Nereye Kaçar?
İnsan insandan nereye kaçar
İnsandan kaçana kim sahip çıkar
İnsanı anlamayanı ancak şeytan anlar
Yüreği de kendisiyle bir ömür ağlar
Sanır ki İrem bağlarını kurar
Oysa neyi varsa az sonra yıkar
İçi boş kalırken elbet içten ağlar
Onu kabul etmez bile dağlar
Sevdanda uzağa tuzağa düşer
Kendine bile küser
Fark etmez ama kendini üzer
Gönül tarlasına mayınları düzer
Bunları zamanla anlar
Anlayınca yıkılır koca güvendiği dağlar
Koşarken insana yolları yıkıktır canlar
Ateş ocağa düştü mü canlar kim söndürür
İnsan söndürür
İnsanı severse Mevla söndürür
Yoksa güvendikleri süründürür
Hatta kök söktürür
Ne tende can kalır ne başta akıl
Gam yolunda virane illerde
Güvendikleri der takıl
Oysa aşkla o dile aşk dolu söz mü yok
Hani dün her şeye karnındı tok
Gonca güllerin yok açmaya
Yüz bin cefa çektin sevmediler seni
Böyledir onlar sevmezler ki seni bu değil yeni
Önce dikeni sonra hançeri saplarlar
Dönmez isen yolunda uçurumdan atarlar
Halay takımını da başına kurarlar
Hastasın belli ümidin yok ümit haktandır
Yolun devasızdır devaya dön yol yakındır
Çok gittik bu yollarda döndük şükür
Haydi, sende dön yüzlerine tükür
Bizim meylimiz sanadır bilesin
Haydi, dön gel ki azıcık gülesin
Bu âlemde fazla gülünmez bilesin
Ahret için çalışalım beraber göresin
O gamzesinde cennet gülleri açanı sev
Ancak dönersen görür bulursun olma dev
Yüz çevirme haktan kesilmez çaren
Beklide az ileride gülüşünle bekliyor o yâr
Mehmet Aluç