Remzi Dayı
Bastonu elinde,
Saçları ağarmış ve bükülmüş beli,
Bıyıkları sigaradan sapsarı,
Elinde yeşil kart evrakı,
Yürüyor kentin sokaklarında Remzi dayı.
Beceremediği resmiyetle, dolaşıyor resmi kurumları.
Çocuklarından birisi polis, diğeri doktor,
Almanya’ya gelin verdi küçük kızı,
Büyüğü Ankara’da.
Bir Köroğlu bir ayvaz,
Yaşıyorlar Sakine’siyle yalnız evlerinde.
İhtiyarlık diyor her gittiği yerde,
Gençliğin kıymetini bilin.
On yedisinde evlendi,
Yirmisinde askere gitti,
Ve çocukları oldu.
Sırtında taşıdı tüm yükünü kentin,
Okutmak için çocukları.
Yalnız kalacağını hiç tahmin etmemişti,
Gençlik dolu dizgin akarken,
Elden ayaktan düşeceğini
Ve akan çatının kiremitlerini bile onaramayacağını,
Hiç tahmin etmemişti.
Komşular yardım ediyordu hayata tutunmasına artık,
Bir de Sakine’si,
Hayatının ışığı.
Malı mülkü yoktu yıkık dökük evinden başka,
Tüm kazandığı çocuklarıydı,
Bir çırpıda kaybettiği sonra.
(
Remzi Dayı başlıklı yazı
MESUT ÇİFTCİ tarafından
12.06.2009 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
