Hayat
Çocukken de dersmiş hayat,
Çocuktum… dinleyemedim.
Aklım büyüttü de beni,
Ben büyüdüm diyemedim.
Şimdi…
Derse geç kalmış bir öğrencinin,
Telaş dolu mahcubiyetiyle bakıyorum hayata,
Ve dinliyorum.
Anlamaya çalışıyorum,
Yarım yamalak.
Anladığım değişiyor zamanla,
Bildiklerimse muğlak.
Neye yarıyor bilmek,
Şaşıyorum.
Bilemezken mutluydum,
Bildikçe mutsuzlaşıyorum.
Gülen mutlu sanırdım,
Gizlice ağlarmış.
Kaç kere düştüm, yaralandım,
Yarayı tanırdım…
Ama yaranın da gizlisi varmış.
Çile neydi bilmezdim,
Neydi hüzün !
Hayat ressammış,
Tuâlmiş yüzün.
Ömre dair bir anlamı varmış,
Baharın güzün.
Yazın bedeliymiş kış.
Ve bir anlık bakış,
Bir ömür yanmanın bedeli.
Ondan aşkı soranlara;
“Neden bu haldeyim sanıyorsunuz !”
Dermiş deli.
Ölüm doğumla doğarmış,
Gündüzün gecesi varmış.
Her şey zıddına gebeymiş,
Dümdüz değilmiş ki doğru,
Hayat denen engebeymiş.
Ve her ölen,
Gömülmezmiş meselâ.
Karşılıksız sevene,
Yaşarken okunurmuş Selâ.
Ve hayat;
“…Elestu bi rabbikum…
Galu belâ…”
HÂLimce…
27.06.2010 – 20:45
(
Hayat başlıklı yazı
HÂLimce tarafından
7/10/2012 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
