TOPRAK KOKMAYA BAÞLAR

Yaprakta bile can çekilirken,

Uç kýsmýndan kurumaya baþlar.

Kula hayat çekilmez gelirken,

Burnuna toprak kokmaya baþlar.

Kurt, ite maskara olduðunda,

Kul, kullara köle olduðunda,

Derman tükenince bacaðýnda,

Bedende toprak kokmaya baþlar.

Oðlun, kýzýn senle dalgasýnda,

Sevdiklerin hayat kavgasýnda,

Mýrýldanma varsa dudaðýnda,

Özünde toprak kokmaya baþlar.

Ak alýnlar secdeye varýnca,

Nebatta hayretler uyanýnca,

Dostun olacaksa bir karýnca,

Kalplerde toprak kokmaya baþlar.

Saçlar tel tel olup aðarmýþsa,

Tende buruþmalar çoðalmýþsa,

Eller titremeye baþlamýþsa,

Kanýnda toprak kokmaya baþlar.

Göze siyah perdeler inmiþse,

Düþünce hazinen tükenmiþse,

Geçmiþ seni teselli etmiþse,

Beyninde toprak kokmaya baþlar.

Ecel ki; yaþta sýnýr tanýmaz,

Kul istemeyince bela yazýlmaz,

Hakk’ýn divanýna boþ varýlmaz,

Nevale doldur da git yiðidim.

Hedeflenen yer güzel olmalý,

Ýnsan, ölmeden toprak olmalý,

Canlar Allah aþkýyla solmalý,

Dünya da baki deðil yiðidim.

Düz ovalar kula yokuþ gelir,

Gören göze dünyalar loþ gelir,

Ölüm kokusu kula hoþ gelir,

Ecel kapýda bekler yiðidim.

Þair: Abdullah Yaþar Erdoðan