En çok nerede eksildim ben? En çok nerede eksilmiþliðim çoðaldý? En çok senle yapamýyorum, sana kaptýrýrken iplerimi… Senleyken mutluyum biliyorum, huzurluyum da. Sesini ne zaman duysam nizamýný bozuyor ellerim, zapt edemiyorum. Ne tuhaf bir duygu bu… Ne iflah olmaz bir þey içimdeki canavar. Seni içime çekmedikçe, sen içimde asitleþmedikçe ve o asit içimi kazýmadýkça… Ne iflah olmaz veresiye…

Görüyor musun caddeler kuru bir kalabalýk ve aceleci insan yýðýnlarý? Nereye koþuyor bu insanlar? Suriye’ye mi? Savaþ mý Barýþ mý? Yoksa en güzeli, güzel bir yatakta güzel güzel seviþmeler mi? Ve sonra güzel bir çocuða gebe kalmak? Yani dokuz ay on beþ  gün limitli sýðýnak… Yani sýðýnaklara bombalar düþmez deðil mi? Yani düþse de düþ kurabilir bebekler ölümün dehþetinden… Yani en çok nerede eksildim ben.

Yani  “Homo homini lupus…”
Aslýn da her þeyin en baþýnda, birileri bir yerlerde her zamanki pervasýzlýðýyla soluk alýp verirken ve aslýnda hiç de kötü niyetleri yokken diðerlerinin hayatý üzerine, bazýlarý bu soluklarýn en anarþik ve düzensiz olanlarýný itina ile seçip yapýþtýrýverdiler kendi ciðerlerine. O zaman, o kalabalýk rastlantýsal bir karamsarlýðýn izlerini taþýdý rahminde. Yani lastik atýk formantasyonu.

Yani "Fraus latet in generalibus…”


Dört köþesi birbirine denk olan bir küpün içinde yaþadým seni görünceye dek. Ýçinde binlerce ben, sýkýþmýþýz hepimiz… Ben bana çarpýyorum yürüyünce, öbür ben bana öbür ben de bana. Hangi ben, benim çarpan, çarpýlan sana? Hangi ben, ben deðilim ki senin için ölmeyen? Bilmiyorum çetrefil bu durum için çekirdek gibi kalýyor ve oda her özel isim gibi büyük harflerle baþlýyor yazýlmaya ve okunmaya… Küpün içinde sadece gözlerini görüyorum. Biraz siyah, biraz kurtuluþ!

Benlerden biri “umut var” diyor elindeki bardaðýn su dolu yarýsýný göstererek. Bütün benler. o beni saf dýþý ediyoruz hemen. Bardaktaki suyu da küp odanýn içindeki begonyalara döküyoruz. Begonyanýn yapraklarý uzamaya baþlýyor, boþluða uzanýyor, rüyaya uzanýyor, özgürlüðe uzanýyor… Yapraklarýna tutunup çýkýyoruz küpten...

Sonra Azrail çýkýyor ansýzýn karþýmýza… Benler þaþkýnýz tabii. Korkmuþuz tabii. Doðal olarak ölmüþüz tabii... Hepimize birer bilet  veriyor Azrail, biletlerin üzerinde bugünün tarihi ve yarýnýn saati yazýlý. Þaþýrýyoruz tabii. O þaþkýnlýðýmýzý kanatlarýyla susturuyor… Biz ellerimizle tabii. Mütemadiyen ben, benliklerimiz ve hepimiz Azrail’in kanatlarýna oturuyoruz. Hani horoz þekeri yalarken duyduðumuz bir mutlulukla doluyor içimiz. Hani gözleri þahsýna münhasýr güzel çocuk oluyoruz ve þen oluyor içimiz. Ve Azrail en asil haliyle uçmaya baþlýyor. Yerden yükseliyoruz. Yükseliyoruz. Yükseliyooruuzz…

Aslýnda hiç yaþamýyoruz. Suriye bombalanmýyor, çocuklar ölmüyor, sen olmuyorsun… Çarpým tablosunu boþuna ezberledin,hayat savaþýnýn hiçbir çarpýþmasýnda iþe yaramýyor, hesap makineleri ne güne duruyor. Sýfýrla hangi sayýyý çarparsam çarpayým yine sonuç sýfýr! Ve sen bir-din… Kime çarpsan onu kendine getirirdin, ben de kendime geldim yine sýfýrým iþte.

Yani "facto non verba "