Umudum kýrýldý... Kendim bile sormuyorum nedenini. Ulan yaþasak ne olacak. Neden ileriyi düþünüp duruyorum. Neden hayat yaþamaya deðer oluyor. Yerdeki otlarýn bile bir faydasý varken, neden deli gibi dakikalar harcayýp duruyorum. Neden yaþýyorum? Kendi hayatýmý devam ettirmek için mi? Baþkalarý için yaþýyorum desem; bir bakýyorum ki ölülerin acýsý günler bile geçmeden unutulmuþ. Ýyi de neden?

Var belki de bir cevabý. Ben bilemiyorum artýk nedenini. Daha doðrusu artýk ilgilenmek istemiyorum dünya denen çöplükle. Bütün o zenginlikler, dönen dolaplar akan kanlar ne için. Bir çok kere ateþin içinde yanarken buldum kendimi. Yanýyordum evet. Cehennemdeydim. Baðýrmak istiyordum ama baðýramýyordum. Büyük, çok büyük acýlar içinde kývranýyordum.

Yaþým çok genç olmasýna raðmen, kafam almýyor iþte bazý þeyleri. Belki de ben bir deliyim, deliyim evet! Bütün bu yazdýklarým, söylediklerim, düþündüklerimi kendi kafamdan uyduruyorum. Belki de dünya çok güzeldir kimbilir. Belki de hiçbir þeyden haberi olmayan bir þizofrenim.

Umudum kýrýldý ama bunu biliyorum bir tek. Bütün bir ömrü bu düþüncelerle geçirecek olma fikri delirtiyor iþte beni. Yaþasak ne olacak dedim. Bütün bu hareketlilik, dönen dünya, devletler, çýkarlar, para, güç ve savaþ. Ya ölen binlerce masum insan. Hiçbir þeyden haberi olmayan bebeklerin öldürüldüðü dünya dediðimiz cehennem. Peki ya bunlar ne olacak! Bütün bunlar ne olacak peki!

Ýþte ben bunun için yaþamak istemiyorum. Kendimi de kandýrdýðým zamanlar oldu tabi. Büyük büyük laflar ettiðim zamanlar. ....ya özgürlük! diye baðýrdýðým zamanlar da oldu. Þimdi benim gibi baðýranlara sesleniyorum. Hiçbir þey deðiþmedi. Hala çocuklar ölüyor ve küçücük dünyasýnda yaþam mücadelesi veren; küçücük bir insan olan ben...

Ben artýk ileriyi düþünmek istemiyorum. Her bir çocuk öldüðünde ruhumdan bir parça sökülüp gidiyor ve umut mu yaþamak sevincimi artýk her neyse yok olup gidiyor.