Yýlýn ilk karý toprakla buluþalý iki gün olmuþ dünden bu tarafa esen rüzgar sokak aralarýný yer yer dondurmuþtu. Þehir, soðuk bir geceye hazýrlanýrken insanlar da telaþ içinde sokaklarý terk ediyordu. Þehrin her köþesinden yükselen kalorifer dumanlarý hele hele akþam vaktinde insaný boðacak gibi oluyor, o saatlerde sokaða çýktýðýn zaman insan kendini karabasanlar arasýnda kalmýþ gibi hissediyordu. Sokaktaki insanlar bir an önce evlerine girmek istiyor, genizleri yakan bu dumandan kurtulmak için duraklara doðru hücum ediyorlardý. O siyah dumanlar saatler ilerledikçe beyazlaþýyor, aðýr aðýr pembeleþiyor ve þafakla gökyüzü kýzýllýða bürünüyordu. Sanki çýð altýnda kalmýþ bir insan vücudu gibi renkten renge giriyor pembeleþiyor, beyazlaþýyor, alacalý bir hal alýyordu. Böyle zamanlarda hava gittikçe soður þafak vakti hafif hafif atan karlar, beþ on dakika sonra lapa lapa yaðmaya baþlardý. Böyle gecelerin sabahýnda þehir halký beyaz bir güne uyanýrdý.
Þimdi, karanlýk bir geceye yol alýrken þairlerin dilinde akþam baþlýyordu ve aklýma “Sonsuz Akþamlar” þiirimdeki þu mýsralar geliyordu:
“Akar gider zaman durduramayýz.
Irmak akar, rüzgar akar, yollar da akar.
Bakar sonsuz akþamlara ufuklarýmýz,
Ömür yaþanmamýþ bir çaða benzer.”
Gün akýp gitmiþ yine þehirde akþam olmuþtu. Ama yalnýz bir akþam, kalabalýklar içerisinde yapayalnýz bir akþamdý. Bu þehre yeni gelmiþtim ve tanýdýðým insan sayýsý bir elin parmaklarý kadardý. “Gel beraber yemeðe çýkalým, sana bir yemek ýsmarlayayým.” diyebileceðim birileri bile yoktu.
Her bekar evinde olduðu gibi mutfak yine tam takýrdý ve en kolay yol da çýkýp bir yerlerde yemek yemekti. Ben de öyle yaptým. Kaloriferlerin yandýðý saatte deðil de daha geç çýkardým sokaða. Bu gün de öyle olmuþtu. Yolda giderken herkesin bir yerlerinden birkaç mýsrasýný bildiði, akþamlarýn þairi Ahmet Haþim’in Merdiven þiirini; þehrin gürültüsüne, hýzýna inat, aðýr aðýr okuyarak ve aðýr aðýr yürüyerek geçtim sokaklarý.
“Aðýr, aðýr çýkacaksýn bu merdivenlerden,
Eteklerinde güneþ rengi bir yýðýn yaprak,
Ve bir zaman bakacaksýn semâya aðlayarak...

Sular sarardý... yüzün perde perde solmakta,
Kýzýl havâlarý seyret ki akþam olmakta...”
Genellikle akþam yemeleri için tercih ettiðim bir yer vardý. Þehre ilk geldiðim günlerde, sulu yemek çýkaran bir lokanta ararken keþfettiðim, yaklaþýk bir yýla yakýn kesintisiz yemek yediðim lokantanýn kapýsýndan girdiðim zaman artýk garsonlar beni tanýr olmuþtu. Meslektaþlarýmdan baþka, bu þehirde tanýdýðým birkaç kiþi de lokantanýn garsonlarýydý. Garsonlar son müþterilerine servis yaparken ben de bir “Ýskender” söyleyip caddeye bakan bir masaya oturdum. Yalnýzlýðýmý caddeden geçen insanlarý seyretmekle bastýrýyordum.
Aylardan kasýmdý, kapý açýlýp kapandýkça dýþardan gelen soðuk ayaklarýmý üþütüyordu. Ýnsanlarýn söylediklerine göre; bu yýl hava daha soðuk gidiyordu. Halkýn büyük çoðunluðu daha þimdiden kömürünün belli bir kýsmýný tüketmiþ, “Acaba kýþý çýkarabilir miyiz?” diye hesap yapmaya baþlamýþlardý. Tabi bütün bunlar kenar mahallelerde yaþayanlar için geçerliydi. Þehrin lüks semtlerinde, yüksek binalarýnda, ana caddelerindeki alýþveriþ merkezleri ve maðazalar kalorifer yakýyorlardý. Þimdi onlar yakýyor, dumanlarýný ise hep kenar mahallelerdeki insanlar çekiyordu.
Kaloriferlerin yakýlmasý konusunda bir kural olmasa da ana cadde üzerinde çöplerin dökülmesi konusunda bir kural vardý. Cadde üzerindeki lüks maðaza ve restoranlar belirlenmiþ saatlerin dýþýnda çöp dökemiyorlardý.
Gece ilerlemeye baþlayýp gecenin ayazý yeniden çökünce þehrin üstüne, sokaklar akþamýn kalabalýklýðýndan kurtuldu. Garsonlar da müþterileri rahatsýz etmeyecek þekilde çöplerini az ilerdeki çöp kutusunun önüne býraktýlar. Çöpler býrakýldýktan sonra, iki çocuk ellerinde taþýyamayacaklarý kadar büyük, etrafý naylon haþalarla çevrilmiþ iki tekerlekli çöp arabalarýyla oraya yanaþtý. On üç on dört yaþlarýndaki bu çocuklar, konuþmalarýndan anlaþýlýyordu ki iki kardeþti. Çöpün yanýna hýzlýca yaklaþan çocuklardan biri uzunca boyluydu. Sanki tuttuðu araba kaçsa kollarýný da alýp götürecek kadar sýskaydý. Saçlarý elleri kir pas içinde, üzerlerindeki elbisenin hangi renk olduðunu bilmek mümkün deðildi. Pantolonunda her biri alelade tutturulmuþ onlarca yamalýk vardý. O yamalýklara bir kadýn eli deðmediði belliydi. Benim düþüncem, anneleri yok olmasýna yoktu ama belki babalarý da yoktu bu öksüzlerin.
Saat 21:00 sularýnda hesabý ödeyip çýktým. Az ilerideki durakta otobüs beklemeye baþladým. Ama bir taraftan da gözüm hep çocuklardaydý. Þehrin lüks sayýlabilecek semtlerine giden yolculardan bazýlarý, çocuklara acýyarak baksalar da, bazýlarýnýn hiç umurunda deðildi. Sanki orada çocuklar bir tiyatro oynuyor, onlarda seyretmeye gelmiþler gibi bu temsili izliyorlardý. Bir farký vardý yalnýz tiyatrodan; iþlerini bitirip de baþka bir temsile doðru önlerinden geçerken hayatýn onlara biçtiði rolü bu kadar güzel oynayan oyuncularý hiç kimse alkýþlamadý. Çocuklar çöpten sadece aradýklarý naylon parçalarýný alýp karanlýk bir sokakta kayboldular...

Not: Bu aný üç bölümde tamalanacaktýr.