Online Üye
Online Ziyaretçi
‘’Beni koyup koyup gitme, n’olursun
Durduğun yerde dur
Kendini martılarla bir tutma
Senin kanatların yok
Düşersin yorulursun
Beni koyup koyup gitme, n’olursun…’’(A.
İlhan)
Demliydi sevgim
Dertlere derman bildim ben seni
Kimsesizliğin kırbacıydı adeta
içimdeki isyan
Şiarıydım hem ben özlemin ve mevsimin
Çapulcu gölgeler vardı ruhumun dar
sokaklarında
Aşka bedeller ödeyen bedeviler
Şehrin de yerlisi iken martılar
Ve savurdum o tek harfi:
Ve ben artık bir artıydım martıdan
geri kalan.
Eksi hanemde saklı hicran
Gözlerimde simler ve ışıklar
Siması tanıdıktı artın insanların
rüyasısın
Oysaki hep paye vermiştim beni
sevdiğini söyleyen her kimse
Aşk idi adı sevginin
Ve dostluk unvanı kanadı kırık
martının
Ben martıydım bir zamanlar
Denizi ev bildiğim
Oysaki şehrin sokakları idi beni
çağıran.
İniltisi mi rüzgârın?
Yaşayan kelam
Verilmiş her selam
Yazılmamış onca ferman
Kanatlarım kopsa da gidecektim bu
şehirden
Gittim de sayısız iklimden
Benden gidenleri ise artık
umursamadan
Yaşıyor ve seviyorum.
Divane rüzgârın bir aldatısı değildir
şiirlerim
Gözümden düşen efkârın bestesi
Ah, sadece benim kulaklarımı çınlatan
Bir de Sağır Sultanın nazarında
Seken bir kuşum ben
Belki de seken bir kurşun
O kadar hafif
O kadar sevdalı yaralarım
Delişmen zikrimle baz aldığım fikrimle
Sözüme özüme sadık bir faniyim işin
aslı.
Bazen martı olup uçtuğum mazi
Oysaki sevmekmiş ve umut işin gerçek
yüzü
En çok kendimi
Daha çok kendime yürüdüğüm
Başımda tacı sevginin
Şiirler ektiğim umut biçtiğim
Feryadımı duydu sonunda evren
İçimdeki cennet bahçesi zaten ilk
günden
Bana eşlik eden
Figanın bahtı ve sessizliğin
Aşkın şavkı
Mutluluğun da şiarı kendine d/okunmak
Ne melankoli ne aldatı
Ve kattığım her renk
Tattığım ne çok acı
Huzurun da mimarı
Kalemin çatısına konan ruhum.
Martı olmayı dünde bıraktım hem
Katıksız bir artıyım ben
Gözünü sonsuzluğa diken
Ve daha çok sevebilmenin meali ve
değeri
Rabbimle sırdaş ruhumda giderdiğim
özlem
Kaybolduğum ormansa yandı
Yazmaya durduğum ferman kim bilir
nelere gebe idi?
Gecenin feri
Aşkın ateşi
Yalnızlığıma diktiğim mum gibi
Oysaki ben dibimi değil çevremi
Aydınlatmanın verdiği ümit ile
İlahi Ateşin sağalttığı bunca yarayı
Sahiplenendi madem kaderim
Razı geldiğim de kederim
Mutluluk ne ki
İnsan uzak durdukça kendine?