Serkan Bey Ýstanbul’a köyünden kalkýp öðretmenlik yapmaya gelmiþti. Yerleþtiði mahalle ona çok yabancý geliyordu. Apartmandaki komþularý bile Serkan Bey’e bir hoþ geldin dememiþti. Onu býrakýn birbirleriyle selamlaþmayý bile istemiyor gibiydiler. Serkan Bey kendi kendine düþündü. Bari kapý komþusu Sami Bey ona bir merhaba deseydi. Tanýþmalarý da bir tuhaf olmuþtu. Serkan Bey Sami Bey’i evine girerken görmüþtü. ‘ ‘ Merhaba efendim, ben yeni komþunuz Serkan ya siz? ‘ ‘ demiþti. Ama kapý komþusu kýzmýþ gibi ‘ ‘ Ben de Sami ‘ ‘ diyerek kapýyý Serkan Bey’in yüzüne kapamýþtý. Serkan Bey ise buna bir mana verememiþti. Yoksa þehirde komþu komþunun külüne hiç muhtaç olmaz mýydý? Karþýlaþtýðý durum Serkan Bey’e oldukça saçma geliyordu. Oysa kendi köyünde böyle miydi? Selam verenin selamýný almamak ayýptý. Bütün köy kardeþ gibi her þeylerini paylaþýrlardý. Çokça sohbet ederlerdi. Ama yine de birbirlerinden sýkýlmazlardý. Þehirde karþýlaþtýðý bu durum, hayli canýný sýkmýþtý.

 

Dýþarý çýkýp biraz dolaþmaya karar verdi. Sokak kalabalýk olsa da kimse birbiriyle iki çift laf etmiyordu. Serkan Bey sohbet edip derdini dökecek birilerini arýyordu ama nafile… Onca kalabalýðýn arasýnda  aðzýný açýp tek kelime konuþacak birini bulamadan ilerliyordu. Ama bir dakika! O da ne! Sanki Serkan Bey’in konuþacak birini aradýðýný anlamýþ gibi ona doðru gelen biri vardý. Bu Serkan Bey’i hem þaþýrtmýþ hem de sevindirmiþti. Adam yanýna yaklaþýp ‘ ‘ Merhaba, nasýlsýn? ‘ ‘ dedi. Serkan Bey düþünmeye koyuldu. Durum þaþýrtýcýydý. Acaba köyünden biri miydi? Yok caným, öyle olsa kendisi hatýrlamaz mýydý? Acaba okulundaki baþka bir öðretmen miydi? Ýyi de daha okula hiç uðramamýþtý. Yani bu beyefendiyi daha önce görmediðinden emindi. Hem sizli bizli de konuþmuyordu. Bu çok tuhaftý. Kendi düþüncelerinden sýyrýlýp karþýlýk verdi. ‘ ‘ Merhaba efendim ben iyiyim siz nasýlsýnýz? ‘ ‘ dedi. Gizemli bey ‘ ‘ Dostum ben de iyiyim de, sizli bizli konuþmasak? Yabancý mýyýz biz? ‘ ‘ dedi. Serkan Bey þaþkýnlýkla ‘ ‘ Deðil miyiz? ‘ ‘ dedi. Gizemli bey ‘ ‘ Tabii ki deðiliz þaþkýn! Hadi gel de bir kafede oturup bir þeyler içelim, ne dersin? ‘ ‘

 

Beyefendi öyle dostça öyle içten teklif etmiþti ki kýrmak mümkün deðildi. Beraberce yürüdüler. Bir yerde oturup çay içtiler, sohbet ettiler. Serkan Bey’in köyünden þehirdeki insanlara kadar konuþtular. Bir ara Serkan Bey ‘ ‘ Eee sizden hiç bahsetmedik. Hem açýkçasý daha adýnýzý dahi bilmiyorum ‘ ‘ dedi. O an gizemli adam saatine baktý ve geç kaldýðýný, acilen gitmesi gerektiðini söyledi. Hýzlý adýmlarla uzaklaþmaya baþladý.

 

Serkan Bey kendisini rahatlatan, sohbetiyle arkadaþlýk eden bu adamýn böyle apar topar nereye gittiðini merak ettiði için takip etmeye karar verdi. Ardýndan gitmeye baþladý. Gizemli adam Sami Bey’ e rastlamýþtý. O da ne? Sami Bey’e de aynýný yapýyordu. Sami Bey’e de içtenlikle selam verdiðini gördü. Fakat Sami Bey onu baþýndan savdý. Serkan Bey buna bir anlam verememiþti. Cesaretini toplayýp Sami Bey’e davranýþýnýn nedenini sordu. Sami Bey ‘ ‘ Sen onu tanýmazsýn. O bu mahallenin delisi. Tanýmadýðý adamlarla kýrk yýldýr tanýþýyormuþ gibi sohbet eder. Adama derdini anlattýrýr. Sonra bir bahaneyle çeker gider. Bunu yapýnca ne kendine bir fayda saðlar ne de karþýdakine bir zarar verir. Niye yaptýðýný kimse bilmez. Bu da böyle bir deli. ‘ ‘ dedi. Serkan Bey çok þaþkýndý. Ama þunu anlamýþtý. Þehirde tanýmadýðýn birine tebessüm etmek, selam verip sohbet etmek için herhalde deli olmak gerekiyordu…