AYAKKABI TOKASI

 Sýnýfa girdiðinde olaðan gürültülerden hiçbir eser yoktu sýnýfta. Þaþkýnlýðýna raðmen dersine devam etti. Sýnýfýn bu hali, onu huzursuz etmeye baþladý. Önce meselenin kaynaðýný aradý.

Burcu’nun, sýrasýnýn üstüne kapaklanmasý dikkatini çeken ilk husus oldu. Baþ aðrýsý gibi sýradan bir rahatsýzlýðýnýn olduðunu düþündü ilk önce. Ýþin okuma kýsmýný bir öðrencisine görev verdi. Böylece dersin akýþý, sekteye uðramamýþ olacaktý.

Meltem Öðretmen, Burcu’nun durumu hakkýnda bilgi almak için güvendiði ve sevdiði Gülþen ve Nurten’e yöneldi. Ýkizdiler bunlar. Sýnýftakiler de çok severlerdi bu çalýþkan ve dürüst çocuklarý.

O da çok isterdi ikiz çocuklarýnýn olmasýný. Acaba hayat, her emeli, altýn tepside sunar mýydý? Onlarýn sýkýntýlarý zor olurdu ama zahmetlerini bir kerede çekmiþ olur, hem bir büyütmüþ olurdu onlarý. Uzmanlarýn, bir çocuðun birlikte oynayabileceði kardeþinin olmamasý sebebiyle tek çocuklu ailelerin ve hem de çocuðun, problemli olacaðý konusundaki uyarýsýný yerinde ve çok doðru buluyordu.

Veysel sarý saçlý, bir an olsun yerinde duramayan kýpýr kýpýr, afacan fakat çok sevimli, cana yakýn bir çocuktu. Kendisine söz verilmeden ayaða kalktý ve diþlerini gösterinceye kadar gülümseyerek:        

- Hocam, ayakkabýsýnýn tokasý düþmüþ. Burcu onun için aðlýyor, dedi.          

Meltem Öðretmen bir kafa sallamasýyla, bir sus iþaretiyle durdurdu onu. Öðretmeninin bakýþlarýndan da etkilenen Veysel, ister istemez yerine oturmak zorunda kaldý. Sýnýftakiler Burcu’nun dýþarýdan bakýldýðýnda basit gibi görünen bu aðlama nedeninden çok, Veysel’in her zamanki durumuna gülüþtüler.

Gülüþmeleri, uðultular takip etti. Veysel’e kýzamadý, sýnýftakileri de göz temasýyla hizaya getirdi Meltem öðretmen. Öðretmen için iyi olmuþtu aslýnda bu bilgi. Ýkizlerden de ayný bilgiyi aldý. Aradaki fark, onlarda Veysel’in tavýrlarýndan hiçbirinin olmamasýydý. Teyit ettiði bilginin ardýndan pencere tarafýndan ikinci sýrada oturan Burcu’nun yanýna gitti.

Burcu, sýnýfta olup bitenlerden habersiz ve sýranýn üstüne kapaklanmýþ bir durumdaydý. Belki de aðlayarak kendinden geçmiþti. Öðretmeninin sorusuna belki de oralý olmak bile istemiyordu. Belki de öðretmeninin kendisiyle ilgilenmesi için dikkat çekmek istiyordu.

Öðretmeni, ilk önce baþýný hafifçe okþadý onun. Sonra da kapaklandýðý sýradan baþýný kaldýrmaya çalýþtý öðrencisinin. Ýlk etapta bu teþebbüsü karþýlýk bulmadý. Ýkinci hamlesi de boþa çýktý Meltem Öðretmenin. Direnmekle kalmamýþ, bütün alýcýlarý da kapatmýþtý Burcu. Öðretmeninin birkaç güzel sözünü dahi duymuyordu çünkü.

Meltem Öðretmen, öðrencisinin baþýný sýradan bu sefer tek harekette kaldýrdý. Saçlarýnýn deðdiði yerleri bile ýslatmýþtý gözyaþlarý. Konuþmadan önce elleriyle onun gözyaþlarýný sildi. Öðretmeninin bu yaklaþýmý, biraz olsun kýrmýþtý onun inat direncini; dindirmiþti bir nebze olsun göz pýnarlarýný. Fakat “Niçin aðlýyorsun kýzým?” sorusunun cevabý kayýptý.

Burcu anlaþýlan hiç konuþmak istemiyordu. Belki arkadaþlarýnýn onun bu garip karþýlanacak aðlama sebebine tekrar gülmelerinden, kendisini yadýrgamalarýndan çekiniyordu. Öðretmeni, Burcu’nun tekrar sildi gözyaþlarýný. Bu siliþ, bir pýrýltý oluþturdu kýzcaðýzýn gözlerinde. Öðretmeni, bu pýrýltýyý çok iyi okuyunca öðrencisinin kulaðýna eðildi.

- Niçin aðlýyorsun bakalým? Hiç kimse duymayacak konuþtuklarýmýzý. Haydi, söyle kulaðýma. Rahatlamýþ olursun...

Öðretmeni, özel bir problemi olacaðý endiþesiyle böyle bir konuþma yolunu tercih etti. Burcu önce ürkeklik gösterdi. Fakat bu ürkekliðinden galip olarak ayrýlmalýydý. Kendisine bir anne-baba gibi davranan öðretmenine sokulmalýydý artýk. Suratýný ekþitmemeliydi bu bahar esintisine, ters yüz etmemeliydi bu nesimi meltemi. Biraz toparladý kendisini. Baþýný, öðretmenine hafifçe çevirdi; yaklaþtýrdý. Öðretmeninin bu yakýnlýðýna, öðretmeninde okuduðu bu güvene þu karþýlýðý verdi:

-          Ayakkabýmý, annem yeni aldý. Onun tokasý koptu.

Öðretmeni, tebessüm etti bu ilginç aðlama sebebine. Kendisi için havadan sudan bir aðlama sebebiydi belki. Fakat altýncý sýnýfa yeni baþlayan bir çocuk için ayný þeyi söylemek mümkün müydü? Onun için öðrencisinin bu aðlama sebebiyle alay etmedi, edemezdi.

Bu davranýþý, bir baþka güven duygusu aþýladý Burcu’ya. Öðretmeni, bu güveni sürdürebilmek için onun ayakkabýlarýna baktý. Hakikaten tokanýn biri, yoktu yerinde. Bir çözüm bulabilmek için çocuðun nabzýný ölçtü:

- Tokanýn birisi düþünce ne olacak ki?

- Annem çok kýzar. Çünkü ayakkabýyý yeni aldý.

- Olsun caným! Ayakkabý, görevini yapýyor ya!..

- Olmaz! Annem çok kýzar. Hem tokanýn birisi olmayýnca ayakkabým hiç güzel görünmüyor.

- Sen, her þeyden önce annene sana yeni ayakkabý aldýðý için kocaman öpücüklerle teþekkür et! Þimdi gelelim senin esas problemine bir çözüm bulmaya!

-N e çözümü? Nasýl çözebiliriz ki bu problemi öðret-menim?

Çocuk, aslýnda annesinden korkmaktan ziyade ayakkabýlarýnýn güzel görünmeyeceði ve arkadaþlarýnýn kendisiyle bu sebeple alay edecekleri endiþesini taþýyordu anlaþýlan.

- Ne çözümü olacak! Diðer tokayý da kopartalým! Böylece göze çirkin görünmemiþ olacak ayakkabýlarýn.        Gözyaþlarýndan iyice arýnan Burcu’nun gözlerinden sevinç okunuyordu. Öðretmeninin bu fikri, onun mantýðýna da yattýðý için bu mesele çözülmüþtü. Fakat Veysel’in ne aðzý duruyor ve ne de kendisi yerinde duruyordu.

Bir meselenin üstesinden gelmiþti ama Veysel gibi olanlarý ne yapacaktý Meltem Öðretmen? Bunlar, ilk yýllarýnda kendisine tecrübe kazandýracak mayanýn tuzu biberiydi demek ki.