“Anneleri bir gün deðil, her gün anmak dileklerimle….”

Anne; aile, yuva, birlik olma, paylaþma, mutluluk devþirme demektir. Annenin var olduðu evde zenginlik, þatafat o kadar önemli deðildir. Çünkü anne; zenginlik, huzur, dayanýþma, hayata tutunma, yaþama sevinci ve mutluluk demektir.

O yüzden senede bir gün deðil, her gün, her an  hatýrlayýp kýymetini bilmemiz elzemdir.

Annelere karþý hissettiðimiz ilgi, sevgi, saygý ve deðer verme gibi güzel duygularýmýzý erteleyerek,  Mayýs ayýnda “sadece bir gün” hatýrlamak, O’nlara yeterinde deðer verdiðimiz anlamýna gelmez.

Sevgi, yüreklerde çaðlayarak, sevilenleri kuþatan yüce bir nehirdir. O ferman dinlemez. Hissedilen yoðun duygularý istesek de erteleyemeyiz. Öyleyse sevdiklerimizi koþulsuz, beklentisiz ve kesintisiz baðrýmýza basmayý bilmeliyiz.

Anne, var olmanýn þifresidir. Dünya kurulduðundan bu yana her sorunun, her engelin çözücüsü, dikenli tarlalarýn goncasý, susuz çöllerin vahasý, beceriksiz ellerin mahareti, baþarýlý erkeklerin mimarý, baþarýsýz erkelerin tamamlayýcýsý olmuþtur.

O yüzden toplumda en çok ihtimam gösterilmesi gereken kadýndýr. Muhataplarýnýn O’na hitap ederken “kýrmamak ve üzmemek adýna” çok dikkatli ve titiz davranmasý gerekir. Çünkü kýymetlidir, çünkü hassas ve narindir.

Buna raðmen anne, toplumda bir türlü hak ettiði yeri alamamýþ, “koruduðu kolladýðý, dünyaya getirdiði” erkeðin yanýna eþit þekilde oturamamýþtýr.

Buna da katlanmýþ, “nazik bedenini, ince ruhunu hýrpalayan devasa meþakkatlere katlandýðý haldei” yine  erkeklere yarenememiþtir.

Peki erkek ne ister kadýndan? Ýþte sorun burada galiba. Çünkü “bazý erkekler”(!) istemeye alýþtýrýlmýþ bir kere. Hep almýþ, aldýkça “yine,,,” diye haksýz yere feryat etmiþtir..

Almaya alýþan bencil yürekler, vermesini bilemez ki. Ýstesen de vermez, bu yüzden insanlýk adýna; sevgiden, deðer vermeden, merhametten, þefkatten, acýma hissinden, yoksundur. Bu duygulardan mahrum biri, dünyanýn en tehlikeli varlýðýdýr adeta. Bir erkek “can” dediði birine neden ve nasýl kýyabilir? Açýklayabilen olsaydý zaten bu sorun da çözülmüþ olurdu.

Annenin ruhu, has ipeklerden daha þeffaf, en nadide tüllerden daha incedir oysa. O’na sarf edilen sözlerin, zarafetsiz, kaba ve uluorta söyleniþ biçimi O’nu derinden yaralayabilir.. Söylenen en kibar sözcüklerin bile tekrar tekrar filtre edilmeden  sarf edilmesi; karþýlýðýný tam olarak bulamamasý ihtimaline karþý sakýncalý olabilir.

Bu hitaplarýn,annenin taþýdýðý deðeri tam olarak ifade edebilmesi,  taþýdýðý kýymete uygun olmasý gerekir. O yüzden kadýna en deðerli,  en nazik en müstesna söylemlerin, yine en uygun jestlerle, saygý ve sevgi çerçevesi içinde  ifade edilmesi elzemdir.

Kadýn her olumlu þeyin en iyisine, en güzeline, en seçilmiþine layýktýr. Böyle düþünmek, bir kadýn için kesinlikle ayrýcalýk deðil, ihmal edilmemesi gereken bir vazife, vicdanlar için borçtur.

Bazen anne demek “kýymeti bilinmeyen ortamlarda”; hüzün, çile, keder, meþakkat, heder olma, kendini feda etmenin adýdýr. Ýtilip kakýlmanýn, hakaretin, aþaðýlanmanýn, deðersizleþtirilmenin, küçük düþürülmenin, özgürlüðünün ipotek altýna alýnmasýnýn, þiddetin, bazen de canýný vermenin adýdýr.

Aðaçlarýn kesilmesine, karettalarýn yuvasýnýn bozulmasýna, kýyýya vuran ölü balýklara, koparýlan çiçeklere aðlayan, haklý ve cesurca haykýran bizler, kadýnlarýmýza neden gereken ihtimamý gösteremiyoruz? Ýþte insanlýk duygularýmýzýn sýnavý burada yatmaktadýr.

Kadýnlarýmýz hak ettikleri ilgi ve ihtimamý doya doya yaþadýðý, gözlerinin içi gülerek mutluluða doyduðu gün, bu topluma huzur gelecektir. Bu da O’nu yeterince anlamaktan, anlayabilmekten geçmektedir sanýrým. Çünkü O eþsiz bir kýymet ve bir hazinedir.

Kadýn, erkekler için bir aksesuar deðildir. Eðlenilecek eþya, vakit geçirilecek meþgale, iþ gördürülecek makine veya çocuk üreticisi hiç deðildir. O’nu böyle görmek, bir maharet, erkeklik semeresi, güç gösterisi asla olamaz. Böyle bir hak veya ayrýcalýk, hiç kimseye verilemez.

O, toplumun ve erkeðin; tamamlayýcýsý, ekmeði, suyu, evi, caný, cananý, en sevgilisi, gözünün nuru, kalbinin sevinç kaynaðý, yaþama sevinci, dostu, sýrdaþý, biricik arkadaþý, ömrü, evinin direði, baþýnýn tacý, tesellisi, en kýymetlisidir. Kýzý, kardeþi, eþi, anasý ve var oluþ sebebidir.

O’nsuz bir hayat düþünülemez. Olsa bile bu hayat yaþanamaz. Çünkü hayat O’nunla anlamlýdýr. Maddi yer küresinin deðer kazanmasý, kýymetli olmasý da kadýn sayesindedir. Metafizik boyutumuzun içinde de vardýr.

Ruhumuzun huzur bulmasý, sevinçlerimiz, mutluluðumuz, deðer yargýlarýmýz vb. hep kadýnýn bize sunduðu manevi kýymet sayesindedir.

Çocuklarýna daha güzel bir dünya kurma adýna hayatýný feda etmenin adýdýr anne. Temizliðe gitmek, gündelikli en zor koþullarda çalýþmak, sokaklardan çöp toplamak da annenin yaþam biçimidir bazen.

Çünkü o yemez yedirir, giymez giydirir. Kendine zaruri ihtiyaçlarýný almaz, evladý rencide olmasýn diye en kalitelisini ona almaya çalýþýr. Okusun “adam olsun” diye çalýþtýrmaz, hýrpalatmaz, yormaz, kendine yardým dahi ettirmez.

Anne alýn teriyle, onurluca, dürüst ve helalden kazanýyorsa, çalýþtýðý iþin utanýlacak hiçbir yönü yoktur, olamaz da. Hatta bu özveriden gurur duyulmalýdýr.

Her makam ve meslek sahibi, annesi sayesinde bir yerlere gelmiþtir. Anne, milleti oluþturan her ferdin mihenk taþýdýr. Yeri geldiðinde iþçidir, askerdir, polistir, hemþiredir, doktordur, mühendistir, öðretmendir, Kaymakamdýr, Validir, genel müdürdür, vekildir, bakandýr baþbakandýr.

Bu makamlarda bulunanlarýn da annesidir. Yani anne “ itibar, makam, þöhret, vakar, onur, haysiyet ve þeref demektir. Bu yüzdendir kýymeti, bu yüzdendir ayaðýnýn altýnýn öpülmeye layýk görülmesi.

Bir ülkenin felakete gitmesinin, ya da yükselmesinin sebebi yine annedir. Çünkü anne geleceði inþa edecek olan biricik çocuklarýmýzýn yetiþtiricisi, hayata hazýrlayýcýsý ve mimarýdýr.

Mukaddes dinimizin emirleri, köklü saygýn ve deðerli bir millet olarak; geleneklerimiz, göreneklerimiz, onurlu bir insan olarak taþýdýðýmýz; merhamet, deðer verme, sevgi, hürmet vb. gibi hasletlerimiz, görgü kurallarýmýz anneye gerekli saygýyý, deðer vermeyi, sevmeyi, kýrýp incitmemeyi emretmektedir.

Cennet O’nun sayesinde çok yakýnýmýzda, ayaklarýnýn altýndadýr. Bu ayaklarý laikiyle öpebilenlere ne mutlu.

Dualarýnda, umudumuz, baþarýlarýmýz, saðlýðýmýz, mutluluðumuz, huzurumuz, kurtuluþumuz vardýr. Bunlarý idrak eden kalplere, gönlüne yerleþtirmiþ yüreklere ne kadar gýpta edilse azdýr…

Vakarlý, özverili, merhamet timsali, sevgi çaðlayaný, ömrümüzde açan eþsiz çiçeklerimiz. Nefesimiz, suyumuz, yüreklerimizin huzuru, hanelerimizin mutluluk kaynaðý, ecemiz, gündüzümüz ve gecemiz.

Kadýnlarýmýz, pýrlantalarýmýz… Kýzýmýz, eþimiz, anamýz, bacýmýz… O’nlar bizim baþ tacýmýz… Her gününüz mutlu, huzurlu, saðlýklý ve esen geçsin… Ruhunuz ve kalbiniz hiç incinmesin dileklerimle…

Sevgiyle kalýn…

                                                                              Seyfettin KARAMIZRAK