Karnýný doyurduktan sonra, Melek iyice kendine gelmiþti. Bence artýk konuþup meseleyi anlama zamaný da gelmiþti.

“Melek, dedim. Þimdi anlatmak ister misin? Neler olduðunu.”

Ýki damla yaþ yanaklarýndan süzülürken, evet anlamýnda baþýný salladý.

-Arif amca beni kaçýrmaya çalýþtý.

-Kim o Arif amca?

Ýki gün önce, babasýnýn köyden bir akrabasý misafir gelmiþ evlerine. Ancak babasýnýn Arif abi diye hitap ettiði kiþinin, pek de istenen biri olmadýðýný, aralarýnda yaptýklarý sinirli konuþmalardan anlamýþ.

Akþam yemeðinden sonra, ödevlerini yapmak üzere doðruca odasýna gitmiþ. Aslýnda annesi ile göz göze geldiðinde, o bunu istediðini, bakýþlarýyla belli etmiþ.

Salondan gelen sesler yükselince, Melek heyecanla odasýnýn kapýsýný aralayarak, neler olduðunu anlamaya çalýþmýþ.

Babam “Bu borç, sen böyle yaptýðýn sürece kapanmaz Arif abi diyordu. Mantýklý bir þeyler söyle ki, kabul görsün.”

Ardýndan annem sinirli bir þekilde araya girdi.

“Bak Arif Efendi, burasý köy deðil, Ýstanbul bu bir. Berdel, merdel dediðin þey de buralarda geçmez bu iki. Üstelik benim kýzým daha bir çocuk, diyordu. Hiç mi utanmanýz yok sizin?”

-Berdel neydi ki? Ýlk defa duyuyordu bu kelimeyi.

-Aa… Bu zamanda berdel mi kalmýþ yahu? Duydun mu Cemil çocuk ne diyor?

-Duydum Eminem ve þaþkýnlýkla dinliyorum.

Melek devam ederken, ben yeniden üç bardak çay doldurup koydum masaya.

Sonra babam “Keriman, bu benim akrabalarým arasýndaki bir mesele, dedi. Sen niye giriyorsun söze. Býrak biz hallederiz.”

Annem yine öfkelenmiþti. “Neyi hallediyorsun sen? Kýzýmýz söz konusu farkýnda deðil misin? Konuyu kestirip atacaðýna, oturmuþ dinliyorsun. Oluru yok bu iþin desene.“ Diye baðýrdý.

Benim hakkýmda bir þeyler konuþuluyordu, ama anlamýyordum, neydi mesele. Annem çok kýzgýndý, aðzýna geleni söylüyordu, babam ortalýðý sakinleþtirmeye çalýþýyordu.

- Hem benim kýzým okuyacak, sizin aranýzdaki meseleye kurban etmem onu.

Sonunda misafir “Maþallah Kemal kardeþim. Karýn seni de evin idaresini de pek güzel eline almýþ. Haným köylü olmuþsun, dedi.

Ama bu mesele burada kapanmayacak. Keriman haným, sen de bu yüzüme çemkirmelerinden çok piþman olacaksýn bil” dedikten sonra evimizden çýktý gitti.

Hemen korkuyla yanlarýna gittim. Zira bizim evimizde yüksek sesle hiç konuþulduðunu þimdiye kadar duymamýþtým.

Arif abi dedikleri kiþiyi de ben ilk kez görüyordum.

Kim bu Arif Amca, niye baðrýþtýnýz öyle? Diye sorunca, babam “Uzak bir akrabamýz olduðunu, Ýstanbul’a bir iþi için gelmiþken bizi de ziyaret geldiðini” söyledi.

Ama çok baðrýþtýnýz dedim, neden?

Annem “Hadi cevap ver kýzýna” dedi. Çok sinirli olduðunu gördüðüm için ona bir þey soramýyordum.

Babam “Bunun akrabalar arasýnda kalan eski bir mesele olduðunu, gündeme gelince de biraz sinirlendiklerini söyleyip, önemli olmadýðýna beni ikna ettikten sonra:

“Hadi Melek cim, dedi, sen git yat sen geç oldu. Erken kalkman gerekiyor biliyorsun.”

Ýstenileni yaptým, odama gittim ama bu mesele neyse içinde benim ile ilgili bir þeyler de var olduðunu hissediyordum. Yoksa annem niye o kadar sinirlenip “Benim kýzým okuyacak” diye baðýrsýndý.

***

Þanslýydým okulum eve yakýn sayýlýrdý. Birçok öðrenci gibi servis kullanmam gerekmiyordu. O sabah hava yine çok soðuktu. Okula gitmek üzere koþtururken, arkamda bir korna sesi duyup döndüm.

Baktým Arif amca. Arabasýnýn camýný indirip “Günaydýn Melek, dedi. Gel býrakayým seni okuluna.” Demek ki hala Ýstanbul’daymýþ.

Annem duyarsa kýzar diye düþündüðüm için “Yok, dedim ben yürüyerek giderim. Zaten yakýn sayýlýr.”.

“E. Bu soðukta niye yürüyeceksin, hadi gel, dedi. Zaten yolumun üstü.”

Tereddüt ettiðimi görünce “Aþk olsun Melek, benden korkuyor musun yoksa dedi. Üzülürüm bak!”

Öyle deyince, saygýsýzlýk etmek istemeyip, arabanýn kapýsýný açýp bindim. Sýrt çantamý çýkartýp, ayaklarýmýn dibine koymak için öne doðru eðildiðimde, aðzýma kötü kokan bez dayandý.

Gözlerimi açtýðýmda arabanýn arka koltuðunda yatýyordum. Yavaþça kalkýp baktým, yalnýzdým. Arabanýn durduðu yer de bir benzin istasyonuydu.

Olanlarý da hatýrlamýþtým. Bu Arif amca dedikleri, hakikaten kötü bir akrabaymýþ. Elimi hemen arabanýn kapýsýna atýp açtým ve usulca dýþarý çýktým.

O sýrada onun da benzincinin marketinden çýkmakta olduðunu görünce, benzin almak için bekleyen tenteli bir kamyonetin kasasýna týrmanýp, içine gizlendim. Herkes kendi iþiyle meþgul olduðundan kimse beni fark etmedi bile.

Bu Arif amca babamla tartýþtý diye, beni kaçýrýp onu üzmek mi istemiþti ki?

***

Süt kokuyordu içerisi ve kocaman metal sürahi benzeri kaplar ile doluydu kamyonetin kasasý. Titriyordum, hem soðuktan hem korkudan.

Çok geçmeden, kamyonet hareket etti. Ne tarafa gidiyor bilmiyordum, ama en azýndan Arif amcadan kaçmayý baþardýðým için seviniyordum.

Epeyce bir zaman sonra kamyonet nihayet yeniden durdu. Ama ben hiç yerimden kýmýldamadým. Zaten sallanarak gitmekten dolayý baþým dönüyor, midem bulanýyordu.

-Vah Meleðim… Neler yaþamýþsýn sen böyle be kuzum! Duyuyor musun Cemil?

-E yanýnýzdayým ya Eminem… Duyuyorum elbet.

-E! Melek, sonra?

Ýþte kamyonet durunca tenteyi aralayýp baktým. Lapa lapa kar yaðdýðýný görünce de çok þaþýrdým. Kamyonetin park ettiði yer sizin sokaðýnýzdý iþte.

-Aa! Eminem bu kamyonet, Ýstanbul’a haftada bir süt götüren Gündoðdularýn kamyoneti olmasýn sakýn. Çocuðun tarifine göre o geldi aklýma.

-Evet ya! Olabilir. Ýyi ki de onlara rastlamýþ, yoksa kim bilir þimdi bu yavrucak nerelerde olurdu. Neyse Cemil, dur þimdi sen, kesme çocuðun sözünü. Sonra Melek ‘cim.

Aþaðýya indim iþte kamyonetten. Etrafýma bakýndým, hiç tanýmadýðým bir yerlerdeydim.

Annemi aramak istiyordum, okuldan dönmediðimi anlayýnca çok merak edeceklerdi mutlaka. Ama Cep telefonum, Okul çantam ile Arif amcanýn arabasýnda kalmýþtý.

Çok soðuktu ve ben çok yorgun hissediyordum kendimi. Bir yandan da Arif amca peþimize takýldýysa, ya beni buralarda görürse diye de çok korkuyordum. Sizin kömürlüðün kapýsýný aralýk görünce itip girdim içeri.

-Þans denir mi þimdi buna bilmem Melek cim. Bizim kömürlüðün kapýsý genelde kilitlidir. Nasýlsa son kömür almaya indiðimde unutmuþum, açýk kalmýþ. Sen þimdi hemen söyle evinizin telefon numarasýný arayalým anacýðýný.

-Ev telefonumuz yok! Annemin cep telefonunu da ezbere bilmiyorum.

O düzgün bir Türkçe ile çok da akýllýca konuþan kýz, yeniden çocuk oluvermiþ ve göz pýnarlarýndan yaþlar sel gibi boþalmaya baþlamýþtý.

Haklýydý, yaþadýklarýndan dolay hem çok üzgündü, korkmuþtu ve bir an önce ailesine kavuþmayý istiyordu ille ki.

“Annen baban çalýþýyorlar mý?” diye sorduk.

Melek, ev mefruþatlarýyla ilgili bir dükkânlarý olduðunu, annesinin orayý idare ettiðini, babasýnýn da mali müþavir olduðunu söyleyince, dükkânýn adýný öðrenip Ýnternetten araþtýrdýk ve bulduk.

Orada çalýþan bir görevli, Keriman hanýmýn, þu anda evde olduðunu, kýzlarýnýn kaybolduðunu anladýklarýndan beri ailece periþan olduklarýný, emniyet müdürlüðüne de bu kaybý bildirdiklerini söyleyince, güzel haberi verdik.

Ardýndan müjdeli haberi onlara da vermek için Keriman hanýmýn ya da eþi Kemal beyin cep telefonunu istedik.

Annesinin telefon numarasýný çevirip, Meleðin eline tutuþturduk. Bir an önce birbirlerinin sesini duysunlar istiyorduk. Keriman hanýmýn sevinç çýðlýklarýný biz bile duyduk.

Melek iyi olduðunu ve kýsaca olanlarý anlatýp, tüm bunlarýn sebebinin, Arif denen akrabalarý olduðunu söylediðinde bir kere daha kahroldular.

Ardýndan Melek onlarla konuþmamýz için telefonu bana uzattýðýnda hoparlöre bastým. Cemil de dinlesin istiyordum. Keriman haným da karþý tarafta aynýsýný yapmýþtý.

Çok mutluydular Meleðin bulunmasýndan ve emin ellerde olmasýndan. Minnetlerini tekrar tekrar ifade edip, hemen yola çýkacaklarýný ve evin konumunu kendilerine göndermemizi rica ettiler.

***

Meleðin ailesi ile kavuþmasý görülecek þeydi doðrusu.

Evin içinde sarýlmalar, kucaklaþmalar ve gözyaþlarý sel oldu aktý; Ama hepsi mutluluktandý. Melek ve ailesi bundan böyle bizim Ýstanbul’da ki dostlarýmýz olurken, biz de onlarýn Adapazarý’nda yeni dostlarý olacaktýk orasý kesin.

Bu arada akraba Arif iki gün içinde emniyet yetkilileri tarafýndan yakalanmýþ ve gözaltýna alýnmýþtý.

Meleði alýkoyma nedeni olarak da “Çocuða asla bir zarar vermeyi düþünmediðini, annesinin kendisini aþaðýlayýcý þekilde konuþmasýna çok içerlediði için onlara ufak bir ders vermek istediðini, bir iki gün sonra da çocuðu mutlaka ailesine teslim edeceðini” ifade etmiþ.

Artýk Arif, hüküm giymekten kurtulur muydu bilinmez, ama þükürler olsun ki, bir kýz çocuðu, birilerinin kötü emellerine kurban gitmekten kurtulmuþtu.

***