Ýyi gidiyordu hayat. En azýndan yoluna girmiþti. Fazlaca yalpalanmýþ bir dönem kapanmýþ,kendi halinde akmaya baþlamýþtý yaþam. Bu halde bir terslik olduðu belliydi. Huzur neden durduk yere gelsindi geri.

Elimde küçük bir kaðýtla yola koyuldum. Yalnýzdým, kimse de olsun istememiþtim zaten. Ýstanbul sýnýrlarýný sürekli geniþletiyor. O büyüdükçe ben ufalýyorum. Ben ufaldýkça düþünceler ufalanýyor. Kötüyüm.

Hastanelerin soðuk ve beyaz yoðunluðuna geldim. Büyük bir kapýnýn önünde 10 dakika hayatýmda bundan sonra neyin deðiþeceðini öðrenmek için bekledim. Hala umutluydum. Bir þeyim yoktu, iyiydim. Belki makineler yanýlmýþtý , belki anlýk bir sersemleme yaþýyordu bedenim.

Sýra bana geldi,uzattým numaramý. Ufak tefek adam sakince ve dikkatli yazdý.” Patalojiye gelenlere hep güleryüzlü davranýrlar demiþti Yasemin. Bir nevi sýrat orasý” yazýcý kaderimi yazmaya baþladý. Sonra resmileþmiþ kaderimi uzattý bana ufak tefek adam. Geçmiþ olsun dedi. Haklýydý. Geçmiþti. Belki de artýk ömrümün sonlarýndaydým.

Kaðýdý alýp bahçedeki banka oturdum. Taný olarak “ otoimmün hepatit “ yazýyordu. Hepimizin anlayacaðý dilden; kendi vücudum , beynim artýk karaciðerimi kendi organý olarak kabul etmiyor ve yok etmeye çalýþýyordu. Ender bir baðýþýklýk sistemi hastalýðýnýn pençesindeydim.

Eylül böyle baþladý. Sonbahar belki de hayatýmýn sonbaharýna da sürükledi beni. Herkes benim için çýrpýnýyor, en iyi doktorlar soruluyor. Ben büyük bir kuyuya hergün daha çok düþüyorum. Tutunamýyorum bir türlü hayata.

Ölmek için çok erken, küçük çocuðum var.

Zor bir dönem baþladý. Doktorum erken teþhisin çok önemli olduðunu iyileþebileceðimi söyledi. Kolay olmayacaðýný da.

Olmadý. Sevdiklerinden uzakta ve susarak yaþamak hiç kolay deðil. Bir þeyler yolunda gitmese ölsen, haberi olmayacak bir sürü insan var hayatýmda.

O yüzden hiç ölmeyecekmiþ gibi yazýyorum hala. Ki bir gün sustuðunda kalemim, dostlar garip bir þeyler olduðunu fark etsin.

Ölmek için çok erken , sustuklarým var.

19.03.2013 Tekirdað