Anlamsýz  piyeste,

Ýlhamsýz iki heceyim bu gece.

Hangi düþe girsem konçerto,

Hangi þiþeye baðlansam senfoniyim.

Daha önce;

Kendimi orkestra gibi hissetmemiþtim.

Kalbimin þefliðinde,

Hiç keman duygularýma hükmetmiþtim.

Bu;

Ýlk kez oluyor.

Asaf’ýn dilinde çaresiz,

Süreyya’nýn kaleminde habersiz gibiyim.

Cohen’in þarkýlarýndaki acý adýma yazýlmýþ,

Sanki Edgar’ýn koþtuðu mezar bana kazýlmýþ.

Çok mutsuzum bütün kuþlarýn dilinde,

Bir kez daha umutsuzum þiirimin künyesinde.

Kimse yaklaþamýyor, dalgalý limanlarýma,

Daha dilimden kanýyor sözlerim kuytularýma.

Gabriyel’in kýlýcýnda Vivaldi’ye aðlýyor yüzüm,

Yaþayan Medusa’lara  isyan direniyor gönlüm.

Keþke sadece sokak lambasý olsaydým,

O zaman baþkalarý söner ben yanardým.

Daha önce;

Hiç yüzleþmemiþtim kendimle,

Koyun koyuna yatmamýþtým bu kadar.

Hangi rüyayý görsem karanlýk,

Hangi dünyayý yaratsam yalnýzlýk.

Bermuda üçgeninde kaybolmuþ gibiyim,

Hiçbir pusula istediðim yönü göstermiyor.

Yýkýlmýþ kalelerin þövalyesiyim tek baþýma,

Nalsýz ve þansýz koþuyorum içimdeki nâþýma.

Tek kiþilik oyunda;

Ýlhamsýz iki heceyim bu gece,

Biri ben / diðeri sen

Bülent KAYA