Şiir yazar, saz çalardı. Söyle niye gitti ozan?
Sözü yürek parçalardı… Deruniye gitti ozan!
“Irkımızı dereceğiz, düsturuna ereceğiz.
Her birimiz Atsız Beğ’iz.” diye diye gitti ozan!
Kendi gitti sazı kaldı. Akıllarda sözü kaldı.
Gökte yıldız izi kaldı. Kaya kaya gitti ozan!
Batur Han’la aynı anda… Savaşlarda koştu önde.
Ödül vakti geldiğinde en arkaya gitti ozan!
Üzerine kefen sarmış. Ablukalar, setler yarmış.
Anayurtta savaş varmış… Bindi taya gitti ozan!
Bulutlardan kurşun yağa, seni alan kahpe çağa!
Yükselerek Tanrı Dağ’a, kurultaya gitti ozan!
Kızılelma düşü ile hakka bağlı, hakka köle…
Bir dem gibi düşüp göle battı suya gitti ozan!
Gece vakti Ötüken’de… Yaylar oku bırakanda…
Giray göğsü kaldı kanda, kör pusuya gitti ozan!
Mesut İlkay YANIK
