Otobüsten indikten sonra bir devlet tiyatrosunun önünden geçiyorken tiyatroya gelecek yeni bir oyunun tanýtým afiþinde 

gördüðüm bir yazý:

 

   'Topluma sesleniyorum 

                                    ýssýz ve aþksýzsýnýz

    Toprakla sulanacak bedenleriniz 

    Göðsünüzü kabartmak için tükettiðiniz 

    Vakit ölecek yer ölecek 

    Ölecek gök ve esyalaþacaksýnýz '

Okuduktan sonra yürümeye devam ettim. Bir sesleniþ þeklinde canlandýrýlan tiyatrolarý gerçekten seviyorum. Bir sesleniþ, toplumum der gibi ya da sevdiðim, ey kalbim der gibi. 

Bu yüzden o tiyatroya gittim ve oyunun sonunda baþ karakter hayatý boyunca çektiði çile sonucu bulduðu aþka ve o aþký ona getiren kiþiye seslendi :

'Toplumum nasýl da yalnýzýz oysa renk renk ve çeþit çeþit insan kaynýyor meydanlar. O zaman diyebiliriz ki  etrafýmýzda bir insan eksikliði olduðu için yalnýzlýk çekmiyoruz. Biz, içimizde insan  bulamadýðýmýzdan dolayý yalnýzýz. O zaman izninizle bir de sizin önünüzde,  tanýdýktan sonra sürekli içimde soluyan o kiþiye seslenmek istiyorum: Ey bulvarlarýn, kalabalýk dükkanlarýn, evimdeki aynanýn kararttýðý

damarlarýmda  süzülen yeþil ýþýk, 

ben insanlarýn yanýnda andýkça seni 

Onlar bir bahar marþý söyler gibi 

Gözlerinde umutla tekrarladýlar adýný

Seni duymanýn hayretiyle çalkalanýrken kalpleri.'