Son kez iyi bir insanýn varlýðýna inanmak istemiþtim,ancak insanlar þeytanken melek görünebiliyor,aslýnda biraz da benim hatam pek çok faktör gözümün önünde bariz bir þekilde ,tehlike sinyallerini yakarken sanýrým ben inanmak istediklerime ýnanmak istedim, ama olabilir hata yapabiliriz biliyorum,sadece gerçekleri kabullenmek ve de þoku üstünden atmak zor. Sadece bir soru üzerinde durmak istiyorum: "insanlar nasýl bu kadar kötüler?"

Bence bunu oluþturan pek çok neden var ama ilk önce "saf kötülük" ve "kötülük'ten "bahsetmek istiyorum. Saf kötü olan insan bu dünyada ne olursa olsun asla düzelmeyecek insandýr.Ne yazýk ki karþýma o kadar çok böyle insan çýktý ki ,hepsi ayný fabrikadan çýkma.

Birincisi,aile profilleri ,aile kavramlarý zayýf ki ana nedeni bu oluþturuyor çünkü mizaç genetiktir. Daha sonraki nedenlere bence bakmaya gerek yok mayasý bozuk olan her daim bozuktur. Kötülük ise çevreden dolayý edinilen ancak iyi davranýþlarda kendini eriten ,bu davranýþýndan vazgeçen insanlarýn baþta sahip olduðu huy, saf kötülük gibi kiþinin ruhuna kazýnmaz. Tekrar saf kötülüðe gelecek olursam bunlar þaþaalý bir kitap kapaðý gibi görünen ancak içini açtýðýnda korku romaný okutan , ya da herkesin önünden imrenerek geçtiði lüks malikhanenin aslýnda içinde binbir türlü huzursuzluðu barýndýrmasý gibi hissettiriyorlar . Sadece bir illüzyon ve yanýlsamadan ibaretler. Velhasýl kelam bu insanlarýn kötülük sorununa çare yok , yaþasýn antihümanizm diyerek , yoluma devam ediyorum. 

Didem Sevim Çapkurt