Yaz gününde beklemezsin baþýna yaðar ya kar

Beni terk ederek nerelere gittin sen ey yâr

Güllerimi yolmuþ dikenlerini býrakmýþsýn

Dikenleri gönlüme batýrdýn da gittin sen yâr

Sana ben mi dedim yaz gününde baþýma yaðdýr kar

Sevda yolunda insan sevdiðini yolunda mý atar

Bir gülümse dedim ey yâr insan sevdiðini mi satar

Bal þerbet dilin içine insan böylesine acý mý katar

Kaybettim yolumu beni bulsana gözlerim aðlar

Sana ben demedim beni býrak sen git ey yâr

Sen beni böyle sevenini acýmasýzca vurursan

Beni sevmeyen nasýl vurur böyle uzak durursan

Gönül dalýmý terk ederek baþka dallara konarsan

Kurur gönül dalým beni býrakýr baþkasýna varýrsan

Vefasýz olmaný terk etmeni beni sana söyledim ey yâr

Çula çaputa deðer verenlerin nasýl olur halleri

Ýnsaný böyle yýkar mý aniden sevdiðinin dilleri

Bizi yýkýlmýþ gören sevinmez mi sevmeyen birileri

Bir bilemezsin yâr seninle kaybettik biz neleri

Bana biraz gülmeni sana söyledim gülmedin yâr

Bunca aðýt yaktým ne çare oldu bilmem kim ki

Bir daha böylesine ben candan sevmem ki

Bir sevdiðim olursa candan sevenim var demem ki

Gülüþüyle canýma can katmazsa ona yârim deme ki

Gel seninle sabýr edelim dedim ayrýlalým demedim ki yâr

Gülveren’im hayal kurdum hepsi boþa çýktý

O yâr beni terk etti karanlýk odaya týktý

Sanki beni bir nefeslik sevdi geldi böyle yýktý

Sonra arkasýna bakmadan gitti böylesine yaktý

Ben mi dedim sevmeyen ol ey vefasýz yâr

Mehmet Aluç-Gülveren