KAZIM ÖZTÜRK

ÖZTÜRKÇE

[email protected] 

[email protected]   

[email protected]

semazen.net

 “KEŞKE” GAFLETİ

Hayat boyu “keşke” içindeyiz. Her olumsuzluğu yapıyor, her yanlışa imza atıyor, her günahı bile bile işliyoruz… yarın öleceğimizi unutuyor, hesabı düşünmüyoruz.

  Ezelden ebede bir yolculuktayız. Hepimiz bu anlamıyla yolcuyuz. Dünya bir misafirhane, biz de onun misafirleriyiz. Bizler birer emanetçiyiz; canımız, malımız, bu dünya, kazançlarımız, değerlerimiz… aklımıza ne gelirse hepsi gelip geçicidir ve günü gelince sahibine teslim edilecektir. Mümin; emanete ihanet etmez, edemez.

Doğduğumuz andan itibaren, nefes aldıkça, ömrümüz oldukça, Rabbimize karşı borçluyuz. Yani borçlu doğuyoruz. Bu borcumuzu ödemek için çareler aramalıyız.

 

“Keşke”lerle Kavruluyoruz!

 O yandan bu yana savruluyoruz,

Her an “Keşke”lerle kavruluyoruz,

Nere gidiyoruz ne oluyoruz?

Niçin “Keşke”lerle kavruluyoruz?

 

Nedamet rüzgârı başta esiyor,

Gönüller öldürüp nefes kesiyor,

Her gün binlerce kez ipe asıyor,

Hala “Keşke”lerle kavruluyoruz!

 

Mevsim hazan oldu yaprak düşüyor,

Havalar soğudu her yan üşüyor,

Gözler kan ağlıyor yaşlar taşıyor,

Hala “Keşke”lerle kavruluyoruz!

 

Bak iki kere iki dört etmiyor,

Ellerde derman yok ayak tutmuyor,

Yediğimiz yemek lezzet katmıyor,

Niçin “Keşke”lerle kavruluyoruz?

 

Zamanın kadrini hiç bilemedik,

Ömür boşa gitti ders alamadık,

Yaşları silecek el bulamadık,

Her gün “Keşke”lerle kavruluyoruz!

 

 

Sık sık ölenleri görüyor muyuz?

Allah kelamına varıyor muyuz?

Aklımız “Oku”ya yoruyor muyuz?

Neden “Keşke”lerle kavruluyoruz?

 

Havaleci olmamak, işleri başkalarına havale etmemek, kendi göbeğimizi kendimiz kesmek, kendi işimizi kendimiz görmek durumundayız. Armudun sapı, üzümün çöpü demeden hayat okulunda başarıya imza atmak zorundayız.

Hayata meydan okuyamayız hiç birimiz. Hayatın ilkelerine uymak, o ilkelere sıkı sıkı sarılmak mecburiyetindeyiz. Hayatın işleyişine müdahale ettiğimiz zaman ne mi olur? Doğa kirlenir, çevre bozulur, düzensizlik hakim olur. Dahası; Rabbimin işine karışmak gibi bir aymazlığın içine gireriz ki, sonuç felakettir.

Hayat mı dediniz? Hayatın tarifini; google'da bulamazsınız, ansiklopediler sadece hayatın tarifini yapar. 

Hayat; Face book'tan mesaj atmaktan, mesajlaşmaktan, geyik sohbeti yapmaktan ibaret de değildir.

İnternette; çetleşmek değildir hayat. Hiç tanımadığınız, bilmediğiniz, huyundan, suyundan haberdar olmadığınız, hırlı mı? Hırsız mı? Ahlaklı mı? Ahlaksız mı?...hakkında her hangi bir bilgiye sahip olmadığınız, tabir yerindeyse dibi görünmedik kaptan su içmek gibi ne idüğü belirsizlerle sanal arkadaşlık yapmak da değildir hayat.  

Hele akıllı telefonların ekranında hiç göremezsiniz hayat denen zaman yokuşunu! Akıllı telefon deyince aklıma geldi. Aslında hiç aklımdan çıkmıyor, hatta hiç unutamıyorum; neyi mi unutamıyorum? Söyleyeyim; insanımız, o kadar benimsemiş ki akıllı telefonu, yolda giderken, otobüste, trende, tramvayda, dolmuşta, parkta, bahçede, yaya yürürken, araba kullanırken, evde, misafirlikte, camide…kimsenin başı dik değil. Hepsi telefona boyun eğmiş! Kimse; yanındakini, önündekini, sağındakini, solundakini görmüyor! Telefona bakacağım, internette gezineceğim diye ağaca ve araca çarpanları görürsünüz.

Telefonlar yüzünden misafirliklerin, dostlukların, sohbetlerin… tadı kaçtı! Bir zaman televizyonlar aynı durumdaydı, şimdi onların yerini akıllı(!) telefonlar aldı! O kadar aldı ki, yememiz, içmemiz, her şeyimiz telefon oldu! Onunla alışveriş yapmak, sanki hayatın bir parçası(!).  

 

 

 

 

 

( “Keşke” Gafleti başlıklı yazı Öztürkçe tarafından 27.11.2022 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.