I.
Biliyorum;
Hayat dediğin
uzun bir yol,
Yaşam rengimiz seçimlerdi.
Bahar bildiğin
yalan bir gül,
Gönül
ezgimiz mevsimlerdi.
Benim,
Gözlerimin
rengi hep duygularımdı.
Bir gün;
Yüreğimin
dokunduğu anda,
Gözlerinde bulduğum
mâna.
Dilinde
çözüldüğüm o saflık,
Ardında bildiğimiz
alışkanlık.
Sonra;
Günlerin hızla
akıp geçerken,
Yorulur
senin gibi takvimde.
Anlarsın
yanılgıyı tükenince,
Üzülürsün
yaşanan yenilgide.
Ayrılık;
O soğuk yüzüyle
kapındadır,
Bilirsin
bekleyen yalnızlıktır.
Elinde ise
geçmişe pişmanlık,
Saflığa
duyduğun şaşkınlıktır.
II.
Benim
Gözlerimin
rengi hep yaşadıklarımdı.
Denemiştim;
Yelkensiz de
olsa aşk yaşamayı.
Göze
almıştım;
Sevda
fırtınasında yaşlanmayı.
Biliyordum;
Dikensiz bir
gül olmayacağını.
Direndim;
Sert
rüzgarlarda yıkılıp, yapraklar gibi savrulmadım.
Aşk için,
Öyle
inandım,böyle yandım.
Sevda elini
tutmanın bedeli,
Pembepancuruna
düşmekti,
Düştüm;
evreni köşk saydım.
Çeyrek asır
kalmış olsa da ömrüm, hâla derindir sevgim.
Yürekten
sevene geniştir gönlüm ve özümdür hâla sözüm.
İşte buraya
kadar;
Böyle
yaşadım sensiz ve aşksız.
Dünde
bırakıp acılarını hesapsız,
Bugün gözlerime
kâlbinle baktın.
Canıma sarmaşık
olup can kattın.
Bu
yüzdendir;
Gönlüme
taht, şiirlerime başlık oluşun.
Bu
yüzdendir;
Nefesine
ömür, korkuna cesur duruşum.
Bu
yüzdendir;
İsmini
KALBİMİN SARMAŞIĞI koyuşum.
Benim
Gözlerimin
rengi artık senin asaletindir.
Bülent KAYA