmış ben bir ay gecikmeli olarak okula başladım
Şükran öğretmen aslında haber göndermişti okullar açıldı Ali okula gelsin diye
ama babam göndermedi o yüzden okula gecikmeli başladım yine öğretmeninin
yardımıyla okula gidip geliyordum bir gün okuldan sonra eve geldim bir kış
günüydü babamköyden birisi odun almış onun odununu kırmaya gitmiş evde Ömerle
annem yalnız kalmış ama annem Ömeri kucağına yatırmış usul usul sallayıp
uyutmaya çalışıyordu ben şaşırdım çünkü annemin doğumundan sonra ilk defa Ömeri
kucağına aldığını görmüştüm anneme iyi yapmışın işte böyle çocuğuna bak dedim
annem ne yapıyım oğlum iki güne kadar ölecek onun için kucağıma aldım işte dedi
ben çocuktum anlayamadım bilemedim hastalanacağını annemin kucağında Ömere
baktım ömer sessizce hiç kımıldamadan benim gözüme bakıyordu sanki gözleriyle
bana yalvarıyordu abi ben ölüyorum diye ben çocuktum düşünemedim bir doktora
falan götürmeyi babam herhalde ölmesini istermiş ki oda hiç ilgilenmedi başkada
akrabayık yakınık diyen kimse zaten kapımızı itmezlerdi haberleri bile yok ömer
kardeşimin o bakışlarını ömrüm boyunca unutamadım o bir yaşında yüz yaşamış
gibi görüntüsü vardı yüzünün çehresinde
Artık Ömer ölümü kabullenmiş sesi bile çıkmıyordu annem sadece konuşuyor
kucağından bırakmıyordu soğuk bir hava üstelik kar yağıyordu annemin dilindeki
sözler son dörtlük hariç şöyledi.
Yine kar yağıyor bak başımızda,
Dertler başa konar bini bir yanda,
Deli poyraz eser durur dışar da,
Acı başa konar bini bir yanda,
Çoluk çocuk üşür köz yok ocakta,
Ömer’im ağlıyor bakın kucakta,
Susmuyor, beşiği hep sallasak ta,
Çile başa konar bini bir yanda.
Kokular geliyor yan komşulardan,
Ömer’im durmuyor ağlar sancıdan,
Fayda yok ki bize kardeş bacıdan,
Ahım başa konar bini bir yanda.
Ömer’im gözüme bakıp duruyor,
Acısı kalbime yumruk vuruyor,
Gözyaşları ciğerimi dağlıyor
Baykuş başa konar bini bir yanda.
Yalanım yoktur ki herkes yakında,
Şaşırdım soran yok gözüm kapıda,
Ömer’im can verir bakın burada,
Sancılar ciğerde bini bir yanda.
Unutulmaz acı geçse de yıllar,
Türkü olur adı sazlar da tınlar,
Şahin’in gurbete kulağı çınlar,
Hasretlik başımda bini bir yanda.
Sonra İki gün içinde Ömer öldü babam yıkadı çenesini tülbent le bağladı
kefene sardı küçücük bir paket gibi oldu aldı kucağına mezarlığa götürdü köyde
bir deli ismet vardı mezarını o deşmişti koca beş yüz haneli bir köyde babamın
bir tek dostu deli ismet varmış babam ile ismet Ömeri gömdüler
ben ve babam mezarlıktan gelirken yavrucak bakımsızlıktan öldü diye güya
üzülenler oldu benim Ömer kardeşim açlıktan öldü zayıflaması bunun kanıtıydı
bir ALLAHIN kulu bunu bilmiyor çünkü kimse kapımızı itmedi bu çocuklar ne yer
ne içer diye soran olmadı oysa yüce Rabbim komşun açken yatağa girme demiş
nasıl yatağa girdiler merak ediyorum bazı akrabalarımın Ömerin öldüğünden hiç
haberi bile yoktu nerden haberleri olsun ki kimsenin evimize gelip oturduğunu
halimizi sorduğunu hatırlamıyorum acaba babam kütü bir insanmıydı o yüzden mi
hiç soranı yoktu yoksa annemi n deli olduğu için mi diye kendi kendime hep
sorarım bulduğum tek cevap babamın yoksul olmasıydı ama her koyun kendi
bacağından asılır kimseye kahır etme hakım yok ancak şöyle bir türkü söyleye
bilirim Zalim felek Devam edecek Almanya Ali Şahin (Elbistanlı)