Riyakâr dost gibiler sevdiğim
Göğsümden emzirdiğim göçmen kuşlar
Soğuğunca nefesim
Terkedip gittiler bak
Yalanmış onca eda , onca naz
Kefen giydi ağaçlar,
Dökülen yaprakların ardından.
Ölüm son değil elbet!
Her ölünün yüreğinde bir tohum vardır ,
Bahara hazırlanan.
Gözlerinden son kez öptüm
Hayallerimi buzlu camdan
Meğerse sıyrılmakmış yalnızlık
Mazi denen uçurtmanın
kanatlarından.
Kırık gülüşler düşüyor
Lodos kovuğu gamzelerimden
Topuklarıma iniyor şebb -i yelda
Korkuyorum ,korkuyorum sevdiğim
Karanlıktan
Hasretim,hicranına dönüştüğünde
Hakkım, vicdanında dövüştüğünde
Acım, beyazınla örtüştüğünde
Feryadımı diz notalarına sevdiğim
Bir yaprağa bin yıldız sığdırarak.
Uyandır ruhumda ki ölü çocuğu,
Yalan vaatlerle kandırarak.
Tüm suskunlar öldüğünde.
Tohumsuz kelimeler soğuktan çürüyecek.
Iste o gün anlaşılacak sevdiğim
Süslü cümlelerin bir gürültü olduğu..
Ve
Rüzgarın kokan her nefesi
Tiksinerek kustuğu.
Kefen giydi yüreğim
Düşen her yaprağına sızlayarak
Ölüm son değil elbet !
Bir tohum sakladım tam şurama
Yemyeşil bir Bahar'ı
Arzulayarak
Ümit Seyhan
(
Tohum başlıklı yazı
Ümit Seyhan tarafından
7.01.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
