BERRÝN HANIM


        Seneler su gibi akýp geçmiþti. Berrin haným avluda oturmuþ gökyüzünün sakinliði, çarþaf gibi uzanan denizin dinginliðinde geçmiþ günlerine dalýp gitmiþti. Denizin o dümdüz halini izliyordu. O gün tek bir dalga bile yoktu. Hatýralar gözünde canlandýkça ister istemez gözlerinden inci taneleri dökülüyordu. Aslýnda kendisi o kadar duygusal biriydi ki, onun gözlerini nemlendirecek birçok neden vardý hayatta. Ama yine de zorla kendini gülümsetmeye çalýþýrdý her içe dönük duygu yansýmasýnda. Berrin haným, bir taraftan geçmiþ hatýrlarýna dalýp bir taraftan gökyüzünü bir taraftan denizi izlerken arada da kulplu cam fincanýndan soðumuþ çayýný yudumluyordu. O çayý hep soðutarak içerdi. Hevesle demlediði o mis gibi çayý bir kez olsun sýcak içmenin keyfine varamamýþtý. Çok dalgýn bir insandý. Çayýný doldurur fakat hep içmeyi unuturdu. 

       Kendini zor da olsa geçmiþ hatýralarýnýn tutsaklýðýndan kurtarmaya çalýþsa, ne zaman gülümsemeye çalýþsa yüzünde ýssýz bir durgunlaþma olurdu. Adeta donup kalýrdý olduðu yerde. Ne çalan telefon zilini ne de ocaktaki kaynayan çaydanlýðý fark ederdi. Öylece dalýp giderdi. Aslýnda hüzünlenmeyi gözlerindeki o incileri akýtmayý istemiyordu , ama elinde de deðildi. Onun doðasýnda vardý duygusallýk. 

      Onu en çok hüzünlendiren þey ise çocukluðunu yaþayamamýþ olmasýydý. Berrin haným elli yaþýný geçmiþti. Fakat hala bir çocuk gibi davrandýðý çok oluyordu. Sokakta oynayan çocuklarla çocuk olur onlarýn oyunlarýna katýlýr hatta küçük kýz çocuklarýyla evcilik bile oynardý. Onlarla onlar gibi konuþur onlarý anlamaya çalýþýrdý. En enteresan olan da onlarla hemencecik kaynaþmasýydý. Mahallesinde herkes Berrin Haným'ý çok severdi. Ayný yerlerden her geçtiðinde '' Berrin teyze, bizimle oynar mýsýn? '' dedikleri çokça olurdu.

      Yerinden kalktý, biraz evinin avlusunda aðýr aksak adýmlarla dolaþmaya baþladý. Hava çok güzeldi. Dolaþýrken çocukluðunda yaþadýðý bir pazar sabahý aklýna geldi. Köyünde okullar kapanmýþ, yaz tatili gelmiþti. Ýyi hatýrlýyordu o sabahý. Köylünün zamanla yarýþtýðý dönemlerdi. Henüz 9 yaþýnda ve babaannesin yanýnda kalýyordu. Her yaz köye gider amcasýnýn kýzlarý ile birlikte o küçücük yaþýna aldýrmadan onlarla birlikte tarlada çalýþmaya baþlardý. Tabii ki kendi payýna düþeni... Gücünün yettiðini... Fakat tarladaki iþlere pek fazla gücü yetmediði için babaannesi onu genellikle inekleri çayýra götürmesinde yardýmcý olmasý için yanýnda götürürdü. 

      Yine o pazar sabahý çocukluðu süresince çokça yaþadýðý o durumu yaþýyordu. Hatta daha fazlasýný bile yaþadý. Unutulmasý mümkün deðildi çünkü. Bu arada unutamadýðý önemli olaylardan biri de; olur olmaz, sorgusuz sualsiz, haklý haksýz gözetmeksizin Osmanlý tokadýnýn ve top niyetine kendisine atýlan tekmelerin acýsýydý. Aðlamasý ise kesinlikle yasaktý. Eðer aðlarsa bir de aðladýðý için dayak yiyordu. Ýþte o sabah da öyle sabahlardan birini yaþamýþtý. 

       Berrin Hanýmýn annesi onu doðururken vefat etmiþ, babasý da bu acýya dayanamayýp intihar etmiþti. Berrin Haným yatýlý okulda okuyordu yazlarý da babaannesinin yanýna gelirdi. Babasýnýn ölümünden annesini suçlayan Ahmet amcasý bir türlü sevememiþti Berrin'i. Tabii kýzlarý da. Zavallý babaannesi onu her ne kadar korumaya çalýþsa da gücünü yetiremez, isyan ederdi. Ahmet amcasý kardeþinin ölümünden Berrin'i ve annesini suçlu görüyordu. Zavallý Berrin ne annesini ne babasýný görebildi ne de çocukluðunu yaþabildi. 

       Ýþte o pazar sabahý erkenden apar topar herkes kahvaltýsýný etmiþ. Azýklarýný hazýrlamýþ tarlaya gidecekti. 

      Amcasý Berrin hanýma seslenmiþti;

    '' Berrin, öküzleri arabayý koþ! Çabuk ol tarlaya gidiyoruz, senin yüzünden iþler karanlýða kalacak"

     Berrin haným, hemen öküzleri aðaç arabanýn yanýna götürüyordu. O gün öküzler sanki huysuzluk yapacak gibiydiler. Bir türlü arabaya yanaþmak istemiyorlardý. Zavallý Berrin Haným büyük bir çaba sarf ederek öküzleri ikna etmiþ ve boyunduruðun baþýna getirmiþti. Aðaç araba aðýrdý, boyunduruðu da kaldýramýyordu. Bütün bunlarla uðraþýrken aniden amcasýnýn küfürle karýþýk o tok sesiyle irkildi. Titremeye baþladý ki; ensesinde patlayan Osmanlý tokadýnýn acýsýyla oracýða yýðýldý. Amcasý poposunu tekmeleye baþlamýþtý. Aðlamaya baþlayacaktý ki ; 

    '' Aptal kýz, çabuk olsana senin yüzünden geç kalacaðýz. Ýki öküzü bir boyunduruða koþamadýn. Beceriksiz iþe yaramaz ahmak. Allah senin belaný versin, yediðin lokmalar haram zýkkým olsun!'' 

      Berrin Haným;

      '' Yarabbim nedir bu benim çektiðim? Bana ne kadarcýk yemek veriyor ki haram zýkkým ediyor. Ben bacak kadar boyumla bu iþin üstesinden nasýl kalkacaðým? '' diye mýrýldanarak için için aðlýyordu. Öküzlere aðlayan ve yalvaran gözlerle bakýyordu;

      '' Ne olur sarý öküz bana yardým et! '' dercesine yalvarýyordu sanki. Ne olduysa oldu o an iki öküz de birden sakinleþti. Ne olduysa o an oldu. Ýþte o pazar sabahý yediði dayaðýn ardýndan sanki öküzüler ona acýmýþ gibiydi. Öküzleri koþacaðý arabanýn boyunduruðunu bir taraftan olanca gücüyle kaldýrmaya çalýþýyordu ki öküzlerden birisi adeta kafasýný eðdi ve boyunduruktan içeri geçirmiþti. Diðer öküz de ona yardým edercesine boyunduruða boynunu eðerek kendisi koþulmuþtu. Tam iplerini toparlayýp arabanýn yanýna hareket edecekti ki amcasýnýn sesi kulaklarýnda yeniden çýnlamaya baþladý. 

       Amcasý;

     '' Salak kýz hiç dikkat etmiyorsun. Bak bu öküzü tam iyi koþamamýþsýn birazdan bu çubuk yerinden çýkar sonrada öküz boyunduruktan. Öküz boyunduruktan çýkarsa ne olur?'' 

       Zavallý Berrin cevap veremiyordu titremekten. '' Kýzým söylesene ne olur diyorum sana?''
Berrin; '' hepsini yeniden yapmam gerekir amca..''
     '' Aptal kýz, eþek, hayvan ! Öküz boyunduruktan çýkarsa senin gibi densiz hadsiz olur! O yana bu yana yalpalanýr kafasýna göre dolanýr görevini yapmaz. Ýþte sen de bu öküzler gibisin, bu tokadý ensenden eksik edersem sen de hadsiz densiz olursun, iþini yapmaz yan gelir yatarsýn.'' Ardýndan amcasý durur mu tabi hemencecik iki tokadý yapýþtýrýverir ensesine. Berrin haným bunu nasýl unutabilirdi? Kendisi gibi zavallý öküzler bile insafa gelip ona yardýmcý olurken amcasýnýn bu sözleri yediði dayaklardan daha da çok dokunmuþtu, iþlemiþti.Zavallý yüreðinde derin eksiklikler hissettirmiþti. 

       Berrin Haným bir taraftan aðýr aksak adýmlarla avluda dolanýrken bir taraftan hatýrladýðý bu acý pazar sabahý hatýrasý onu daha da hüzünlendirmiþti. Hemen hanýmelilerinin uzandýðý duvar dibindeki eski boyasý dökülmüþ tahta sandalyeye oturuverdi.  

       Düþünüyordu acaba babasý ve annesi yaþasaydý nasýl bir çocukluðu olurdu? Anne sevgisi baba sevgisi, çocuk olmak nasýl bir þeydi. Ýþte bunlarý düþünürken cývýl cývýl seslerle birden yüzü gülümsedi. Mahallenin çocuklarý hemen Berrin hanýmýn evinin önündeki parkta oynuyorlardý. ''Berrin teyze bizimle oyun oynar mýsýn?'' Berrin haným;
'' Elbette oynarým çocuklar! Peki, söyleyin bakalým bugün ne oynayacaðýz?'' Çocuklarýn içlerinde yanaklarý pembe hafif çilli tatlý mý tatlý Çiçek isminde bir kýz çocuðu vardý. Berrin Haným, Çiçek'i çok severdi. Çiçek'in annesi de onu dünyaya getirirken vefat etmiþti. Çiçek;

      '' Evcilik oynayacaðýz sen benim annem olur musun?''

      Berrin haným; '' Elbette olurum hem de seve seve '' diyerek çocuklarýn yanýna parka indi ve onlarla orada saatlerce oynadý. Evin avlusuna geldi çaydanlýk hala kaynýyordu, gidip çay almak istedi, fakat azýcýk dinlenmek için avludaki hanýmelilerin altýndaki eski tahta sandalyede dinlendi. 

       Ne yazýk ki bir türlü çocukluðunu yaþayamamýþtý. Ýlerleyen yaþýna raðmen çocukluðunda yaþadýðý olaylarý unutamýyor ve nerede bir çocuk görse þefkat ile yaklaþýyordu. 

       Berrin Haným avludaki yerinden kalkarak boþalan çay bardaðýný eline aldý ve mutfaða geçti. Bardaðýný yeniden çay ile doldurdu.

      Olduðu yerden kalktý, odanýn içerisinde dolaþmaya baþladý. Sonra telefonu eline aldý. Telefon etti. Biraz konuþtu ve konuþmasý kýsa sürmüþtü. Sonra oturdu daktilosunun baþýna ve yazmaya baþladý.

      Bardaðýnda bitmek üzere olan çaydan bir yudum daha aldý. Derin bir nefes aldý. Duygu yüklü gözlerin hafif neminde yüzündeki o mutlu gülümsemenin verdiði mutluluðu doya doya yaþamak istiyordu artýk.

      Telefonun diðer ucunda konuþtuðu kiþi oðlu Mustafa idi. Berrin haným üzücü çocuk yýllarýnda amcasýnýn dayaklarýna bile alýþmýþtý. Okul dönemlerinde yatýlý okuduðu için rahattý. Köyünü çok sevmesi ve özlemesine raðmen yaz mevsiminin gelmesini hiç istemezdi. Çünkü baþýna gelecekleri tahmin edebiliyordu. Ama mecburdu köyüne gitmeye. Kimsesizdi. 

       Yorucu ilkokul ve ortaokul yýllarýndan sonra hayatý biraz da olsa düzene girmeye baþlamýþtý. Berrin Haným'ýn hayatý hep çalýþmakla geçmiþti. On beþ yaþýna kadar yazlarý köyde amcasýndan çekmediði kalmamýþtý. Küçük yaþta çektiði bu çilelere raðmen dersleri çok güzeldi. Okulunda da baþarýlý bir öðrenciydi. Üniversite okuyup doktor olmak istiyordu. Bu þartlar altýnda belki hayallerini gerçekleþtirmesi çok zor gibi görünse de o bunu baþarmak için elinden geleni fazlasýyla yapýyordu. Berrin okuldaki baþarýsýnýn yaný sýra sevilen de bir öðrenciydi. Çeþitli okul aktivitelerinde aranan bir isimdi. Edebiyat öðretmeni Hatice Haným'ý çok severdi. Hatice Haným da Berrin'i çok severdi. Rahmetli annesinin saçlarý gibi upuzun kestane rengi saçlarý vardý Hatice Haným'ýn. Berrin resimlerinden gördüðü kadar tanýdý annesini. Kokusunu hiç bilemeden duyamadan. Hatice Haným Berrin'in yaþadýklarýný anlattýklarýndan dolayý az çok biliyordu ve çok üzülüyordu. Bir gün Berrin ile konuþmaya karar verdi. Berrin ortaokul üçüncü sýnýftaydý. Tenefüste duvarýn dibine çömelmiþ duvar dibinden büyüyen minik papatyalarý seyrediyordu.     Hatice Haným;

      '' Berrin sana bir teklifim var. Eðer kabul edersen dünyanýn en mutlu insaný  ben olurum'' dedi. Berrin þaþkýnlýkla öðretmeninin ne söyleyeceðini bekliyor ve heyecanlý gözlerini bir o yana bir bu yana kaçýrýyordu.

       ''Berrinciðim ben babam ile birlikte yaþýyorum. Anlatmýþtým annem rahmetli olmuþ ben de annemi hiç tanýmadým senin gibi. Kardeþlerim de evlendi gitti. Eðer sen de kabul edersen tahsilinin ve hayatýnýn diðer geri kalan kýsmýnda bizimle birlikte yaþamaný teklif ediyorum'' Berrin çok duygulanmýþtý. Öðretmenini zaten çok seviyordu, hiç bilmediði anne kokusunu onda duyar gibi oldu. Sevinçle hiç düþünmeden boynuna atladý ve '' Çok sevindim , çok teþekkür ederim, öðretmenim elbette kalýrým! '' dedi.

 

        Berrin hemencecik kabul edivermiþti öðretmeninin teklifini. Yaþadýðý hayat o kadar acýmasýz davranýyordu ki ona kabul etmekten baþka þansý da yoktu aslýnda. Artýk amcasýnýn dayaklarýndan babaannesini çok sevmesine raðmen kurtulacaktý. Aðýr yorucu köy iþlerine de veda edecekti. Hayallerinin peþinden koþacak ve huzur içinde olacaktý. 

        Hemen o hafta sonu öðretmeni amcasý ile görüþtü. Zaten amcasý da Berrin'i hiç sevmediði ve bir yük olarak gördüðü için seve seve onayladý. Hatice Haným o gün Berrin'i evlerine götürdü. Babasý ile tanýþtýrdý. Hatice Haným'ýn babasý 60'lý yaþlarda, ak sakallý, tonton sevimli güleç yüzlü bir insandý. Ýsmi Abdullah idi. Abdullah amca Berrin'i görür görmez cebinden bir þeker çýkardý. '' Öp bakalým kýzým elimi. Yeni yuvan huzurlu bu senin gibi tatlý olsun'' dedi. Berrin hayretler içindeydi. Hiç tanýmadýðý ilk defa gördüðü birine kaný hemen de ýsýnmýþtý. Abdullah amca iyice yaþlanmýþtý. Çocuklarý büyümüþ, evlenmiþ bir sürü torunlarý olmuþtu. Kýzý Hatice onun can yoldaþý gibiydi artýk bir can yoldaþý daha olacaðý için çok mutluydu. Hem de zavallý Berrin'i yaþadýðý bu ýzdýraptan kurtarmanýn huzuru gözlerine yansýyordu. 

        Eþi son evladý Hatice'nin doðumunda aniden hakkýn rahmetine kavuþunca, köy yerinde çocuklarýyla bir baþýna kalakalmýþtý. Ve biliyordu köy iþlerinin ne kadar aðýr  olduðunu. Evlatlarýný bu yükün altýna sokmak istemedi. Büyüdüklerinde   meslek sahibi insanlar olmalarý amacýyla  þehre yerleþmiþti. 

       Abdullah amca Berrin'in neler yaþadýðýný tahmin ettiði için ona iki kat fazla sevgi gösteriyordu. Berrin kýsa zamanda yeni yuvasýna alýþmýþ ve derslerine konsantre olmuþtu. Lise yýllarýnda öðretmeni Hatice Haným'ýn da yardýmýyla baþarýlý bir þekilde üniversite sýnavlarýna hazýrlanmýþ ve istediði bölüm olan týbbiyeyi kazanmýþtý. 

       Okul için Ankara'ya gidip kayýt yaptýrmasý gerekiyordu. Hatice Haným Abdullah amca ve Berrin çok heyecanlýlardý. Kayýt iþlemleri için Ankara'ya gittiler. Berrin'i hemen okulun yakýnlarýnda bir kýz yurduna yerleþtirdiler. Artýk veda vakti gelmiþti. Berrin hayatýnda ilk kez anne ve baba sevgisini bu güzel yürekli insanlardan görmüþtü. Onlarla vedalaþmak çok aðýr gelse de eðitimini tamamlayýp doktor olmak için her þeye hazýrdý. 

      Yaþlý gözlerle vedalaþýrlarken Abdullah amca ; '' Berrin kýzým bu üç yýl içinde seninle birlikte çok güzel günlerimiz oldu sen de benim bir evladýmsýn. Evlatlarýmýn hepsi okudular meslek sahibi oldular beni utandýrmadýlar. Çok þükür Rabbim bana senin gibi bir çiçek daha verdi ve sen de beni mahcup etmedin. Bahtýn güzel zihnin açýk hayatýn huzur dolu olsun güzel kýzým. Hakkýný helal et '' dedi.

      Berrin;

       '' Abdullah amca ben hayatýmda kimseden görmediðim sevgiyi ilgiyi huzuru sizlerde buldum. Sizler benim asýl ailemsiniz siz babam gibi, Hatice öðretmenim ise annem gibi oldu. Allah sizlerden razý olsun asýl siz hakkýnýzý helal edin.'' dedi. Ve bir müddet daha birlikte vakit geçirdikten sonra zar zor da olsa birbirlerinden ayrýldýlar. Hatice Haným Berrin'e çok güvendiðini yüzünü kara çýkarmayacaðýný ve güzel haberlerini beklediklerini söyledi. 

        Artýk üniversiteliydi ve Ankara'da tek baþýna yepyeni bir hayata daha baþlamýþtý Berrin. Üniversite yýllarýnda da diðer tahsil hayatýndaki baþarýyý fazlasýyla gösterdi. Eþi Ersin ile de týbbiyede tanýþmýþ üçüncü sýnýfta evlenmiþlerdi. Bir taraftan yarým gün çalýþýyor bir taraftan ise okullarýna gidip geliyorlardý. Ersin'in ailesi Ankara'ya uzak bir þehirde yaþýyorlardý. Evlenmesine de onay vermedikleri için gizlice evlenip her þeye rest çekmiþlerdi. Hayata birlikte tutunmaya çalýþýrken daha týbbiyeyi bitiremeden birde evlat sahibi olacaklarýný öðrendiklerinde önce þaþkýn gözlerle birlerine bakmýþ sonra güvenli bir gülümsemeyle '' biz bunu da baþaracaðýz'' diyerek yollarýna devam etmiþlerdi. Torunlarý olacaðýný öðrenen Ersin'in ailesi de bu durumdan mahrum kalamayýp Ankara'ya yerleþmiþlerdi. Hem Berrin'i tanýyýnca onlar da çok sevmiþ ve hemencecik kabullenmiþ. Daha evvelden kabul etmedikleri için üzülmüþ ve  af dilemiþlerdi. 

        Berrin'in oðlu Mustafa dünyaya geldiðinde anne olduðunun müjdesini Abdullah amcasý ve Hatice öðretmenine haber vereceði zaman eve gelen telefon ziliyle birden irkilmiþti. Abdullah amca ve Hatice Haným Berrin'e sürpriz yapmak için Ankara'ya gelirken yolda bir trafik geçirmiþ ve hakkýn rahmetine kavuþmuþlardý. Berrin anne olmanýn mutluðunu yaþayamadan derin bir hüzne bulanmýþtý. Uzunca bir süre bu bunalýmdan kurtulamamýþ. Bir türlü kabullenememiþti onlarýn öldüklerini. Neler oluyordu böyle ? Hayatý yeniden mi buhranlar içinde geçecekti? Berrin kafasýndaki bir sürü endiþe ile ard arda aksilikler yaþamaya baþlamýþtý. Eþi Ersin her ne kadar da onu teselli etmeye çalýþsa da baþaramamýþ ve baþka baþka aþklarda medet ummaya baþlamýþtý. Ortak bir okul arkadaþlarýnýn vasýtasý ile tesadüfen bunu öðrenen Berrin, üzüntüden ne yaptýðýný bilemiyor, devamlý aðlýyordu. En kýsa zaman içinde boþanmýþlardý. Mahkeme çocuklarýnýn velayetini babaya vermiþ ve Ersin oðlunu ve ailesini de alýp Ýstanbul'a yerleþmiþti.

         Berrin artýk yapayalnýzdý. Kötü hatýrlarla dolu çocukluk yýllarýnýn ardýndan üç yýl birlikte huzur içinde yaþadýklarý Hatice öðretmeni ve Abdullah amcasýný kaybetmiþ, eþiyle boþanmýþtý. Sanki bu hayatta bütün aksilikler onu buluyordu. 

         Göreve baþladýðý yýllarda Berrin sýk sýk oðlunu ziyaret için Ýstanbul'a gidip geliyordu. Oðluyla hasret giderip onun kokusuna doyamadan geri dönüyordu. Bir süre sonra eþinden bir telefon almýþ ve eþinin kariyeri için yurt dýþýna yerleþeceðini öðrenmiþti. Dünyasý baþýna yýkýlmýþtý. Kendisi zaten anne baba sevgisine muhtaç büyümüþtü bir de oðlunu bu sevgiden istemeden mahrum býrakmanýn ve evladýndan ayrý düþmenin acýsýný hazmedemiyordu. Mecbur kalmýþtý oðlundan ayrý düþmeye. 

        Uzun yýllar oðlunu göremeyen Berrin ondan sýk sýk haber alsa da telefon ile görüþse de bir türlü içindeki özlemi dindiremiyordu. Aradan 25 koca yýl geçmiþ oðlu koskoca adam olmuþ ama o hala onu görememiþti. Berrin Haným evinin önündeki parkta çocuklarla oynadýktan sonra avluda dinlenip içeri geçtiðinde çalan telefon zilinin ardýndan oðlu Mustafa ile görüþmüþ ve onun Türkiye'ye geleceðini babasýnýn vefat ettiði haberini almýþtý. Berrin eski eþi Ersin'i çok sevmiþ, ondan ayrýldýktan sonra kendini mesleðine çocuklarýna ve yazý yazmaya adamýþ, hiç kimseyi sevememiþti. Gözleri nemlenmiþ inci taneleri dökülmeye baþlamýþtý. Bir taraftan da büyük bir telaþ ve heyecan içindeydi. Oðlu Mustafa artýk onunla birlikte Ankara'da yaþayacaktý. 

        Oðlunun gelmesine üç hafta vardý. Berrin haným hayatýnda hiç mutlu olmadýðý kadar mutlu ve dinamikti. Bütün evi boyamýþ temizlemiþ, oðluna çatý katýný düzenlemiþti. Oðlunun hangi yemekleri sevdiðini bilmiyordu; bilseydi ona elleriyle neler hazýrlayacaktý. Heyecanla gün sayýyor. Günler geçmek bilmiyordu. 

        Nihayet oðlu uçaða binmiþ Ankara'ya geliyordu. Berrin Haným en güzel kýyafetini giymiþ, havaalanýna oðlunu karþýlamaya gitmek için yola çýkmýþtý. Evinin hemen beþ dakika uzaðýndaki taksi duraðýndan bir taksiye atlayýp hemen hava alanýna gidecek ve yirmi beþ yýlýn özlemi ile oðlunun boynuna sarýlýp onu doya doya koklayacaktý. Berrin Haným duraða yaklaþtýðýnda tam karþýdan karþýya geçerken aniden bir fren sesiyle irkilmiþ yere yýðýlmýþtý. Zavallý Berrin Haným acýlar içinde geçen hayatýnda oðluna kavuþacaðý gün doktorlarýn bütün çabalarýna raðmen kurtarýlamamýþtý. Oðlu Mustafa annesinin cenazesine üzüntü ile katýldýktan sonra birlikte yaþacaklarý eve geldiðinde etrafý dolaþmaya baþladý. Annesi onun için ne kadar da özenle hazýrlanmýþtý. Rahmetli yaþasaydý güzel günler hayali içindeydi Mustafa.

        Annesinin odasýna girdiðinde gözlerine inanamadý. Babasý her sene Mustafa'nýn bir resmini Berrin Haným'a yollardý. Ve resimlerin hepsi özenli bir þekilde komidinin üzerinde duruyordu. Komidine yaklaþtý ve çekmeceyi açtý. Çekmecede bir sürü ajanda vardý. Berrin Haným adeta oðlu Mustafa'ya olan hasretini ve onsuz geçen günlerde neler yaptýðýný ve günlerinin nasýl geçtiðini bu defterlere yazmýþtý. Mustafa komidinin hemen yanýndaki koltuða oturdu ve defterleri nemli gözlerle okumaya baþladý. Okuduðu ilk defteri kollarýnýn arasýna sýmsýký sararak kokladý ve öptü. Ve þunlarý söyledi ; '' Annem mekânýn cennet olsun.''

          Yasemin ÜNLÜ