Ben büyümemiþtimki sevinç,bana anne demeyi öðretmemiþtinki,sen bizi býraktýðýnda
konuþmayý bilmiyordum,bir bebeðin ilk söylemesi gereken kelimeyi bilemezdim.
Evin içinde anne,baba lafýný duymamaýþtým sevinç.Ben anneanne yanýndaydým,anneannekelimesi çok uzundu söyleyemiyordum ona kýsaca nane diyordum senden ve babadan uzak büyüyordum kime anne denilir,kime baba denilir bilemiyordum sense ara sýra ziyaretimize gelen biri idin yan komþumuzu senden daha çok görüyordum.
Anneannem dövdüðünde hiç kimsenin kucaðýna koþamýyor,okucakta aðlayamýyordum
bir kapý arkasýna gizlenip gözyaþlarýmla baþ baþa kalýp acýyan yerrimi minicik ellerimle
ovabiliyordum sevinç,san tombul diyordum çünki sen benim gözümde þiþmandýn
meðerse hamileymiþin bir kýzýn daha olmuþ,madem çocuk istiyordun biz köpekmiydik
sevinç,bizi sevseydin ya,anne kucaðýný baba þevkatini tattýrtsaydýn bizleri sevip mutlu
olmayý deneyip yavrularýný daðýtmasaydýn olmazmýydý.
Bizleri üvey anne elinde býrakýp mutsuzluðumuza yürümeyi bile öðrenmediðimiz yaþlarda
terketmeseydin sevinç.Biz büyüdük serpildik elimiz ekmek tuttu ne garip ki o kadar
acý geçen seneler sana bizleri sevmeyi hatýrlattý þimdi sen yaþlandýn sevinç,aþklarýn
seni terketti.Terkedilmenin yüzü suyu hürmetine bizleri sevmeyi hatýrladýn,bizde
annenin sevilmesi gerektiðini öðrendik,þimdi yanýmýzdasýn baþýmýzýn tacýsýn bir dediðini
iki etmem sensiz geçen günlerime ahetsem bile canýmdan can veririm,bana muhtac olduðun için sana sevinç demem anam derim seni bu dünyada her þeyden çok severim
Beni dokuz ay karnýnda taþýdýn,doðurdun,can verdin,kan verdin sana teþekkür ederim
caným anam benim,caným sevinçciðim,anam benim.

rürü