1
Yoksa Bir Daha Görmeyeceğiz
Biz istemedik korona da evde
hapsimizi
Bir anda ters düz etti bizim güzel
dengemizi
Biz mi layık olduk birileri mi
serpti bilinmez
Buna bakarak düzeltmeliyiz yamuk
kendimizi
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Az hatırlayalım birbirimize uzak
kaldığımız dünü
Ne yaptığımız fark etmedik
gösterilirken o günü
Şimdi inşa edecek miyiz ders
alarak gelecek günü
Yoksa devam mı edecek evde
hapislik sürgünü
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Zan etsem de uzak günlerin yakın
olacak gününü
Silkelenmez isek bulamayacağız
gönlün gülüşünü
Azap kokar günler eserimizdir gör
artık ölümünü
Sen yeşert sen sula kurutma sakın açan
gönül gülünü
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Yazdıkça görüyorum nefisle vuranı
olamazken engel
Ey gönlü güzel kardeşim ben kaçsam
da koşarak gel
Ziyan olmasın neşemiz gülüşünle
gel esmesin kara yel
Gönül menzilsiz kaybolmuş
dehlizlerde gel dokun tel tel
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Yazarken kalem zorlanır mürekkep
kararır solar
Billur gönül karaları bağlar
dostsuz kaldı saçın yolar
Bir imla bir virgül varlığımla
kimler halim(izi)sorar
Fışkır da gel gülüşlerin arasında
açan bu ben solar
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Seyyah değil miyiz çıktık yola
yolumuzu şaşırdık
Bize bırakılan vefayı nasıl oldu
da başkasına kaptırdık
Mesele duygulu olmak varmaktı
nasıl oldu yanıldık
Ha dünya kabir ha gönül kabir
olamadık bir uzak kaldık
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Kul Mehmet’im geçmesin zaman boşa
sen iyice düşün
Düştüğün yanlışlar bini geçti
doğru olsun az özün
Nasıl perde çektin gözlerine az aç
artık kör değil gözün
Bunca kalemle yazılan sanadır ileride
bekler seni düş ’ün
Yoksa bir daha görmeyeceğiz kendi semtimizi
Mehmet Aluç-Kul Mehmet