Online Üye
Online Ziyaretçi
Bizim ahâliye kimler ne yapmış?
Beni bir düşünce sardı Deyzoğlu.
Herkes birbirinden eyice kopmuş,
Ah bu gözler neler gördü Deyzoğlu.
Kimseden kimseye kalmamış saygı,
Babadan oğla karşı bir kaygı,
Büyükte küçükte o bencil duygu,
Şu aklım izanım durdu Deyzoğlu.
Şimdi hatır gönül sözde yaşıyo,
Vefasızlık riya boydan aşıyo,
Gardaş gardaşını öndüç kaşıyo,
Cümlede adamlık vardı Deyzoğlu.
Gine zengin zengin fakir fakirdi,
Düğün de dernek de şıkır şıkırdı
O insanlar mütevazi vakurdu,
Hırsızlık soysuzluk ardı Deyzoğlu.
Harmanda kalanı kaldırırlardı,
Ambarı boşusa doldururlardı,
Olmadık çareyi oldururlardı,
O eski insanlar erdi Deyzoğlu.
Komşu komşusuna gelir giderdi,
Keder hepsine aynı kederdi,
Birinin yasını biri güderdi,
Herkes birbirine yârdi Deyzoğlu.
Sanki tek bir beden tek yürek gibi
Dinleşirdi konuşurken erbabı,
Ortak kullanırdık kaşığı kabı,
Herkes bir kazandan yerdi Deyzoğlu.
Biz bizi unuttuk bak gide, gide,
Herkes birbirine kin güde güde,
Belli mi kim torun kim ebe dede?
O eski muhabbet sırdı Deyzoğlu.
Ya biz çok değiştik ya da bu asır?
Yüzyılın suçu ne bizdedir kusur,
Bence nefsimize olduk da esir,
Araya nefisler girdi Deyzoğlu.
Niye kendim için dünyada çabam,
Neden uzağımda hısım-akrabam,
Meğer ne haklıymış rahmetli babam,
“Et tırnakla gerek” derdi Deyzoğlu.
Nasıl da “medeni” olduk bak güya,
Dünden geri gittik “çağdaşlık” diye,
Niye bu hâllere geldik biz niye?
Yoksa gözümüz mü kördü Deyzoğlu.
Fertten ferde sevgi olmalı niyet,
Sevgisizlik bir yaşanmaz eziyet,
Malesef ülkemde aynı vaziyet,
Bizi can evinden vurdu Deyzoğlu.
KURTOĞLU’YUM işte budur kederim,
Kin güdene gine sevgi güderim,
Soranlara baki selam ederim,
Ayrılıklar hayli yordu Deyzoğlu.
17-Ocak–1998
(Söyleyiş biçimi yerel Çorum aksanıdır)
Aşık Rifat Kurtoğlu ÇORUM