Kýþ mevsiminin bizler için hazýrladýðý en büyük sürpriz “kar”dýr. Bir sabah kalkarsýnýz, pencerenizden sokaða bakarsýnýz ve hayrette kalýrsýnýz. Ben, böyle bir sabahýn þaþkýnlýðý içinde yazýyorum bu yazýmý.

Bir önceki gün solgunluðu ve sessizliðiyle sizi ümitsizliðe ve yýlgýnlýða düþüren sokaklar, þimdi ise bembeyaz bir örtüyle kaplanmýþ, pýrýl pýrýl ýþýldýyor, sanki size “Gel, benim üzerimde gez, köþe baþlarýný dolaþ.” diyor. Dün ketum olan sokak aralarý, bugün size olanca gizemliðiyle bir þeyler fýsýldýyor.

Nereye baksanýz beyaz… Evlerin çatýlarý, balkonlarý, balkonlardaki çiçekler, pencerelerin pervazlarý, kaldýrýmlar, kaldýrýmlardaki direkler, yollara park edilmiþ araçlarýn üzerleri… Kar, öyle bir nesne ki üzerine konduðu her þeye bambaþka bir gizem katýyor. Yol kenarýna düþmüþ kýrýk bir þiþe parçasý bile kar ile örtülünce bize þirin geliyor. Eski, penceresiz, yýkýk dökük viraneler bile…

Kar denilince genellikle biz yetiþkinlerin aklýna soðuktan nasýl korunacaðýmýz veya karla kaplý yollarda ulaþýmý nasýl saðlayacaðýmýz gelir. Karýn yaðýþýný ve her yeri kaplayýþýný gören çocuklar ise gözleri parlayarak yeni ve heyecanlý bir eðlencenin hayalini kurarlar. Ýlk fýrsatta annelerinin tembihlerini yarý dinler yarý dinlemez bir vaziyette hemen sokaða fýrlarlar ve kar denilen harika nesneyi avuçlamak için can atarlar. Bir anda kendiliðinden geliþen kar oyunlarý oynamaya baþlarlar. Bir tarafta üç beþ çocuk birbirlerine kartopu atarlarken diðer tarafta iki üç çocuk kartopunu yuvarlamaya baþlamýþlar ve yapacaklarý kardan adamý hayallerinde oluþturmuþlardýr bile.

Kar yaðýþý biz büyükler için de bulunmaz bir fýrsattýr. Yýllar önce geride býraktýðýmýz, ama hiçbir zaman unutmadýðýmýz çocukluðumuzu ortaya çýkarmanýn fýrsatý. Hemen biz de sýkýca giyinip eldivenlerimizi elimize geçirir, karla dolu alanlara koþarýz. Yanýmýzdaki kiþini küçük veya büyük olmasý fark etmez. Attýðýmýz kartopuna karþýlýk vermesi yeterlidir. Bir anda tatlý bir kar savaþý baþlar. Daha sonra kardan adamýn en büyüðünü yapmak için var gücümüzle týpký bir amele gibi çalýþýrýz. Eserimiz bittiðinde keyfimize diyecek yoktur. Ýçimizi sýcak bir sevinç kaplar. Týpký onlarca yýl önceki gibi tekrar çocuk oluruz, tekrar küçücük bir þeyden mutlu olmayý öðreniriz.

Bir alime sormuþlar : “Kimi örnek almalýyýz?” O da demiþ ki : Çocuklarý örnek almalýsýnýz. Onlar üç yönüyle örnek alýnmaya layýktýrlar. Birincisi küçük þeylerden mutlu olmasýný bilirler, ikincisi her zaman bir þeyle meþgul olurlar, üçüncüsü isteklerine kavuþmada daima ýsrarcýdýrlar. Bu sözü hatýrlayýnca kýzýmýn dün sabahtan akþama kadar kendisiyle kartopu oyunu oynamamý istemesi aklýma geldi. Bu sabah kalkar kalkmaz da her tarafýn karla kaplý olduðunu görünce sabýrsýzlýkla hemen dýþarý çýkmak ve kar oyunlarý oynamak istediðini söylememe gerek yok sanýrým. Neyse bu seferlik bu kadar yeter. Ben de bir an önce sýkýca giyinmeli, eldivenlerimi ellerime geçirip dýþarý çýkmalýyým; çocuk olmalýyým.