Kronik ýssýzlýðýn ilahý yine

Zaman eskitirken insaný, deyip

Esneyen bir yürekte ne çok kýpýrtý alameti.

Boz sancýlarý akþamýn nakþeden belli belirsiz,

Tanrý’nýn çaðýrdýðý kutsanmýþ insanoðlu

Adsýz bir kerevit iken kaygan zeminde

Yalýnayak düþ balyalarýna rast gelmiþliði þairin…

Gölgeli sükûtunu evlat edinmek kadar kutsal bir rabýta

Bir de var ya,

Sevseydin beni, demelerin lal olduðu

Kundaklanmýþ sayýsýz yürek sancýsý.

Zaman külfet an’dan ýrak bir yalnýzlýðý

Pekiþtirirken ansýzýn,

Sýzandan ziyade biriken ve görünmeyen;

Sýzlanmadan mademki devirdim günü

Gümbürtüye giden kim bilir kaçýncý koðuþ?

Zehir zemberek bildiðim bir sulh kadar ikilem yüklü,

Nazarýnda kayýp addedilen küçük çocuðun el yazýsýnda

Bir itiraf:

Var ya, sevsen beni keþke demelerin maðlubiyetinde

Bir Tanrý bir de senden gayrý

Hem ötelediðim hazanda takýlý olsa da aklým,

Kaysa da elimden yýlan misali

Yýlgýn yýllarým

Ve üstü örtülü hicaplarýmý saðaltsam demelerime

Bakma sen kaygýlarýnda

Gel-gitleri belki de aklýn

En ihtimamlý ölüm.

Satýlmýþlýðýn coðrafyasýnda

Anadan üryan isyanlar yol aldýkça,

Devþirme aþklar körelttikçe aþkýn rotasýný,

Kaç kiþi kaldýk dünden

Olmazýn oluru bir cümlede yine gözlerin aradýðý

Dost meclisinden:

Zaman ne sarkaç ne de katil;

Zanlar yürektekini ne bilir,

Diyen aklý baþýnda muhterem deyiþlerin önyargýsý.