Online Üye
Online Ziyaretçi
Sevgi bahçesinde gül yetiştirmenin önemine inanan gül yüreklilere seslenmek istiyorum. Uzun soluklu bir yazı düşünüyorum. Bakalım bu yazı dizisini kimler takip edecek kaç kişi okuyacak. Sabırla tamamı okunacak mı? Bakıp göreceğiz. Yazımızı bir kişi bile okusa önemli. Mesajımızın ulaşması yeter de artar bile… Yazımız sevgi üzerine olacak. Muhatabımız misk kokulu rengârenk çiçek yetiştiren bahçıvanlar, Cennet kokulu yavrularını yetiştiren anne-babalar ve sevgi konusunda duyarlı hassas gönüller olacak. Gönül çağlayanımızdan güzel yüreklere seherde vakti damlayan şebnemler misali birkaç damla düşürebilirsek ne âlâ… Aşk dolu gönüllere bir “Sevgi Buketi” sunmayı düşünüyorum. Gerçi eğitime ömrünü veren gönül fatihleri, sevginin ne kadar önemli olduğunu benden çok daha iyi bilirler. Ama bu aciz kalemin bir tutamda olsa bu çorbada tuzu bulunsun istedim.
Kalplerin anahtarı, ruhların gıdası sevgidir. Çünkü sevginin açamayacağı hiç bir kapı yoktur. İnsanın hayatı sevmesi için birçok neden vardır ki, bunları saymakla bitiremeyiz. İnsan ne kadar mutsuz, karamsar da olsa yine hayattan vazgeçmek istemez. Hayatı sadece madde olarak değil, manen ruhsal duygular ve hislerle de yaşamak olduğunu bilir. Dünyadaki her şeyi sevebilmek için insanın önce kendini sevmesi gerekir. Kendini seven başkalarını da sever. Onlarla tanışır, görüşür, dertlerini ve sevinçlerini paylaşır.
Tanışmak, birlikte başlamaktır. Birlikte solumak, birlikte duymak, birlikte zorluklara dayanmak ve katlanmaktır. Tanışmak sele dönüşen bir rahmet içinde birlikte sırılsıklam ıslanmaktır. Birbirini sevenler, dinleyenler, birbirine söyleyenler, uyaranlar ve uyarılanlardır. Tanış olmak, evrene, eyleme, sorumluluğa ve sabahlara beraber uyanmaktır. Tanışmak; Mevlana’nın dediği gibi “Dilsiz dudaksız konuşmak, bakışmak, bağışlamaktır. Barışmadan, bağışlamadan Hakk’a ulaşılmaz.”
İnsanoğlu kendine saygı ve güven duyduğun sürece, en önemlisi de sabrettiğinde hayatı tüm güzellikleriyle sever. Sabırla tüm duygulara gem vurulur, sabır esenlik, barış ve huzurdur. Sabır tükenmez bir hazinedir. Sabır, yüzünü ekşitmeden acıyı yudumlamaktır. Sabır en güzel huydur. Başkalarının eksik ve hatalarını aramak yerine, öncelikle kendi eksik ve hatalarımızı bularak başlamalıyız. Hatasız dost arayan dostsuz kalır. Kusur aramak bize bir şey kazandırmaz. Hayatta mutlu olmanın bir yolu da herkesi olduğu gibi kabul etmektir. Ruhumuzu, kişiliğimizi her zaman iyiye, doğruya, güzele yöneltebilmeliyiz. İnsanları farklı özellikleriyle, hata ve kusurlarıyla sevmeliyiz. Ne derler? “Hatasız kul olmaz”, “Beşer şaşar.”
Sevgi sihirli bir sözcüktür, bütün kapıları açar, hayatımızın vazgeçilmez tutkusudur, onsuz yaşam düşünülemez. Sevgi sonsuz pınardır, sevgi yaşama amacıdır. Sevgi paylaşmaktır, önce sev sonra ne yaparsan yap diyen ne güzel söylemiş. Sevgi, sevilen için kabule en yakın duadır. İnsanların güven bunalımını aşmasının en emin yolu sevgidir.
Sevgimizi artırmak mı istiyoruz? Gelin o zaman sevdiğimizi belli edelim, konuşurken gözlere bakalım, acıları dinleyelim ve paylaşalım, başarıları takdir ederek duyguları anlamaya çalışalım.
Okullarımız, çocuklarımızı geliştirmeyen, becerisini ve sevincini yok eden özensiz sıkıcı yerler olmamalıdır. Okullarımız dünyanın en güzel ve sevinç veren yeri olmalıdır. Öğretmeyi ve öğrenmeyi en büyük mutluluk kaynağı olarak görmeliyiz. Bunu sevgi ile yapalım, sevgiyi eksik etmeyelim. Her öğrendiğimiz şey kendimizi yenilememizi sağlar.
Sevgi konusunda; Tolstoy: “Anladım ki insanlar kendilerini düşünüp, yaşıyor görünse de hakikatte onları yaşatan tek şey sevgidir. Kim severse Allah’a yaklaşır. Allah da ona yaklaşır. Çünkü O, sevgiyi yaratandır.” diyor. Stres yerine neşe, karamsarlık yerine ümitli olmayı denemeliyiz. Elimizdekinin kıymetini bilip, bundan mutluluk duyabilmeliyiz. (DEVAM EDECEK)